Και οι δάσκαλοι, κύριε;

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Χωρίς να θέλω να ακουστώ χαζός, αν οι καθηγητές μου ανακοίνωναν απεργία μες στις πανελλήνιες, θα πηδούσα απ’ την χαρά μου γιατί θα είχα παραπάνω χρόνο για ύπνο διάβασμα. Εντάξει. Είναι κάπως πιο σοβαρό το ζήτημα. Είναι όμως; Μήπως αυτό θα γίνει το πέμπτο κείμενο σ’ αυτή τη στήλη που δηλώνει το προφανές, ότι αυτές οι υποτιθέμενες βόμβες είναι στάχτη στα μάτια; Και μήπως ήρθε η ώρα οι πολιτικοί μας να βρουν νέες, αποτελεσματικότερες τακτικές παραπλάνησης; Αυτή η ιστορία έχει καταλήξει σαν τα Saw, που μετά τα τρία σήκουελ αδιαφορούσες εντελώς για την υπόθεση κι απλά περίμενες να δεις τι νέα μαλακία θα σκαρφιστούν αυτή τη φορά για να χυθεί αίμα.

Και για τον περισσότερο κόσμο, η απεργία των καθηγητών φαίνεται σαν υπερβολική αντίδραση σε μια αμελητέα αλλαγή. Οι δύο έξτρα ώρες εργασίας μας ακούγονται σαν το "θα ανεβεί η θερμοκρασία του πλανήτη κατά έναν βαθμό Κελσίου". Πφ. Μόνο που ο ένας βαθμός αρκεί για να λιώσουν λίγο περισσότερο οι πάγοι και οι δύο ώρες για να λιώσουν τα νεύρα των καθηγητών. Υπάρχει λόγος που αυτός ο αριθμός είναι καθορισμένος. Πώς θα σου άρεσε να περνάς εσύ όλη σου τη μέρα προσπαθώντας να πειθαρχήσεις είκοσι ανήλικα που το μόνο πράγμα που ακούνε στο σπίτι από τον ελληνάρα μπαμπά είναι πως οι δάσκαλοι όλη μέρα το ξύνουν και κάνουν και τρεις μήνες διακοπές, οι τεμπέληδες; Εγώ θα ‘λεγα πως είναι αρκετό να με οδηγήσει στα χάπια.

Ο αντίλογος, όμως, όπως πάντα θα έχει κι ένα δυνατό επιχείρημα. Η εκπαίδευση, σου λέει, είναι ούτως ή άλλως σάπια και όλοι οι γονείς δίνουν λεφτά στα φροντιστήρια. Ας δώσουμε ένα μάθημα στους κακούς καθηγητές, να διδάσκουν τα παιδιά μας καλύτερα. Και σ’ αυτό απαντάω… Δεν είμαι σίγουρος τι να απαντήσω, γιατί πράγματι η εκπαίδευση είναι σάπια, και πράγματι οι γονείς δίνουν λεφτά, μα ποιο απ’ όλα αυτά είναι φταίξιμο των καθηγητών;

Θες να μου πεις ότι στέλνεις το παιδί σου φροντιστήριο επειδή ο καθηγητής των λατινικών δεν έχει μεταδοτικότητα; Οι δάσκαλοι δουλεύουν μ’ αυτά που τους δίνουν, κι αυτά που τους δίνουν είναι κακογραμμένα, ανοργάνωτα και ξεπερασμένα. Όσο μπαίνουν οι μαθητές στο καλούπι για να γράψουν μια έκθεση με "σωστή δομή", σε ανάλογο καλούπι μπαίνουν κι οι καθηγητές τους, όσον αφορά τη διδασκαλία τους. Ποιος στήριξε ποτέ την πρωτοτυπία σ’ αυτή τη χώρα; Και μια απεργία που να μην βρει μπροστά της ντουβάρι (επιστράτευση, και με καλό συγχρονισμό, μιας και κανείς δεν δίνει δεκάρα για το δημόσιο πια) θα ήταν μεγάλη, μεγάλη πρωτοτυπία.

Άρα, κοιμηθείτε ήσυχοι, πολίτες της Ελλάδας· οι πανελλήνιες θα γίνουν κανονικά, οι καθηγητές θα επιστρέψουν στα γραφεία τους τρομοκρατημένοι. Πάλι καλά, και πολύ ασχοληθήκαμε. Γνωστοί μαλάκες πλέον οι συνδικαλιστές, όπως μου ‘λεγε ένας ταξιτζής σήμερα το πρωί. Ταξιτζής. Ίσως νευρίασε επειδή το συνάφι του είχε τα σκήπτρα της απεργίας, αλλά επειδή το γ@#$σαν και ψόφησε ο κόσμος σταμάτησε να ασχολείται μαζί τους. "Οργανώνονται και ζητάνε κι άλλα, δεν τους φτάνουν ήδη αυτά που έχουν. Ποιος είσαι, ρε φίλε, που δουλεύεις δεκαοχτώ ώρες τη βδομάδα και μου έχεις και πρόβλημα; Εγώ δουλεύω δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, να πούμε!". Ίσως γι’ αυτό έγινες ταξιτζής και ο άλλος έγινε καθηγητής, μου ‘ρθε να του πω, μα θα ήταν πολύ ελιτιστικό. Και φοβήθηκα ότι θα με πέταγε στο δρόμο.