Οι φράουλες της οργής

γράφει ο Θοδωρής Διάκος 

Αυτό που στην Ελλάδα πρέπει να χυθεί αίμα για να πάρουμε μπρος έχει καταντήσει αηδία. Ότι στη Μανωλάδα οι συνθήκες εργασίας έμοιαζαν με αποθήκη που δουλεύουν τρίχρονα στο Πακιστάν ήταν γνωστό από το 2008. Οι συλληφθέντες επιστάτες που πυροβόλησαν τους εργάτες από το Μπαγκλαντές έφτυσαν τους δημοσιογράφους κατά την προσαγωγή τους, λέγοντας "εσείς μας φυλακίσατε". Έλα μωρέ, είναι μέχρι να ετοιμαστεί η τιμητική πλακέτα.

Ακολουθεί μποϋκοτάζ στις ματωμένες φράουλες, με το αντίστοιχο σπαμ στο facebook, δίπλα στις διαμελισμένες γάτες. Ξεπλύνετε μια ματωμένη φράουλα με ένα κλικ. Πότε θα νιώσουμε λιγάκι πως η επανάσταση δεν γίνεται από την πολυθρόνα; Ότι αν, ας πούμε, παίζεις Call of duty δέκα ώρες την ημέρα, δεν έχεις γίνει εθνικός ήρωας.

Και την ίδια στιγμή, οι ειδήσεις σου λένε πως μες στο 2012 σημειώθηκαν 157 (καταγεγραμμένες) επιθέσεις σε αλλοδαπούς, τα δύο τρίτα απ’ αυτές στο κέντρο της Αθήνας, ενώ στα χωριά οι χρυσαυγίτες κυκλοφορούν κανονικά με ρόπαλα. Και κανείς δεν λέει τίποτα! Η λογική των video games: στο Vice City κυκλοφορούσες μ’ ένα αλυσοπρίονο μες στη λεωφόρο, μα οι μπάτσοι σε κυνηγούσαν μόνο αν σκότωνες καμιά πουτάνα. Αλλά όταν κατεβείς σε μια πορεία κουβαλώντας ένα καδρόνι είσαι τρομοκράτης, και επιβάλλεται καταστολή.

Μιλώντας για καδρόνια. Οι αντιεξουσιαστές κατέβασαν την σημαία από τα Προπύλαια, ανήρτησαν την κοκκινόμαυρη και φώναζαν συνθήματα. Κι άλλη καταστολή! Κάθε είδος διαμαρτυρίας πρέπει να πνίγεται, κάθε βήμα μπροστά σου βάζουν παγίδες για αρκούδες. Τώρα θα μου πεις, καλά τους έκαναν, δεν μπορείς να παίζεις με το εθνικό μας σύμβολο, δεν μπορείς να κάνεις το πανεπιστήμιο "κωλοχανείο", όπως λέει ένας φίλος. Συμφωνώ; Δεν είμαι τόσο σίγουρος. Στην ιστορία των διαμαρτυριών, το να κατεβάζεις μια σημαία δεν είναι κι ο απόλυτος εξτρεμισμός. Αλλά όχι, οι αντιεξουσιαστές θα διχάσουν την κοινή γνώμη, άρα ας αρμέξουμε το εθνικό συναίσθημα μέχρι να στεγνώσει, να ‘χει κάτι να ασχολείται ο κόσμος, κι ας βγει ο Καμμένος στη Βουλή για να πει σοβαρά πως η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου (το θέμα που θα ‘πρεπε να μας καίει) την Κυριακή των Βαΐων αφαιρεί από χριστιανούς βουλευτές το δικαίωμά τους στον εκκλησιασμό.

Τελικά φαίνεται πως δεν είναι μόνο ο λαός που τους φτύνουνε και λένε ψιχαλίζει. Είναι και οι ίδιοι οι πολιτικοί. Όταν με κάθε ολομέλεια τα επιχειρήματα που ακούς γίνονται όλο και πιο βρεφονηπιακά, όταν κάθε μέρα καταλαβαίνεις περισσότερο ότι σε κυβερνούν μυωπικοί υποκριτές, μα σου στερούν την ίδια στιγμή το αναφαίρετο δικαίωμα της αντίδρασης με την τρομοκρατία πως θα γίνουμε όλοι Μανωλάδα, τι μένει να κάνεις; Το ίδιο που έκανες όταν σκοτώθηκε ο Αλέξης, άλλο ένα συμβολικό αίμα που χύθηκε, μια προοικονομία για τα σκατά που μας ετοίμαζαν να φάμε· τίποτα.

Και πλησιάζουν άγιες γιορτινές μέρες, μα αυτό που βλέπω με την πολύ κακή μου αντίληψη της πραγματικότητας είναι πως το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι πολύ σοβαρότερο απ’ το δικαίωμα στον εκκλησιασμό. Γιατί ο Χριστός μπορεί να συγχωρεί, μα εσύ θα συγχωρήσεις τον εαυτό σου;