Έλληνας είμαι και (ας μη) φαίνομαι

Σήμερα το πρωί από τη δουλειά πέρασε ένας φίλος, ο Διονύσης. Ήθελε να φέρει το laptop του για να του εγκαταστήσουν οι εδώ τεχνικοί τα Windows 2000. Ο Θανάσης, που ξέρει από αυτά, απόρησε. Τι το θέλεις ένα λειτουργικό σύστημα που έχει εντελώς ξεπεραστεί; τον ρώτησε.

Το πράγμα ήταν… απλό. Ο Διονύσης ήθελε να δώσει εξετάσεις για μια πιστοποίηση στη χρήση Ηλεκτρονικού Υπολογιστή. Από τις πληροφορίες για την εξέταση πληροφορήθηκε ότι το λειτουργικό στο οποίο θα γίνουν οι εξετάσεις είναι τα ελληνικά Windows 2000- ομοίως και το Office.

Τι να κάνει λοιπόν ο άνθρωπος; Ξαμολύθηκε να βρει την παμπάλαια αυτή έκδοση των windows, ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα. Μου φάνηκε απίστευτο.

Για να αποδεικνύεις ότι γνωρίζεις κάποιους βασικούς χειρισμούς Η/Υ, το ελληνικό κράτος απαιτεί την εξοικείωση όχι με την πιο πρόσφατη έκδοση των Windows αλλά με εκείνη που χρησιμοποιούνταν προ των τριών που στο μεταξύ λανσαρίστηκαν. Επιπλέον, πληρώνει ανθρώπους για να διενεργούν τις εξετάσεις αυτές. Και κάτι ίσως ακόμη σοβαρότερο: το ελληνικό δημόσιο πριμοδοτεί (με μόρια κλπ) αυτόν που πιστοποιείται ότι διαθέτει αυτή την άχρηστη γνώση των ελληνικών Windows του 2000!
 
Και αυτό γιατί κάποιος ή κάποιοι παίρνουν την εγκύκλιο των εξετάσεων πιστοποίησης, όπως την βρίσκουν από την προηγούμενη χρονιά. Συντάχθηκε ένα χαρτί π.χ. το 2004 και από τότε κανείς δεν επικαιροποίησε τα απαιτούμενα. Και γιατί να το κάνει; Αφού τυπικά είναι αυτά μωρέ...  

Το όλο θέμα μου φάνηκε αρκετά αστείο- άποψη που ο Διονύσης δεν φάνηκε να συμμερίζεται. Χαμογελώντας ακόμη με το παράλογο έφυγα να πάω για εξωτερικές δουλειές. Μία από αυτές ήταν να αφήσω κάτι χαρτιά στη γραμματεία μιας σχολής για λογαριασμό συγγενικού μου προσώπου. Η συγκεκριμένη γραμματεία είναι ανοικτή μόνο Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή 11.00 με 14.00.

-«Ααααα δυστυχώς!»
-«Γιατί δυστυχώς;»
-«Δυστυχώς η γραμματεία σήμερα θα μείνει κλειστή λόγω πένθους.
- «Τι πένθους;»
- «Η υπεύθυνη της γραμματείας έχασε τη γιαγιά της (sic) και δεν μπορούσε να έρθει».
- «…»

Το απίστευτο εδώ δεν είναι η ανθρώπινη απώλεια της υπαλλήλου- αυτά συμβαίνουν. Το απίστευτο είναι ότι η απουσία ενός ανθρώπου κλείνει μια ολόκληρη υπηρεσία στην οποία ο πολίτης για να φτάσει μπορεί να έχει πάρει άδεια από τη δουλειά του, να είναι άρρωστος και να έχει κάνει έναν κόπο παραπάνω, να έχει τη δική του γιαγιά ετοιμοθάνατη ή και τίποτα από αυτά.

Αυτό είναι μπάχαλο, σκεφτόμουν και το ύφος μου έμοιαζε αρκετά με εκείνο του Διονύση όταν γελούσα για τη δική του συναναστροφή με το παράλογο.

Φεύγοντας από τη σχολή και αφού ήμουν στο κέντρο, σκέφτηκα ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να αλλάξω κάτι παπούτσια στο Attica. Βρέθηκα στην Πανεπιστημίου και έριξα μια γρήγορη ματιά για πάρκινγκ. Ιδιωτικό πάρκινγκ; Όχι ευχαριστώ, δεν έχω 10 ευρώ για πέταμα. «Να σου πω τι θα κάνω;» σκέφτηκα. Θα το αφήσω εδώ στην άκρη της Πανεπιστημίου με αλάρμ. Ναι, στη λεωφοριολωρίδα. Έτσι και αλλιώς είναι και άλλος ένας που έχει παρκάρει πιο μπροστά και αυτός με αλάρμ.

Δυο λεπτάκια θα κάνω.