Καταστροφολογία

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Νομίζω ότι η γενιά μου, όλοι εμείς που πατήσαμε τα είκοσι εδώ και λίγα χρόνια, είμαστε οι πιο αδικημένοι. Τα τραπέζια μας ήταν πάντα γεμάτα, τα ψυγεία, οι τσέπες, οι εγκέφαλοι ως επί το πλείστον— κάθε μέρα μαθαίναμε κάτι καινούριο. Το ίντερνετ, τα blu-ray, η Μπρίτνεϊ, τα iPhone. Τρέχαμε να προλάβουμε την εξέλιξη και η εξέλιξη μας οδηγούσε στην κορυφή του Έβερεστ, με μια στάση για λάτε στα Everest. Αν η χούντα ήταν η απόλυτη καταστροφή, η πυρηνική βόμβα, κι αν πιστεύαμε ότι τα χειρότερα που είχαν δει οι γονείς μας είχαν πια περάσει, πως το μέλλον ήταν γρήγορο και φωτεινό— υποθέτω το παρόν είναι η μαύρη, ραδιενεργή βροχή.

Όταν εν τέλει έκατσα να δω το βίντεο με τον Κεδίκογλου να αναγγέλλει το κλείσιμο της ΕΡΤ, θα το πω χωρίς ντροπή, έκλαψα. Όχι επειδή μου καιγόταν ποτέ καρφί για την ΕΡΤ, αλλά επειδή μου καίγεται καρφί γι’ αυτή τη χώρα. Και είναι μεγάλο καρφί, σαν αυτά που σταύρωναν κόσμο, τους εγκληματίες και τους διορατικούς Μεσσίες. Και ξέρεις ποιος είναι ο εγκληματίας που τρώει το καρφί; Η γενιά μου. Οι ώμοι που, με ένα σωστό πρότυπο και λίγη καθοδήγηση, θα σήκωναν αυτή τη χώρα για να την σύρουν λίγο πιο πέρα στην ιστορία. Αντί γι’ αυτό, είναι σαν να την διαλύουν σιγά-σιγά - ήταν ανεπαίσθητο αρχικά, σαν να παίζεις Jenga. Μα ξέρεις πώς τελειώνει κάθε παιχνίδι Jenga; Ο πιο ατσούμπαλος γκρεμίζει τον πύργο.

Και εδώ θα συμφωνήσω με το ΚΚΕ σε κάτι. Όταν λένε πως η αυστηρότητα και το μαύρισμα είναι το τελευταίο, και το πιο δυνατό όπλο που έχει αυτό το σύστημα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να βαριέται, η γενιά μου κατάλαβε ότι το μέλλον δεν βρίσκεται στην ανεργία και σήκωσε το κεφάλι. Και τους το έριξαν ξανά με την τρομοκρατία. ‘Οι αρχηγίσκοι των τριών κομμάτων δεν προχώρησαν σε εκλογές υπό τον φόβο της Χρυσής Αυγής’ έλεγε η δήλωση στις ειδήσεις. Και δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να αναρωτηθείς. Κι αν αυτό είναι αλήθεια; Ποιος χρειάζεται κι άλλο γύρο εκλογών; Και ποιος θέλει να χάσει την εξουσία του; Και ποιος, μετά, θέλει να την αναλάβει; Καταλαβαίνω πως κανείς δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του, μα τι θα κάνεις στο τέλος μ’ αυτή τη χώρα; Θα τραβήξεις το καζανάκι;

Πάντα νόμιζα ότι ο καπιταλισμός ήταν σαν τον Φοίνικα, ανασταίνεται από τις στάχτες του. Αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό. Είναι ένας Μαθουσάλας, εννιακοσίων χρονών κι ακόμα δε λέει να ψοφήσει, παίρνει στεροειδή, παίρνει Βιάγκρα και κάνει απανωτά μπότοξ μα -έλα τώρα!- ου γαρ έρχεται μόνον. Σαν την τρελή γριά στη σοφίτα, ακούς τα κόκαλά της όταν κινείται, τα νύχια της θα έχουν γίνει σαν μαχαίρια και απεχθάνεται οτιδήποτε είναι νέο — απεχθάνεται την γενιά μου. Και κάνει ό,τι μπορεί για να την αποβάλει.

Και ήταν ωραία τα γεμάτα τραπέζια, ψυγεία, δε λέω. Μα χρειαζόμαστε απεγνωσμένα μαθήματα αυτοάμυνας.