Και τι με νοιάζει εμένα τι έκανε η Τζολί;

Η είδηση για την διπλή μαστεκτομή της Αντζελίνα Τζολί θα μπορούσε να περάσει άνετα στη λίστα με τις κουτσομπολίστικες πληροφορίες για τους σταρ. Αυτές οι ειδησούλες έχουν σταθερό κοινό και δίνουν ψωμάκι σε αρκετούς δημοσιογράφους. Το θέμα όμως έγινε ακόμη καλύτερο για τους επαγγελματίες του τύπου, αφού λόγω του ότι υπήρχε και “καλός σκοπός” ο κάθε αρχισυντάκτης μπορούσε να το παίξει «δυνατά» ως σοβαρό θέμα, έχοντας και λαϊκό κράχτη την πανέμορφη ηθοποιό.

Δεν ξέρω αν συνέβη και σε άλλες χώρες, αλλά στην Ελλάδα το θέμα ξεσήκωσε κουβέντα. «Σιγά μη δεν είναι κόλπα των νοσοκομείων για να βγάζουν φράγκα» ή «οι φαρμακευτικές τα κάνουν όλα» ή ακόμη περισσότερο «αυτή το έκανε γιατί είναι πλούσια. Εμείς που να τα βρούμε;». Αρκετοί επώνυμοι έσπευσαν να κατακεραυνώσουν τους “μίζερους” και “καχύποπτους”. Ένας εξ αυτών, ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, στο δημοσίευμά του στο protagon που αποκαλεί «μαλάκα» αυτόν που δεν καταλαβαίνει ότι η Αντζελίνα Τζολί σταυρώθηκε για τις αμαρτίες του.

Κατ΄αρχήν το να είναι καχύποπτος ένα λαός σε όσα μεταδίδουν τα ΜΜΕ εμένα μου φαίνεται δείγμα πνευματικής υγείας. Το «τι με νοιάζει εμένα τι έκανε η Ατζελίνα Τζολί;» μοιάζει για σωστή αρχή ιεράρχησης της επικαιρότητας, αφού- ας μην κρυβόμαστε- κανείς δεν δημοσιοποιεί ένα τέτοιο θέμα για να «ενημερώσει», αλλά για να δημιουργήσει ντόρο και να προκαλέσει αναγνωσιμότητα. Όπως εξηγούσα χθες σε ένα gay φίλο, το ότι Τα Νέα είχαν στο πρωτοσέλιδό τους τεράστια φωτογραφία της Αντζελίνας, δεν σημαίνει κάτι για το κύρος της εφημερίδας, πέρα από το ότι, όπως όλες οι έγκυρες εφημερίδες του κόσμου, είναι ευαίσθητη σε ό,τι… πουλάει.

Οι ιατρικές εξετάσεις που υπάρχουν και που μπορεί να κάνει κανείς είναι πραγματικά αμέτρητες. Οι καλοί γιατροί μάλιστα σου το λένε και σε προειδοποιούν να μην μπλέξεις με το κυνήγι των συμπτωμάτων ή των ενδείξεων. Τι τελικά θα κάνεις είναι συνάρτηση του πόσο ανησυχείς και του τι πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις για αυτό. Το ότι η λαμπερή σταρ πήρε την συγκεκριμένη απόφαση αφορά πιο πολύ την ίδια και λιγότερο το παγκόσμιο κοινό.

Όλοι αυτοί λοιπόν που επιτέθηκαν σε όσους δεν αγκάλιασαν την κίνηση Τζολί, στην πραγματικότητα απλώς δημοσιοποίησαν την άποψή τους για το πόσο γαμάτη είναι η Αντζελίνα και ερωτοτρόπησαν με το «πολιτικώς ορθό» - κάτι πολύ μικρότερο και λιγότερο ευγενές από το «βγαίνει μπροστά για να βοηθήσει όλες τις γυναίκες του κόσμου και εσείς ζώα κοιτάτε μόνο το τομάρι σας» που προέβαλαν.

Το «πολιτικώς ορθό» είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα βαθμίδα ηθικής αξιολόγησης. Περιέχει την αντικειμενική αξιοσύνη, την σύμφωνη με τις επιταγές του δυτικού κόσμου, αλλά αφήνει και χώρο για διαφοροποίηση σε όποιον εκπληρώσει δύο προϋποθέσεις: να αναγνωρίσει ότι το εν προκειμένω πολιτικώς ορθό είναι το αντικειμενικά σωστό και να κρατήσει την άλλη του άποψη για αυτόν και τους οικείους του, δηλαδή να μην την μοιραστεί με το κοινό.

Για να το προχωρήσω λίγο περισσότερο, όποιος κάνει παντιέρα κάτι πολιτικώς ορθό, όπως η ιστορία της Αντζελίνας Τζολί, πατάει σε ηθικά κλισέ τα οποία στοχεύουν σε αυτή την ελαφριά και ανέξοδη αναγνώριση που συμπυκνώνεται έξοχα στον νεολογισμό “like”.

Απευθύνω δραματική έκκληση στους απανταχού επωνύμους, να αναζητήσουν τo Like τους όπου νομίζουν, και να μην χλευάζουν αυτόν που τα προβλήματά του δεν τον αφήνουν να δει το «σπουδαίο».

Να μια πολιτική ορθότητα.