Ιερές αγελάδες, ραδιοτηλεοπτικά μπιφτέκια

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Τέλος εποχής. Κλείνει η ΕΡΤ. Πρώτη αντίδραση: δεν θα πληρώνω το έξτρα στο λογαριασμό της ΔΕΗ, μήπως ήρθαν τα Χριστούγεννα;

Δεύτερη αντίδραση: κι εγώ τι θα βάζω στο 1-2-3 στα κανάλια;

Τρίτη αντίδραση: ωχ, σκατά, απολύονται και άνθρωποι. Δύο χιλιάδες εξακόσια άτομα που απασχολεί αυτή τη στιγμή ο Οργανισμός Ραδιοτηλεόρασης θα βρεθούν χωρίς δουλειά— αλλά μην ανησυχείτε, λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σ. Κεδίκογλου, όσοι εργαζόμενοι επιθυμούν, μπορούν να κάνουν μια αίτηση και να επαναπροσληφθούν με καθαρές διαδικασίες, με ιδιαίτερη μέριμνα σε όσους έχουν εξειδικευμένες τεχνικές γνώσεις, και θα υπάρξει η δυνατότητα μεταφοράς, μέσω ΑΣΕΠ, των τέως εργαζομένων που έμειναν τελείως εκτός σε άλλες θέσεις που χρειάζεται να καλύψει το δημόσιο, όπως νοσοκομεία και κέντρα εξυπηρέτησης πολιτών. Ταυτόχρονα, όλοι οι απολυμένοι θα αποζημιωθούν πλήρως, και μάλιστα όχι με τις μειωμένες αποζημιώσεις που προστάζει το νέο Μνημόνιο.

Ναι. Είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι αυτό το πράγμα είναι ο μεγαλύτερος κουβάς με μαλακίες που έχει ξεστομιστεί σε μία παράγραφο, αν εξαιρέσουμε τα βιβλία του Κοέλιο; Ποιος στο διάολο τρέχει το ελληνικό δημόσιο, ο Νταλί; Και όχι, δεν αρνούμαι ότι πολλοί από τους εργαζόμενους στον Οργανισμό Ραδιοτηλεόρασης έπεφταν στην γνωστή και αγαπημένη κατηγορία ρεμάλια-του-δημοσίου. Αν έχεις μέσο, έχεις και ζωή. Αλλά ακόμα και μ’ αυτές τις συνθήκες, το να παίζεις έτσι και να κάνεις δυόμισι χιλιάδες ανθρώπους μπαλάκια του τένις για να καλύψεις όσο περισσότερες χαμηλόμισθες τρύπες μπορείς, είναι απλά αισχρό.

Στους κρίσιμους καιρούς που ζούμε, συνεχίζει ο εκπρόσωπος, δεν μας παίρνει να φυλάμε ‘ιερές αγελάδες’ που το μόνο που κάνουν είναι να τρώνε χρήμα και να δημιουργούν σκάνδαλα. Δεκτό. Όχι, δεν έχω κάτι να πω, ήταν καιρός να βάλει κάποιος χέρι σ’ αυτό το τσίρκο. Αλλά ξέρεις τι με χαλάει; Πως ό,τι και να γίνει, ο Σπύρος Παπαδόπουλος θα βρει άλλο σπίτι για το αυνανιστικό του τηλεοπτικό μπουζούκι, η Βίκυ Φλέσσα θα αναλύει το υπερεγώ διαττόντων αστέρων σε άλλη μεταμεσονύκτια ζώνη, και η Μπήλιω Τσουκαλά θα γίνει άλλη μία γκόμενα σε μεσημεριανό πάνελ (αυτό με πλήγωσε που το έγραψα). Οι υπάλληλοι είναι το θέμα. Οι σκληρά εργαζόμενοι υπάλληλοι, που μπορεί να μπήκαν με μέσο, μπορεί να χρέωναν μούφα υπερωρίες, αλλά μπορεί και όχι. Πάνω απ’ όλα, το πρόγραμμα της ΕΡΤ, που το έβλεπαν περίπου τριακόσια άτομα, το έτρεχαν αυτοί. Κι εδώ σταματάω για λίγο τον πόνο μου για τους εργαζόμενους και μου θέτω ένα σημαντικό ερώτημα: για ποιο λόγο εργάζονταν δυόμισι χιλιάδες άτομα για τρία κανάλια χωρίς κοινό, για ραδιοφωνικούς σταθμούς χωρίς ακροατές και για ένα περιοδικό που δεν αγόραζε κανείς, εκτός από την μάνα μου όταν ήταν περίοδος πατινάζ; Ίσως, τελικά, να ήταν σωστή κίνηση.

Η δημιουργία του νέου Οργανισμού Ραδιοτηλεόρασης, για την οποία ακόμα δεν έχουμε ημερομηνία αλλά μας είπαν ότι θα γίνει σύντομα για να μας κρατάνε σε αγωνία, προβλέπει σημαντικά μειωμένο προσωπικό – χίλια άτομα – και την υπόσχεση ενός δημόσιου, μα όχι κρατικού και κομματικά εξαρτημένου σταθμού. Επιτέλους λίγη διαφάνεια. Αυτό εδώ μαζί με τις μετακινήσεις και την υποτιθέμενη ασφάλεια όλων των εργαζομένων φτιάχνει μια πολύ αισιόδοξη εικόνα, δεν βρίσκεις; Υπερβολικά αισιόδοξη, θα έλεγα, και μπάζει περισσότερο κι από το πρόγραμμα της ΕΤ3 μετά τις τρεις το πρωί. Σίγουρα, οι αδιακρισίες της ΕΡΤ είναι ένα μεγάλο, σοβαρό ζήτημα το οποίο πληρώνουμε όλοι μας— κυριολεκτικά. Αλλά πώς θα λειτουργήσει αυτή η αλλαγή αν παραβλέψουμε τις αδιακρισίες που υπάρχουν πιο ψηλά σ’ αυτή τη λίστα;