Το ΚΚΕ και η μεταθανάτια ζωή της αμοιβάδας

Όλα τα ωραία τελειώνουν. Έτσι και η θητεία της Αλέκας Παπαρήγα. Ο μακροβιότερος ηγέτης πολιτικού κόμματος στην ελληνική πολιτική ιστορία έπεσε πάνω στο τείχος μιας οδυνηρής εκλογικής ήττας και παύθηκε.

Το λένε χρόνια: τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία στο ΚΚΕ. Ένα ωραίο τουίτ έλεγε «τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία, αλλά στο ΚΚΕ τίποτα δεν έχει σημασία». Βρίσκω το δεύτερο ακόμα πιο σωστό.

Η αλήθεια είναι πως κόλπα του μάρκετινγκ κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στην πολιτική- πράγμα που δεν είναι δυνατόν να συμβεί αφού τα κόμματα είναι προϊόν που πρέπει να πουληθεί. Είχα κάνει πλάκα στο ΚΚΕ όταν είχε βάλει στα ψηφοδέλτιά του την νεορθόδοξη Κανέλλη και τον ακατανόητο Ζουράρι γιατί οι λόγοι ήταν προφανώς το κυνήγι των ψήφων. Απο την άποψη αυτή, δε μπορώ να μην επικροτήσω τη διακριτικότητα στην αλλαγή σκυτάλης και το κλίμα "δεν άλλαξε το παραμικρό".   

Προκειμένου να μην δοθεί η εικόνα της αλλαγής πολιτικής έχουν περάσει στο άλλο άκρο. Το νέο γραμματέα τον εξέλεξαν χαράματα και από τότε σχεδόν δεν τον έχει ακούσει άνθρωπος. Είναι ίσως και θέμα ιδιοσυγκρασίας μια που από ό,τι μαθαίνω ο κ. Κουτσούμπας δεν είναι καθόλου άνθρωπος της επικοινωνίας, των καμερών κλπ. Πραγματικά την εποχή των Social Media και της προσωπικής εμπλοκής των πολιτικών με τον κόσμο δεν ξέρω αν η επιλογή είναι σοφή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Αν η αλλαγή έγινε για λόγους που εξηγούνται με την κομματική επετηρίδα, πάω πάσο και λόγο να πω δεν έχω. Αν όμως, λέω αν, ο σκοπός τους ήταν μια ανανέωση ώστε να ανέβουν λίγο τα ποσοστά του κινήματος, το πράγμα δεν το πάνε καλά.

Επί της ουσίας. Είναι σαφές ότι ο δρόμος της επίμονης μονήρους πολίτευσης του ΚΚΕ τα έφαγε τα ψωμιά του. Εδώ και πολύ καιρό, η ιδεολογική συγκρότηση του ΚΚΕ έχει ήδη περάσει στο εκλογικό σώμα ως σταθερή και συμπαγής. Ο καιρός που περνά είναι τελευταία εναντίον του Περισσού μια που το μόνο επίθετο που κερδίζει πλέον με την εμμονή στη στάση των μη συνεργασιών είναι το «μονολιθικό».

Για κανένα δεν είναι ευχάριστο να πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξε ο αντίζηλός του. Όμως με την πρόταση συνεργασίας της αριστεράς την περασμένη άνοιξη ο ΣυριΖα έγραψε ένα μεγάλο ρούμπο. Και ο ρούμπος φάνηκε στο ότι αρκετός κόσμος πίστεψε σε αυτή την πιθανότητα. Το μεγαλύτερο μέρος της νεοαποκτηθείσας δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ προήλθε από το ότι αρκετοί ψηφοφόροι του δικομματισμού είδαν ότι υπήρχε περίπτωση να μην είναι ουτοπική η πρόταση της αριστεράς.

Εν πάση περιπτώσει, το μέλλον του ΚΚΕ πρέπει να είναι προς τις συνεργασίες με την ευρύτερη αριστερά, ακόμη και αν αυτό έχει τον κίνδυνο να απορροφηθεί σε μη καθαρό ιδεολογικά μόρφωμα ή να αντικατασταθεί η σημερινή ηγετική ομάδα. Σε αντίθετη περίπτωση, στους αιώνες των αιώνων, δεν πρόκειται κανενός είδους πλειοψηφία να προσχωρήσει σε αυτό το αφιλόξενο, «ξύλινο» πολιτικό όχημα που θυμίζει αμοιβάδα και που επιμένει να θεωρεί τις μάζες ανώριμες και όχι την ρητορική του εκτος πραγματικότητας.

Νομίζω, ότι με τη λογική των συνεργασιών στο δρόμο του ρεαλισμού, θα υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του κόσμου (εντάξει, και «της εργατικής τάξης») και θα έχει στη συνέχεια την ευκαιρία να προβάλει από θέση ισχύος τις ιδέες του για παρακάτω.

Σα να ακούω ήδη τη φωνή ορισμένων να με παρατηρεί: και εσένα τι σε νοιάζει ρε; Μήπως είσαι Συριζαίος που θέλεις με λαϊκισμούς να καπελώσεις όλο το κίνημα;

Σωπαίνω αμέσως μήπως και γλιτώσω αυτή τη ρετσινιά.

Υ.Γ. και άλλο #KKE τουίτ: Αλλά να πούμε και τα λίγα θετικά για το ΚΚΕ. Πολύ σωστή η κίνηση να εξαφανίσει τον Μπογιόπουλο. Υπήρχε κίνδυνος να αποκτήσει κι άλλο κόσμo.
@adiasistos