ΟΚΑΝΑ: Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ΄αλεύρι

Απο τότε που ήμουν πιτσιρικάς ακούω για το πρόβλημα των εξαρτημένων από ουσίες ατόμων και τις «προσπάθειες της πολιτείας» να βρει λύση στο δράμα τους και στο δράμα των συγγενών τους. Αν ήθελα να είμαι εντυπωσιακός θα έλεγα ότι δεν νομίζω πως υπάρχει κοινωνικό ζήτημα στο οποίο να έχει επιδειχθεί μεγαλύτερη ανικανότητα εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου- αλλά δεν είναι εύκολο να ισχύει κάτι τέτοιο.

Πιθανότατα αν οι κατηγορίες περί ανάμιξης μελών των σωμάτων ασφαλείας στο εμπόριο ναρκωτικών αληθεύουν, εξηγείται σε μεγάλο βαθμό γιατί τόσα χρόνια βλέπουμε τα πρεζάκια να κάνουν τα νταραβέρια τους σε διάφορες περιοχές της Αθήνας ακόμη και δίπλα στην αστυνομία. Έτσι όμως, μπορεί να εξηγείται μια εικόνα ανομίας, αλλά δεν εξηγείται η απραξία της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας έναντι της ουσίας του προβλήματος.

Το ρεπορτάζ του in2life για τον ΟΚΑΝΑ και τα προβλήματα που τον έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού ήταν η αφορμή να ψάξω, μεταξύ άλλων, και για την τύχη των προγραμμάτων της μεθαδόνης που μετά βαΐων και κλάδων είχαν ξεκινήσει το μακρινό 1997. Η εικόνα σήμερα είναι απελπιστική. Πάνω από 5.000 άτομα είναι στις λίστες αναμονής. Αυτό θα πει ότι 5.000 άτομα έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν να πάρουν υποκατάστατο ηρωίνης και είναι αναγκασμένα να περιμένουν για χρόνια τη σειρά τους, όταν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ο αντίστοιχος χρόνος είναι λίγες ημέρες. Δεν θέλεις ή δε μπορείς να οργανώσεις ως κράτος τα προγράμματα μεθαδόνης; Προμηθεύσου ηρωίνη και ανακοίνωσε ότι στα νοσοκομεία θα δίνεται δωρεάν η δόση στους βεβαιωμένα τοξικομανείς. Αλλά μόνο στα νοσοκομεία.

Το «δωρεάν» θα χτυπήσει την αγορά και αυτή θα ξεφουσκώσει και θα σταματήσει να προσυλητίζει περισσότερους στη ντρόγκα. Μια πρόταση λέω- που μάλιστα δεν είναι και πρωτάκουστη- δεν λέω ότι εφυήρα τη λύση. Αλλά λύσεις υπάρχουν και δεν φαίνονται να είναι και τόσο πια κοστοβόρες. Οι μόνοι που θα τσούξουν είναι όσοι τρώνε ψωμί από το σύστημα της παράνομης διακίνησης. Ας δούμε πόσο μας νοιάζει αυτό.

Όλο και κάτι μακρόπνοο εξαγγέλεται. Μια συστηματική αντιμετώπιση των χρηστών, αλλά και πιο ουσιωδώς, της ίδιας της χρήσης είναι εδώ και δεκαετίες καθ΄οδόν και ποτέ δεν φτάνει.

Ο φίλος μου ο Άρης, από το γυμνάσιο έχει τα μαλλιά του χωρίστρα. Μάταια προσπαθούσαμε από τότε να τον πείσουμε να δοκιμάσει κάτι άλλο ώστε να μη μοιάζει ξεχασμένος στη δεκαετία του 1960. Τα χρόνια περνούσαν, οι μόδες άλλαζαν αλλά η χωρίστρα του Άρη παρέμενε στη θέση της. Προ λίγων ετών, σε έναν από κύκλους που κάνει, η μόδα έφερε ξανά τη χωρίστρα στη προσκήνιο.

Μέσα σε λίγους μήνες, ο Άρης πέρασε από το «παλιακός» στο «avant garde».

Το ίδιο συνέβη και με την αντιμετώπιση του θέματος των ναρκωτικών από το ελληνικό κράτος: Μη κάνοντες τίποτα, οι ιθύνοντες επέμειναν στη συνήθεια της κατασταλτικής πολιτικής όταν όλη η Ευρώπη όδευε προς τη φιλελευθεροποίηση των διατάξεων που αφορούν τη χρήση και τη διακίνηση. Προ διετίας, η λογική της απελευθέρωσης της διακίνησης αντιστράφηκε ξανά, και η ελληνική πολιτεία φαίνεται λιγότερο παλιακή από ό,τι μια δεκαετία πριν.

Για λίγο- μη φανταστείτε. Ο χρόνος θα κάνει πάλι τη δουλειά του.

Όσο δεν βγαίνεις μπροστά από τα πράγματα, τα πράγματα μπορεί να σε πάνε πότε ψηλά και πότε χαμηλά, αλλά τελικά πάντα «θα σε πηγαίνουν».