Κάηκα στο γιαούρτι

Στο πλαίσιο των θερινών διακοπών μου βρέθηκα προ ημερών στο (όχι και τόσο θερινό) Καρπενήσι. Έμεινα σε ένα ξενοδοχείο από αυτά που υποδύονται τις αγροτοτουριστικές φάρμες, έχοντας ξύλινα λυόμενα, ένα κοτέτσι της συμφοράς με δυο κοτούλες και αρκετό (ξενόφερτο) γκαζόν.

Το σημείο που ο τουρίστας «ξαναβρίσκει την επαφή του με τη φύση» σε αυτά τα καταλύματα είναι συνήθως το πρωινό. Το πλούσιο παραδοσιακό πρωινό που υπόσχονται είναι βέβαια περισσότερο πλούσιο και λιγότερο παραδοσιακό, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει για τον ένοικο που καταπίνει. Άλλωστε όταν έχεις πληρώσει για να είσαι κάπου έχεις την προδιάθεση να αναγνωρίσεις τις αρετές για τις οποίες πλήρωσες.

Έτσι λοιπόν και εγώ. Επαίνεσα το μέλι, λάτρεψα το βούτυρο και αποθέωσα τις «σπιτικές μαρμελάδες». Όλα αυτά τα εγκώμια τα απηύθυνα στον συμπαθέστατο ιδιοκτήτη που μου απαντούσε δίνοντάς μου πληροφορίες. «Το μέλι το φτιάχνει μια κυρία μόνη της σε ένα χωριό εδώ παραπάνω, τις μαρμελάδες η γυναίκα μου κ.ο.κ».

Όλα ωραία ήταν λοιπόν, αλλά το γιαούρτι τα ξεπερνούσε όλα… Το γιαούρτι μου φάνηκε άλλο πράγμα. Τι ήταν αυτό; Γεύση δυνατή, άρωμα από γάλα, γιαούρτι όπως το παλιό. Δεν το χόρταινα. «Και το γιαούρτι καταπληκτικό. Από πού το παίρνεις;».

«Το γιαούρτι είναι… ΔΕΛ…εεεεε από εδώ το παίρνω» τραύλισε ο έρμος ο ιδιοκτήτης που δεν του πήγαινε ούτε ψέματα να πει, ούτε να αποκαλύψει στον πελάτη του ότι το γιαουρτάκι ήταν του σούπερ μάρκετ και ότι το «άλλο πράγμα» ήταν απλώς αυτό που ο ίδιος θέλησε να είναι.

Το «παραδοσιακό γιαούρτι» έφτασε για να απομυθοποιήσει τις παραδοσιακές διακοπές μου και να με κάνει καχύποπτο και ως προς την “αυθεντικότητα” και άλλων, παραθαλάσσιων αυτή τη φορά, καταλυμάτων που κάθε χρόνο επισκέπτομαι.

Δε μπόρεσα μάλιστα να μη σκεφτώ και μια εξυπνάδα: «Όποιος καεί στο γιαούρτι φυσάει και το χυλό».