Απεργία στις Πανελλήνιες: Η ΟΛΜΕ στο φόρτε της

Η απειλή της απεργίας χρησιμοποιείται από τους επαγγελματικούς κλάδους για να πετύχουν τις επιδιώξεις τους, οι οποίες τις συντριπτικά περισσότερες φορές στην Ελλάδα έχουν να κάνουν με χρήματα. Πρακτικά, επίσης τις περισσότερες φορές, οι απεργίες ασκούν πιέσεις μόνο στο δημόσιο, αφού στον ιδιωτικό τομέα απεργίες δεν πολυγίνονται και η αποχή των ελεύθερων επαγγελματιών από τα καθήκοντά τους σπάνια επηρεάζει ανυπόφορα τον μέσο πολίτη.

Η απεργία που σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν οι καθηγητές μέσα στις πανελλήνιες έχει στόχο την απόσυρση της αύξησης κατά 2 ώρες εβδομαδιαίως του ωραρίου τους. Η συγκεκριμένη απεργία έχει κάποια ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.

Το πρώτο, εύκολα αναγνώσιμο, έχει να κάνει με το ότι είναι αντιδημοφιλής, αφού θα αλλάξει δραματικά τους επόμενους μήνες της ζωής των υποψηφίων φοιτητών και των οικογενειών τους. Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η συγκεκριμένη κινητοποίηση θα είναι αντιπαθής, έχει να κάνει με την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου που οι εκπαιδευτικοί απολαμβάνουν.

Ως γνωστόν, είμαστε σε εποχή που, πλην των ίδιων των δημοσίων υπαλλήλων, κανείς δεν δίνει πεντάρα για το εάν θα απολυθούν κάποιες χιλιάδες εξ αυτών ή για το πόσο λιγότερο  θα κοστίζουν στο δημόσιο. Αν μάλιστα έπρεπε να κάνω μια μαντεψιά θα έλεγα ότι μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων μάλλον χαίρεται με τις κακοτοπιές που το μνημόνιο επεφύλαξε στους λειτουργούς του δημοσίου.

Το άλλο και σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικό αυτής της απεργίας έχει να κάνει με το ίδιο το αίτημά της, δηλαδή τη μη αύξηση του ωραρίου τους. «Και γιατί να μην δουλεύουν 2 ή και 4 ώρες παραπάνω; Εγώ κορόιδο είμαι;», φαντάζομαι ότι θα λέει το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης.

Προ μηνών άκουγα μια συζήτηση στο ραδιόφωνο, όπου δύο δημοσιογράφοι διαφωνούσαν για τον κλάδο από τον οποίο θα πρέπει να προέλθουν οι μισθολογικές περικοπές. Το τεχνητό δίλημμα αφορούσε από τη μια έναν μάχιμο πιλότο μαχητικού αεροσκάφους και από την άλλη έναν δάσκαλο σχολείου. Το επιχείρημα του δημοσιογράφου που υποστήριζε την μισθολογική ακεραιότητα του δασκάλου συνοψιζόταν στην ερώτηση «τι είδους παιδεία θέλουμε;».

Το ερώτημα είναι εύστοχο, αν και κλισέ.

Οι πιο καλοπληρωμένες δουλειές έλκουν τους καλύτερα καταρτισμένους εργαζόμενους. Αυτό είναι κοινή λογική και απαντάται κυρίως στα ίδια τα τεχνοκρατικά μυαλά. Το ποιες θέσεις θα φροντίσει το κάθε κράτος να είναι καλοπληρωμένες μαρτυρά την κατεύθυνση που η κάθε κυβέρνηση δίνει στην κοινωνία που την εξέλεξε.  

Το ότι οι καθηγητές δουλεύουν περίπου 20 ώρες την εβδομάδα δεν είναι ελληνική πατέντα που προέκυψε από συνδικαλιστική διαπραγμάτευση. Κάπου εκει είναι ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (συγκεκριμένα στις 19,1 ώρες, σύμφωνα με το Κέντρο Εκπαιδευτικών Μελετών της ΟΛΜΕ) και υπάρχει λόγος για αυτό: έτσι έχει κριθεί ότι μπορεί να αποδώσουν τα απαιτούμενα ώστε να λειτουργήσει η εκπαιδευτική διαδικασία και να έχουν μάθει κάτι τα πιτσιρίκια γυρίζοντας σπίτι.

Άρα, όταν τα κουκιά δεν βγαίνουν για να απασχολεί το υπουργείο Παιδείας συμβασιούχους και αυξάνει το ωράριο των μόνιμων καθηγητών για να ανταπεξέλθει, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αυτό σημαίνει έκπτωση στην ποιότητα της καθημερινής εκπαίδευσης.

Μας πειράζει λίγο, πολύ ή καθόλου;

Αυτή είναι η σωστή ερώτηση και όχι αν μας εκνευρίζει ή όχι η πρόθεση των εκπαιδευτικών να μποϋκοτάρουν τις πανελλήνιες ή το εάν πρέπει να επιστρατευθούν.