Λίγα δάκρυα για να εξαγοράσω τη συνείδηση

Η ενασχόληση με τα κοινά, αν δεν είσαι από τη στόφα των ανθρώπων που θέλουν πάση θυσία να πετύχουν- σε αφήνει με δύο συνήθως επιλογές: Ή γίνεσαι κυνικός ή τα παρατάς και δεν ασχολείσαι πλέον με τα κοινά. Το ίδιο ισχύει και με εκείνους που σχετίζονται με τη δημοσιογραφία- ένα επάγγελμα για «κοράκια», αφού όσο μεγαλύτερη η τραγωδία, τόσο πιο ευπώλητη.

Ο θάνατος ενός ανθρώπου, ακόμη και παιδιού, δεν γίνεται ποτέ είδηση, αν είναι εκτός συνόρων. Ο εκτός συνόρων θάνατος 100 ανθρώπων ίσως κάπως απασχολεί. Εκεί αρχίζει «η σχέση απόστασης και αριθμών (νεκρών): όσο πιο μακριά από τη χώρα σου είναι, τόσο περισσότεροι χρειάζεται να είναι οι νεκροί για να βρουν μια θέση στο δελτίο λίγο πριν τα αθλητικά ή στο μονόστηλο της 18ης σελίδας. Οι νεκροί που είναι μακριά δεν είναι νεκροί. Είναι μακριά.

Είναι λίγες μέρες που είδα αυτή τη φωτογραφία στο κομμάτι που έκανε το In2life για τη Συρία. Όποτε την ξαναβλέπω μου έρχονται δάκρυα.

Ίσως φταίει το ότι πια είμαι μπαμπάς και βλέπω τα πράγματα αλλιώς, ίσως επειδή απλώς είμαι μελό. Σκέφτομαι όμως όλες τις φορές που ένας μπαμπάς αγκαλιάζει ένα πιτσιρίκι για διάφορους λόγους. Για να το πάει κοιμισμένο στο κρεβάτι του, για να το μεταφέρει όταν έχει πυρετό, για να παίξει μαζί του. Και μετά περνάει από το μυαλό μου η φορά που το αγκαλιάζει για να το χαιρετίσει.

Τι γίνεται ρε γαμώτο; σκέφτηκα. Πόσες τέτοιες φωτογραφίες προσπερνάω κάθε μήνα κοιτώντας μόνο αν είναι κατάλληλες για το δημοσίευμα και όχι το τι δείχνουν;

Και πόσες άλλες θα δω χωρίς να μπορώ να μιλήσω για την ανθρώπινη πλευρά όσων εικονίζονται εκεί, αλλά μάλλον για τη γεωστρατηγική σημασία των γεγονότων που τα προκαλούν;

Θα το εκλογικεύσω για να το εκτονώσω. Όλοι εκείνοι που βλέπουν τα πράγματα ψυχρά έχουν κάποιες συναισθηματικές βαλβίδες ασφαλείας που ανοίγουν αυτόματα όταν ο ευφυής κυνισμός παραεξορίζει την πληκτική συμπόνια. Και τότε απλώς συγκινείσαι. Έως ότου καταλάβεις ότι πέρασε η ώρα και εσύ ακόμη δεν έχεις γράψει τα προβλεπόμενα. Τότε η ευαισθησία ξαναμπαίνει στο σεντούκι που είναι φτιαγμένο από καθημερινότητα για να χρησιμοποιηθεί μια άλλη φορά που θα θέλεις να μην είσαι ίδιος με το δημοσιογραφικό σινάφι.

Μια φορά στο τόσο θέλω να μιλάω για αυτές τις «άλλες ειδήσεις». Σαν αυτή του άντρα της φωτογραφίας.

Όχι γιατί έτσι αποκτώ δικαίωμα εξιλέωσης για τον συσσωρευμένο κυνισμό μου. Αλλά για να τον βγάζω από μέσα μου έστω και χρησιμοποιώντας για εργαλείο τον ρομαντισμό. Έναν ρομαντισμό που τον κάνει φθηνό η εφήμερη ύπαρξή του. Γιατί έχουμε και δουλειές να κάνουμε.