Φέρτε πίσω το «Μίκυ Μάου»
Υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι περιοδικών, που κανείς δεν στεναχωρήθηκε όταν έβαλαν λουκέτο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι περιοδικών, που κανείς δεν στεναχωρήθηκε όταν έβαλαν λουκέτο. Αντίθετα, η κοινή γνώμη έκανε πανηγύρι, ρίχνοντας μια χούφτα χώμα στο πεθαμένο lifestyle, ίσως βέβαια και λίγο ελαφρά τη καρδία, αλλά σίγουρα συνειδητά. Και υπάρχουν κάποιοι άλλοι οίκοι που κλείνουν, αφήνοντάς μας εμβρόντητους.
Οίκοι με περιοδικά που δεν μας έμαθαν τι κάλτσα να φοράμε με κάθε μοκασίνι, αλλά πώς να συνδυάζουμε παγωτό με σόδα. Που δεν μας σύστησαν την fusion κουζίνα, αλλά τις πίτες της γιαγιάς Ντακ. Που δεν μας έμαθαν πώς να ξοδεύουμε τις δραχμές μας για να υπάρχουμε, αλλά πώς να φυλάμε την τυχερή μας δεκάρα από την Μάτζικα.
Σήμερα, ο οίκος του Χρήστου Τερζόπουλου ανακοίνωσε πως τα οικονομικά προβλήματα τον αναγκάζουν να διακόψει την κυκλοφορία των περιοδικών του. Το Μίκυ Μάους, το Κόμιξ, το Μίκυ Μυστήριο και όλα τα περιοδικά στα οποία οφείλουμε μεγάλο μέρος από την διασκέδαση – αν όχι την διαπαιδαγώγησή μας – «πέθαναν».
Θα μου πείτε, εδώ ολόκληρες οικογένειες χάνουν τα πάντα και η μισή Ελλάδα ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ο Γκούφυ και η Νταίζυ Ντακ θα γλίτωναν; Εδώ οφείλω να θυμίσω πως τα συγκεκριμένα περιοδικά κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1965. Μήπως δεν γνώριζαν τα ‘60s από φτωχολογιά; Γνώριζαν. Αλλά φρόντιζαν να την διασκεδάζουν, βλέποντας τον Ντόναλντ να παθαίνει χειρότερα. Να την απομυθοποιούν, βλέποντας το θησαυροφυλάκιο του Μακ Ντακ να αδειάζει κάθε τρεις και λίγο. Να την ξεχνούν, με κλεφτές ματιές στα καρέ των πιο αγνών σελίδων της παιδικής ηλικίας και τρέχοντας στα περίπτερα κάθε φορά που έβγαινε ένα καινούριο τεύχος.
Το ότι αποκαλούμε ακόμη και σήμερα τα comic books συλλήβδην «μικυ-μάου» δεν είναι τυχαίο. Αυτά ξέραμε, αυτά εμπιστευόμασταν. Δυστυχώς, όμως, ρόδα είναι και γυρίζει. Και το θησαυροφυλάκιο του Σκρούτζ άδειασε μια και καλή. Η Μάτζικα κατάφερε να κλέψει την τυχερή δεκάρα – η εφορία Αθηνών, προφανώς, δεν αρκέστηκε μόνο σε μία. Η οικονομική κρίση είναι ένα μυστήριο που ο δαιμόνιος ποντικός δεν κατάφερε να εξιχνιάσει. Αλλά τουλάχιστον μας έχουν μείνει οι δυσδιάστατες αναμνήσεις που μας χάρισε ο Μπαρκς, ο Ρόσα, ο Γκόντφρεντσον, ο Γίπες, ο Σκάρπα, καθώς και μερικές εκατοντάδες τεύχη που θα μείνουν για πάντα ασφαλή στο ντουλάπι του καθενός, που κάτι μου λέει πως δεν θα τα πουλήσει, όσο κι αν εκτοξευθεί η ήδη μεγάλη συλλεκτική τους αξία.
Μέχρι να μάθουμε νεότερα για το αν κάποια στιγμή θα μπορέσει να γίνει πραγματικότητα η υπόσχεση του Τερζόπουλου ότι κάποια στιγμή «θα ξανακάνουμε αυτό που γνωρίζαμε να κάνουμε πάντοτε, όταν μας το επιτρέψουν οι καιροί», ένα μπορούμε να πούμε. Σμπαρακουάκ…
Οίκοι με περιοδικά που δεν μας έμαθαν τι κάλτσα να φοράμε με κάθε μοκασίνι, αλλά πώς να συνδυάζουμε παγωτό με σόδα. Που δεν μας σύστησαν την fusion κουζίνα, αλλά τις πίτες της γιαγιάς Ντακ. Που δεν μας έμαθαν πώς να ξοδεύουμε τις δραχμές μας για να υπάρχουμε, αλλά πώς να φυλάμε την τυχερή μας δεκάρα από την Μάτζικα.
Σήμερα, ο οίκος του Χρήστου Τερζόπουλου ανακοίνωσε πως τα οικονομικά προβλήματα τον αναγκάζουν να διακόψει την κυκλοφορία των περιοδικών του. Το Μίκυ Μάους, το Κόμιξ, το Μίκυ Μυστήριο και όλα τα περιοδικά στα οποία οφείλουμε μεγάλο μέρος από την διασκέδαση – αν όχι την διαπαιδαγώγησή μας – «πέθαναν».
Θα μου πείτε, εδώ ολόκληρες οικογένειες χάνουν τα πάντα και η μισή Ελλάδα ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ο Γκούφυ και η Νταίζυ Ντακ θα γλίτωναν; Εδώ οφείλω να θυμίσω πως τα συγκεκριμένα περιοδικά κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1965. Μήπως δεν γνώριζαν τα ‘60s από φτωχολογιά; Γνώριζαν. Αλλά φρόντιζαν να την διασκεδάζουν, βλέποντας τον Ντόναλντ να παθαίνει χειρότερα. Να την απομυθοποιούν, βλέποντας το θησαυροφυλάκιο του Μακ Ντακ να αδειάζει κάθε τρεις και λίγο. Να την ξεχνούν, με κλεφτές ματιές στα καρέ των πιο αγνών σελίδων της παιδικής ηλικίας και τρέχοντας στα περίπτερα κάθε φορά που έβγαινε ένα καινούριο τεύχος.
Το ότι αποκαλούμε ακόμη και σήμερα τα comic books συλλήβδην «μικυ-μάου» δεν είναι τυχαίο. Αυτά ξέραμε, αυτά εμπιστευόμασταν. Δυστυχώς, όμως, ρόδα είναι και γυρίζει. Και το θησαυροφυλάκιο του Σκρούτζ άδειασε μια και καλή. Η Μάτζικα κατάφερε να κλέψει την τυχερή δεκάρα – η εφορία Αθηνών, προφανώς, δεν αρκέστηκε μόνο σε μία. Η οικονομική κρίση είναι ένα μυστήριο που ο δαιμόνιος ποντικός δεν κατάφερε να εξιχνιάσει. Αλλά τουλάχιστον μας έχουν μείνει οι δυσδιάστατες αναμνήσεις που μας χάρισε ο Μπαρκς, ο Ρόσα, ο Γκόντφρεντσον, ο Γίπες, ο Σκάρπα, καθώς και μερικές εκατοντάδες τεύχη που θα μείνουν για πάντα ασφαλή στο ντουλάπι του καθενός, που κάτι μου λέει πως δεν θα τα πουλήσει, όσο κι αν εκτοξευθεί η ήδη μεγάλη συλλεκτική τους αξία.
Μέχρι να μάθουμε νεότερα για το αν κάποια στιγμή θα μπορέσει να γίνει πραγματικότητα η υπόσχεση του Τερζόπουλου ότι κάποια στιγμή «θα ξανακάνουμε αυτό που γνωρίζαμε να κάνουμε πάντοτε, όταν μας το επιτρέψουν οι καιροί», ένα μπορούμε να πούμε. Σμπαρακουάκ…
