Ποιος θα πρωτοκαρπαζώσει τη Χρυσή Αυγή;
Η τάση είναι ξεκάθαρη: Τώρα βρίζουμε τη Χρυσή Αυγή. Είναι πολιτικώς ορθό και...της μοδας. Το λένε και οι ειδήσεις, παιδί μου! Τσ, τσ! Καθάρματα!
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το ότι ετοίμαζαν κάποιου είδους καταστολή για τη Χρυσή Αυγή ήταν ηλίου φαεινότερο. Έτσι λοιπόν, μετά τις συλλήψεις εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο από όλο αυτό το πανηγύρι με τις συλλήψεις είναι η… ετοιμότητα της πλειοψηφίας να χαιρετίσει το γεγονός.
Αντί να επιχαίρω λοιπόν, όπως κάθε δημοκρατικός πολίτης, περνώ τον χρόνο μου να αναρωτιέμαι «πόσο κοπάδι είμαστε;». Ακούω όλους αυτούς να ομοθυμούν για τα δεινά που προκάλεσε στον τόπο η Χρυσή Αυγή με τρόπο που δείχνει ότι μόλις την ανακάλυψαν. Με τρόπο που μοιάζει περισσότερο σαν να μιλούν για ένα καινούριο σήριαλ που άρχισε και όχι για μια οργάνωση που εξελίχθηκε από το 0,5%, στο 15% των- προ Φύσσα- δημοσκοπήσεων.
Τώρα τα κανάλια δεν χάνουν ευκαιρία να δίνουν λεπτομέρειες για τη στυγερή συμπεριφορά των μελών του «ναζιστικού μορφώματος», οι εφημερίδες- στυλοβάτες του συστήματος βγαίνουν με αντιφασιστικά logos στο πρωτοσέλιδο, και τα social media δεν αφήνουν αμφιβολία για το πώς ορίζεται η πολιτική ορθότητα αυτή την εβδομάδα: Κράξε την Χρυσή Αυγή όσο πιο δυνατά μπορείς.
Πάρε το κυνικό μίσος που μέχρι πρότινος απηύθυνες στους Τούρκους, στους μετανάστες, στους διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους και ρίξ΄το στη μούρη της Χρυσής Αυγής, αγαπημένη κοινή γνώμη! Ναι, μπορείς! Αυτός είναι τώρα ο εχθρός! Το σίριαλ φαίνεται να αντέχει για αρκετές μέρες ακόμη, οπότε και όσοι δεν έχουν προλάβει να στραφούν κατά της Χρυσής Αυγής, προλαβαίνουν.
Υπό κανονικές συνθήκες μια παλλαϊκή αποδοκιμασία της Χρυσής Αυγής και όσων επικίνδυνων ηλιθιοτήτων αυτή συμβολίζει θα με ικανοποιούσε. Όμως η ευκολία με την οποία δημιουργούνται μαζικές συμπλεύσεις, εντός της ελληνικής κοινωνίας, με τρομάζει.
Γιατί μαζί με τις ανώδυνες και αφελείς τύπου «αγανακτισμένοι», συχνά δημιουργούνται και άλλες. Όπως αυτή που μας θύμισε ο νεαρός δημοτικός σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη κατά τις εποχές του Μακεδονικού που, αν δεν ήσουν πρόθυμος να πάρεις το τσεκούρι κατά των σκοπιανών, ήσουν προδόταρος.
Ίσως η προσέγγισή μου να είναι ελιτίστικη και να με ενοχλεί απλώς το μαζικό του πράγματος. Ωστόσο δεν μπορώ να έχω εμπιστοσύνη σε μια κοινή γνώμη η οποία άγεται και φέρεται από ΜΜΕ που, αφού υπερασπίστηκαν με πάθος το αναπόδραστο του Μνημονίου, έχουν εδώ και κανά χρόνο πέσει σαν τα κοράκια στο αντιμνημονιακό γλυκό.
Εν ολίγοις, ακόμη και αν το να ρίχνει ο καθένας από μια καρπαζιά στη Χρυσή Αυγή είναι ψυχοδιεγερτικό, έχει από πίσω του ένα λάθος που μου μοιάζει σημαντικότερο: αυτό του πως παράγεται η συνείδηση του «σωστού».
Υ.Γ. Α, και μην ξεχνάτε: οι μέχρι πρότινος ψηφοφόροι του Μιχαλολιάκου πα-ρα-πλα-νή-θη-καν. Μπερδεύτηκαν από τη φτώχια και την εξαθλίωση. Ίσως φταίει και το χαμηλό μορφωτικό τους επίπεδο. Πάντως τώρα όλα μια χαρά. Όπως πριν.
Αντί να επιχαίρω λοιπόν, όπως κάθε δημοκρατικός πολίτης, περνώ τον χρόνο μου να αναρωτιέμαι «πόσο κοπάδι είμαστε;». Ακούω όλους αυτούς να ομοθυμούν για τα δεινά που προκάλεσε στον τόπο η Χρυσή Αυγή με τρόπο που δείχνει ότι μόλις την ανακάλυψαν. Με τρόπο που μοιάζει περισσότερο σαν να μιλούν για ένα καινούριο σήριαλ που άρχισε και όχι για μια οργάνωση που εξελίχθηκε από το 0,5%, στο 15% των- προ Φύσσα- δημοσκοπήσεων.
Τώρα τα κανάλια δεν χάνουν ευκαιρία να δίνουν λεπτομέρειες για τη στυγερή συμπεριφορά των μελών του «ναζιστικού μορφώματος», οι εφημερίδες- στυλοβάτες του συστήματος βγαίνουν με αντιφασιστικά logos στο πρωτοσέλιδο, και τα social media δεν αφήνουν αμφιβολία για το πώς ορίζεται η πολιτική ορθότητα αυτή την εβδομάδα: Κράξε την Χρυσή Αυγή όσο πιο δυνατά μπορείς.
Πάρε το κυνικό μίσος που μέχρι πρότινος απηύθυνες στους Τούρκους, στους μετανάστες, στους διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους και ρίξ΄το στη μούρη της Χρυσής Αυγής, αγαπημένη κοινή γνώμη! Ναι, μπορείς! Αυτός είναι τώρα ο εχθρός! Το σίριαλ φαίνεται να αντέχει για αρκετές μέρες ακόμη, οπότε και όσοι δεν έχουν προλάβει να στραφούν κατά της Χρυσής Αυγής, προλαβαίνουν.
Υπό κανονικές συνθήκες μια παλλαϊκή αποδοκιμασία της Χρυσής Αυγής και όσων επικίνδυνων ηλιθιοτήτων αυτή συμβολίζει θα με ικανοποιούσε. Όμως η ευκολία με την οποία δημιουργούνται μαζικές συμπλεύσεις, εντός της ελληνικής κοινωνίας, με τρομάζει.
Γιατί μαζί με τις ανώδυνες και αφελείς τύπου «αγανακτισμένοι», συχνά δημιουργούνται και άλλες. Όπως αυτή που μας θύμισε ο νεαρός δημοτικός σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη κατά τις εποχές του Μακεδονικού που, αν δεν ήσουν πρόθυμος να πάρεις το τσεκούρι κατά των σκοπιανών, ήσουν προδόταρος.
Ίσως η προσέγγισή μου να είναι ελιτίστικη και να με ενοχλεί απλώς το μαζικό του πράγματος. Ωστόσο δεν μπορώ να έχω εμπιστοσύνη σε μια κοινή γνώμη η οποία άγεται και φέρεται από ΜΜΕ που, αφού υπερασπίστηκαν με πάθος το αναπόδραστο του Μνημονίου, έχουν εδώ και κανά χρόνο πέσει σαν τα κοράκια στο αντιμνημονιακό γλυκό.
Εν ολίγοις, ακόμη και αν το να ρίχνει ο καθένας από μια καρπαζιά στη Χρυσή Αυγή είναι ψυχοδιεγερτικό, έχει από πίσω του ένα λάθος που μου μοιάζει σημαντικότερο: αυτό του πως παράγεται η συνείδηση του «σωστού».
Υ.Γ. Α, και μην ξεχνάτε: οι μέχρι πρότινος ψηφοφόροι του Μιχαλολιάκου πα-ρα-πλα-νή-θη-καν. Μπερδεύτηκαν από τη φτώχια και την εξαθλίωση. Ίσως φταίει και το χαμηλό μορφωτικό τους επίπεδο. Πάντως τώρα όλα μια χαρά. Όπως πριν.
