Απάντηση σε ένα κράξιμο

 Οι πάλαι ποτέ «σχολιογραφικαί στήλαι» των εφημερίδων έχουν αντικατασταθεί από τα blogs, που σιγά- σιγά και αυτά πάνε για ύπνο. Όποιος ενημερώνει μια από αυτές τις στήλες έχει ή πρέπει να έχει υπόψη του έναν κανόνα. Δεν έχει νόημα να ασχολείσαι ούτε με τα σχόλια των αναγνωστών που είναι υπερβολικά εγκωμιαστικά ούτε με εκείνα που είναι υπερβολικά επικριτικά. Για αυτά τα τελευταία, ο βασικός λόγος είναι ότι αυτός που έχει δημόσιο βήμα και είναι καθ΄έξιν γραφιάς έχει σαφές προβάδισμα σε μια αντιπαράθεση με έναν αναγνώστη που έχει σημαντικότερα πράγματα να κάνει από το να ασχολείται όλη την ημέρα με το τι θα πει και πως θα το πει. Αυτά επί της αρχής.

Ποιος όμως είναι αλάνθαστος;

Κάτω από το post της Παρασκευής, ο αναγνώστης με το nick «όσα δεν παίρνει ο άνεμος» με έψεξε γιατί είχα αποκαλέσει τους χρυσαυγίτες «τα παιδιά με τα μαύρα», ενώ τώρα (την Παρασκευή δηλαδή) έδειξα να αλλάζω γραμμή και να στρέφομαι εναντίον τους.

Διαβάζοντας το comment με έπιασε απελπισία. Δεν λυπήθηκα για την λάθος εντύπωση του σχολιαστή, αλλά απελπίστηκα για το πώς μπορεί κάποιος να βγάλει αυτό το συμπέρασμα από κάτι που είχα γράψει.

Ιδού το σχόλιο του καλού αναγνώστη: «Έχεις μούτρα να μιλάς ,Ιοβόλε, εσύ που αποκαλούσες τους τραμπουκους ως " τα παιδιά με τα μαύρα" ;;. Προσπαθησε λίγο ακόμα και θα δεις να ξεπερνάς τον Καρατζαφέρη σε κωλοτουμπες και τον Θέμο σε γλίτσα».

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι έχω να κάνω απλώς με έναν μπούφο και καλύτερα να μην ασχοληθώ περισσότερο. Μετά όμως κοίταξα λίγο πιο προσεκτικά. Εδώ υπάρχει μια συγ-κριτική σκέψη. Ο άνθρωπος αυτός θεωρεί τον Καρατζαφέρη οπορτουνιστή και τον Αναστασιάδη γλιτσερό. Άρα πιθανότατα δεν ανήκει στην κατηγορία του βραδύνοα. Οπότε τι;
 
Άρχισα σιγά- σιγά να καταλαβαίνω. Ο άνθρωπος είναι υπό την επήρεια της αντι- Χρυσή Αυγή φρενίτιδας. Δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιά, όταν είχε πρωτοδιαβάσει το post στο οποίο αναφέρεται και το οποίο είχε δημοσιευτεί στις 24 του περασμένου Μαΐου, ο άνθρωπος ήταν βέβαια οργισμένος από την άνοδο της Χρυσής Αυγής αλλά εξωτερικά παρέμενε πράος.

Αυτό μου όμως το στραβοπάτημα να μην αποκαλέσω «τραμπούκους» τους χρυσαυγίτες αλλά να υιοθετήσω ένα ειρωνικότερο στυλ γραφής, είχε φυτέψει μέσα του τον σπόρο της αγανάκτησης.

Έτσι, όταν όλοι εκείνοι που ποτέ δεν γούσταραν Χρυσή Αυγή (σε αντίθεση με εμάς που την κάναμε ψώνιο!) έγιναν… τάση μετά τη δολοφονία Φύσσα, ο αναγνώστης μου θυμήθηκε το γραμμάτιο του Μαΐου και βρήκε ευκαιρία να με διαπομπεύσει ξυρισμένο στους δρόμους ώστε να με χλευάσουν όλοι αυτοί που εδώ και λίγες ημέρες κάνουν διαγωνισμό ποιος θα πει την πιο οργισμένη αριστεροκουλτουριά κατά του ακροδεξιού πολιτικού μορφώματος (πρόσεξες, ε; το “τραμπούκοι” δεν το λέω με τίποτα!).

Με κίνδυνο να φανώ σαν να δυσανασχετώ απλώς με την κριτική, θα πω ότι βλέπω όλο και περισσότερους να κράζουν άλλους για φασίστες για να πείσουν τον εαυτό τους για το πόσο αντιφασίστες είναι οι ίδιοι. Κάν΄το τώρα που προλαβαίνεις, αναγνώστη, γιατί σε λίγο θα περάσει η μόδα και θα πρέπει να ανέχεσαι δημόσιους λόγους που ίσως και να περιγράφουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής με διαφορετικούς τρόπους από εκείνους που «πρέπει». Και τότε η οργή σου θα πρέπει πάλι να μπει στο ψυγείο και να περιμένει τα πρωτοσέλιδα και τα βραδινά δελτία για να μπει βιαστικά στον φούρνο μικροκυμάτων.

Υ.Γ. Α, επίσης, αρκετές φορές έχω αναφερθεί στον Σαμαρά ως «ο Πρωθυπουργός» αντί για «ο ξεφτιλισμένος», στους δημοσιογράφους των δελτίων ως οι «τηλεπερσόνες» αντί για «οι ξεπουλημένοι δούλοι» και στους θρησκευόμενους ως «οι πιστοί» αντί για «τα πρόβατα». Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. ;-)