Τα "γουναράδικα" δεν είναι επικίνδυνα- κακόγουστα είναι

Κάθε φορά που κάποιος ξεστομίζει μια εμφυλιοπολεμική ατάκα, το πανελλήνιο εντυπωσιάζεται και το συζητά για μέρες. Το αποτέλεσμα είναι ότι τότε κάποιος άλλος σκέφτεται πως είναι μια ωραία ιδέα να πει και αυτός μια τέτοια αρλούμπα για να ακουστεί και το δικό του ονοματάκι.

Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν είναι καινοφανές το να λέει κάποιος ασήμαντος μια ταρατατζούμ ατάκα διάσημου για να μπορέσει να νιώσει λίγο μεγαλύτερος ή για να συνδέσει τα συνήθως αδιάφορα έργα του με την Ιστορία. «Το καλή αντάμωση στα γουναράδικα» που αποδίδεται στον Άρη Βελουχιώτη σήμαινε ότι ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ ήταν εξοικειωμένος με το ότι πιθανότατα θα πέθαινε για αυτά που πίστευε- πράγμα που έγινε.

Έχει άραγε ο κ. Διαμαντόπουλος την πρόθεση να πεθάνει και να εκθέσει τη… γούνα του σε τσιγκέλι για τα αντιμνημονιακά του πιστεύω; Δεν αμφισβητώ το πάθος του, αλλά δεν το νομίζω. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ διέπραξε ένα συνηθισμένο σφάλμα. Ένα σφάλμα αισθητικής και όχι εθνικό. Βρέθηκε εκτός αισθητικών ορίων γιατί υπερέβαλε. Και οι υπερβολές, όταν δεν συνοδεύονται από αυτοσαρκασμό είναι πάντα κακόγουστες.

Εξίσου υπερβολική και λάθος είναι και η κριτική που γίνεται σε τέτοιου είδους αμετροέπειες από διάφορους τοποτηρητές της «εθνικής γαλήνης».

Αν η εθνική γαλήνη όμως βρεθεί να απειλείται από φράσεις ή ρητορικά σχήματα wanna be σημαντικών εντός ή εκτός κοινοβουλίου, μάλλον έχει προ πολλού θρυμματιστεί.

Τα του εμφυλίου πολέμου- τουλάχιστον με τους όρους της δεκαετίας του 1940- έχουν εκτονωθεί μέσα στις δεκαετίες και δεν μπορούν να απειλήσουν τίποτα ούτε να δημιουργήσουν κανενός είδους πόλωση. Τα διλήμματα πρέπει να είναι εκρηκτικά για να τεθεί τέτοιο θέμα. Και στην περίπτωση της Ελλάδας εκρηκτικά δεν τα λες, αφού οι περισσότεροι- ασχέτως ιδεολογικής τοποθέτησης θέλουν το ίδιο πράγμα: να είμαστε εντός της Ευρωζώνης χωρίς να πληρώνουμε τίποτα.

Η μπούρδα λοιπόν που ο ένας κατηγορεί τον άλλον για «επικίνδυνη πόλωση» και για «εμφυλιοπολεμικό κλίμα» καλό θα ήταν να σταματήσει- τουλάχιστον όσο δεν αφορά επικοινωνιακούς χειρισμούς ή τις προσπάθειες των κομμάτων να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους.

Ο κ. Διαμαντόπουλος είναι το αντίστοιχο του να επιλέγει μια γυναίκα να φορέσει ένα πολύ κοντό φόρεμα για να προσελκύσει το ανδρικό ενδιαφέρον. Πιθανότατα θα το κάνει, αλλά δύσκολα ο ενδιαφερθείς θα έχει κάτι καλό να πει στη συνέχεια. Το σούσουρο και οι κινδυνολογίες για την επίκληση της φράσης του Βελουχιώτη αντιστοιχούν στο «τι μπούτια είναι αυτά, μανάρα μου;» που θα κολάκευε μια γεροντοκόρη αλλά όχι ένα κορίτσι της παντριάς.