Αλήθειες απ΄ τη Μανωλάδα σου
Τα γεγονότα της Μανωλάδας δείχνουν ότι για ένα αποτρόπαιο πράγμα που συμβαίνει, ένα μόνο μπορεί να αποκλειστεί: Να σταματήσει μόνο του.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η Μανωλάδα είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα υποκρισίας για μια σειρά ζητημάτων που όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ότι συμβαίνουν, αλλά κανείς δεν σηκώνεται από τον καναπέ για να τα σταματήσει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται το θέμα των φραουλοφυτειών και των εκεί συνθηκών εργασίας στην επικαιρότητα, όπως δείχνει το ενδιαφέρον σχετικό θέμα του In2life. Και προ δύο ετών είχε γίνει σάλος, και τότε οι αριστεριστές (και όχι μόνο) τσίριξαν για τα δικαιώματα αυτών των κακομοίρηδων και τότε οι ιθύνοντες είχαν μιλήσει για «τραγική κατάσταση» που «πρέπει να λάβει τέλος». Και βεβαίως, δύο χρόνια μετά όλη η ελληνική κοινή γνώμη ξαφνιάζεται και φρίττει που το θέμα το οποίο καταδίκασε σύσσωμη, δεν διορθώθηκε. Από μόνο του.
Η μαύρη εργασία και η εργασία σε συνθήκες δουλοπάροικου φωτογραφίζουν αυτό που καλείται «αρρύθμιστη εργασία». «Έτσι θα γίνουμε όλοι αν δεν κατέβουμε στους δρόμους», λένε οι της αριστεράς, «πρέπει να προχωρήσουμε σε απελευθέρωση της αγοράς εργασίας για να αυξηθεί η παραγωγικότητα και για να μπορούμε να ελέγχουμε ότι δεν υπάρχουν ασυδοσίες», ισχυρίζονται οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού.
Αμφότερες οι απόψεις συμφωνούν ότι, με την εξαίρεση της διαμαρτυρίας στο δρόμο- που δεν την βλέπω να έρχεται- ο εργασιακός μεσαίωνας είναι πιο κοντά μας. Σωστά; Ίσως ναι, ίσως όχι. Έως σήμερα ένα σημαντικό και ποταπό χρόνιο εμπόδιο αυτής της εξέλιξης η τεμπελιά και ο… ρατσισμός μας.
Η αλήθεια είναι πως όποιος έλληνας έχει εξασφαλισμένο το ζην, δεν πάει να μπει στη σκλαβιά «για 20 ψωροευρώ». Αυτό δεν ισχύει για τους εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες που εδώ και καμιά δεκαετία, από όταν Βούλγαροι και Αλβανοί ράβδισαν τα πρώτα λιόδεντρα της Πελοποννήσου, κάνουν οτιδήποτε. Αυτό στο άμεσο μέλλον είναι πιθανόν να αλλάξει, μια που όποιος θεωρεί ότι τα μεροκάματα της Κίνας είναι πολύ μακριά μας, ζει σε άλλο πλανήτη.
Η ευαισθητοποίηση του κόσμου καλό θα ήταν να μην προέρχεται από τον εκφοβισμό του «σου’ ρχεται και σένα». Στην περίπτωση εκείνη όμως θα υπήρχε πραγματική αλληλεγγύη. Θα γράφαμε το πόσο καλύτεροι άνθρωποι έχουμε γίνει και ο σοσιαλισμός δεν θα έμοιαζε με αναχρονιστικό αστείο.
Εξηγούσα σε μια αριστερή φίλη που διαρκώς εντοπίζει «κινητικότητα» στις λαϊκές μάζες και μικρά βηματάκια προς την αλλαγή, ότι ανάμεσα σε αυτό που ευαγγελίζεται και στις εκάστοτε μαχητικές διαδηλώσεις μεσολαβεί ένα χάσμα.
Αυτό το χάσμα έχει να κάνει με το ότι όλος ο κόσμος κοιτάζει την πάρτη του. Για να γίνει «η επανάσταση» πρέπει οι περισσότεροι να θέλουν την επιβολή του δίκαιου και όχι του δικού τους δίκαιου. Όσο δεν πληρείται αυτή η συνθήκη, οι απανταχού αριστερίζοντες θα εμπλέκονται σε μικρές και τελείως άσκοπες θεωρητικές διελκυστίνδες με όσους υπηρετούν ή πιστεύουν το κεφάλαιο. Τουλάχιστον να είναι εντυπωσιακές να διασκεδάζουμε οι υπόλοιποι.
Οι φρικαλεότητες της Μανωλάδας είναι εκεί που ήταν και πριν από δύο χρόνια και με μικρές ίσως διαφορές θα είναι εκεί και δύο χρόνια μετά από σήμερα, όταν κάποιο ακόμη περιστατικό ανακύψει. Όσο θεωρούμε ότι το καθήκον μας σταματά στο να νιώθουμε φρίκη, ας μάθουμε να μην ξαφνιαζόμαστε.
Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται το θέμα των φραουλοφυτειών και των εκεί συνθηκών εργασίας στην επικαιρότητα, όπως δείχνει το ενδιαφέρον σχετικό θέμα του In2life. Και προ δύο ετών είχε γίνει σάλος, και τότε οι αριστεριστές (και όχι μόνο) τσίριξαν για τα δικαιώματα αυτών των κακομοίρηδων και τότε οι ιθύνοντες είχαν μιλήσει για «τραγική κατάσταση» που «πρέπει να λάβει τέλος». Και βεβαίως, δύο χρόνια μετά όλη η ελληνική κοινή γνώμη ξαφνιάζεται και φρίττει που το θέμα το οποίο καταδίκασε σύσσωμη, δεν διορθώθηκε. Από μόνο του.
Η μαύρη εργασία και η εργασία σε συνθήκες δουλοπάροικου φωτογραφίζουν αυτό που καλείται «αρρύθμιστη εργασία». «Έτσι θα γίνουμε όλοι αν δεν κατέβουμε στους δρόμους», λένε οι της αριστεράς, «πρέπει να προχωρήσουμε σε απελευθέρωση της αγοράς εργασίας για να αυξηθεί η παραγωγικότητα και για να μπορούμε να ελέγχουμε ότι δεν υπάρχουν ασυδοσίες», ισχυρίζονται οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού.
Αμφότερες οι απόψεις συμφωνούν ότι, με την εξαίρεση της διαμαρτυρίας στο δρόμο- που δεν την βλέπω να έρχεται- ο εργασιακός μεσαίωνας είναι πιο κοντά μας. Σωστά; Ίσως ναι, ίσως όχι. Έως σήμερα ένα σημαντικό και ποταπό χρόνιο εμπόδιο αυτής της εξέλιξης η τεμπελιά και ο… ρατσισμός μας.
Η αλήθεια είναι πως όποιος έλληνας έχει εξασφαλισμένο το ζην, δεν πάει να μπει στη σκλαβιά «για 20 ψωροευρώ». Αυτό δεν ισχύει για τους εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες που εδώ και καμιά δεκαετία, από όταν Βούλγαροι και Αλβανοί ράβδισαν τα πρώτα λιόδεντρα της Πελοποννήσου, κάνουν οτιδήποτε. Αυτό στο άμεσο μέλλον είναι πιθανόν να αλλάξει, μια που όποιος θεωρεί ότι τα μεροκάματα της Κίνας είναι πολύ μακριά μας, ζει σε άλλο πλανήτη.
Η ευαισθητοποίηση του κόσμου καλό θα ήταν να μην προέρχεται από τον εκφοβισμό του «σου’ ρχεται και σένα». Στην περίπτωση εκείνη όμως θα υπήρχε πραγματική αλληλεγγύη. Θα γράφαμε το πόσο καλύτεροι άνθρωποι έχουμε γίνει και ο σοσιαλισμός δεν θα έμοιαζε με αναχρονιστικό αστείο.
Εξηγούσα σε μια αριστερή φίλη που διαρκώς εντοπίζει «κινητικότητα» στις λαϊκές μάζες και μικρά βηματάκια προς την αλλαγή, ότι ανάμεσα σε αυτό που ευαγγελίζεται και στις εκάστοτε μαχητικές διαδηλώσεις μεσολαβεί ένα χάσμα.
Αυτό το χάσμα έχει να κάνει με το ότι όλος ο κόσμος κοιτάζει την πάρτη του. Για να γίνει «η επανάσταση» πρέπει οι περισσότεροι να θέλουν την επιβολή του δίκαιου και όχι του δικού τους δίκαιου. Όσο δεν πληρείται αυτή η συνθήκη, οι απανταχού αριστερίζοντες θα εμπλέκονται σε μικρές και τελείως άσκοπες θεωρητικές διελκυστίνδες με όσους υπηρετούν ή πιστεύουν το κεφάλαιο. Τουλάχιστον να είναι εντυπωσιακές να διασκεδάζουμε οι υπόλοιποι.
Οι φρικαλεότητες της Μανωλάδας είναι εκεί που ήταν και πριν από δύο χρόνια και με μικρές ίσως διαφορές θα είναι εκεί και δύο χρόνια μετά από σήμερα, όταν κάποιο ακόμη περιστατικό ανακύψει. Όσο θεωρούμε ότι το καθήκον μας σταματά στο να νιώθουμε φρίκη, ας μάθουμε να μην ξαφνιαζόμαστε.
