Έλα μωρέ Κα(η)μένε!

Διάβαζα το καλοκαίρι διάφορα ενδιαφέροντα για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, προσπαθώντας να καταλάβω, μεταξύ άλλων, τις διαδικασίες που οδήγησαν στην δικτατορία του 1967.

Αφενός υπήρχαν αρκετά θέματα επαγγελματικής δυσφορίας εκ μέρους των στρατιωτικών, σε ό,τι αφορά τις προαγωγές τους. Αφετέρου λόγω των πολυετών στρατιωτικών αναμετρήσεων που είχαν προηγηθεί, το στράτευμα είχε διογκωθεί, όπως και ο εγωισμός ορισμένων αξιωματικών. Ωστόσο, οι συνθήκες αυτές δεν φαίνεται να ήταν ικανές ώστε από μόνες τους να κινητοποιήσουν κόσμο εν ονόματι του «κομμουνιστικού κινδύνου» που υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν (άκουσον, άκουσον!) οι Γεώργιος και Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο καταλύτης που χρειαζόταν, κατά τη γνώμη μου, προσφέρθηκε από το ξεχειλωμένης ηθικής πολιτικό κλίμα της πενταετίας που προηγήθηκε του πραξικοπήματος. Ο «ανένδοτος» είχε κηρυχθεί και είχε βγάλει στον δρόμο τους φοιτητές με το 1-1-4, τα Ανάκτορα διάλεγαν Πρωθυπουργούς χωρίς να λογοδοτούν και χωρίς να λογαριάζουν την αρχή της δεδηλωμένης, υπήρχε οσμή οικονομικών σκανδάλων, τα Ιουλιανά με την αποστασία βουλευτών της Ένωσης Κέντρου προκαλούσαν οξύτατες λαϊκές εκδηλώσεις, ενώ και μέσα στη Βουλή παρατηρούνταν φαινόμενα αλληλοδαρμού βουλευτών.

Όλα αυτά δημιούργησαν εικόνα χάους στη συνείδηση των πολιτών. Έτσι, όταν η στρατιωτική δικτατορία του Παπαδόπουλου ανέλαβε, είχε ένα παραπάνω ηθικό έρεισμα («να γιατρέψει τον ασθενή») και το πόπολο σημαντικά λιγότερη διάθεση για να αντιδράσει.

Γιατί τα θυμήθηκα τώρα αυτά; Νομίζω ότι τοποθετήσεις- προτροπές σαν αυτή του Πάνου Καμένου περί ανάγκης να «λιντσαριστεί» ο Δήμαρχος Αριστοτέλη λειτουργούν σε αυτή την κατεύθυνση. Όχι βεβαίως στης Δικτατορίας, αλλά της κατάργησης των ορίων.
Ασφαλώς και δεν θα λιντσάρει κανείς κανέναν επειδή άκουσε έναν καιροσκόπο να τον προτρέπει σε κάτι τέτοιο. Αλλά από αρχηγούς κόμματος ο κοινοβουλευτισμός περιμένει περισσότερα. 

Μέχρι εδώ ήμουν ευπρεπής και άσκησα μια κριτική στα όρια του ακαδημαϊσμού.  

Για τον κ. Καμμένο έχω την εντύπωση που είχα για τον κ. Καρατζαφέρη, μόνο που ετούτος μου φαίνεται λιγότερο ευφυής, οπωσδήποτε λιγότερο πρωτότυπος και περισσότερο αντιπαθής. Λίγο εμμονικός που παρασύρεται όμως από τον οπουρτινισμό του και χάνει τον βλακώδη στόχο του.

Από αυτή την άποψη θα έπρεπε να μην σχολιάσω τίποτα από όσα κάνει και λέει και όχι να παίρνω ύφος περισπούδαστης ανησυχίας για τη δημοκρατία μας.

Είμαι όμως και άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος έχω και εγώ τις αδυναμίες μου. Δεν θα κρυφτώ: Οι γκάφες του Καμένου με ικανοποιούν. Με ευχαριστούν ρε παιδί μου! Θέλω οι ψηφοφόροι του να τον πάρουν χαμπάρι. Θέλω να καταλάβουν αυτά που νομίζω ότι έχω καταλάβει εγώ για εκείνον. Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν χάνω τη συγκέντρωσή μου και η απόφασή μου να τον αγνοώ πάει περίπατο.

Υ.Γ. το χειρότερο ρε γμτ είναι ότι με την δημοσιότητα που έλαβε η κοτσάνα του θα του περάσει από το μυαλό ότι αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος να ξεχωρίσει στα μάτια του μέσου ψηφοφόρου και θα πει και άλλες. Και μετά εγώ πάλι θα κατρακυλήσω και θα ασχοληθώ μαζί του.