Αλίμονο! Ερχονται οι "Κακοί"

Κάπου εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄90 η ποδοσφαιρική ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης γνώρισε την πικρή εμπειρία του υποβιβασμού στην Β΄ εθνική κατηγορία- αν δεν λανθάνω- για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Το βράδυ που έγινε γνωστή η εξέλιξη αυτή ήμουν με ένα φίλο των φοιτητικών μου χρόνων και τρώγαμε. Ο Κοσμάς τότε περίπου 24- 25 ετών, ήταν αμίλητος, σκυμμένος πάνω από το πιάτο του, στο οποίο έτρεχαν δάκρυα.

Όταν το κατάλαβα, του μίλησα. «Ρε συ Κοσμά; Κλαις; Είπαμε ρε φίλε να στεναχωρηθείς, αλλά να κλαις;». Δεν απαντούσε, αλλά σκυμμένος πάντα πάνω από το πιάτο του άφησε βουβά δάκρυα. Τότε συνειδητοποίησα με δέος πως ανάμεσα σε εμένα κα τους πραγματικούς οπαδούς υπάρχει μια μεγάλη άβυσσος που εκτείνεται πέρα από το επίπεδο των γνώσεων. Είναι αυτό που λέμε «αγάπη για την ομάδα»- που μου φαίνεται αδιανόητο. Θα μπορούσα ίσως να αισθανθώ έτσι για μια ομάδα που παίζω εγώ, αλλά για μια ομάδα στην οποία παίζουν άλλοι- που κάθε τόσο αλλάζουν- και που εγώ απλώς την υποστηρίζω, μου φαίνεται αδιανόητο.

Στην ίδια κατάσταση είναι αυτές τις μέρες και ο ΑΕΚτσής φίλος Διονύσης. «Αν υποβιβαστεί η ΑΕΚ θα σαλτάρω», έλεγε σοβαρά προ μηνών και ξυπνούσε ανησυχίες στη συμβία και μητέρα του παιδιού του. Τελικά, η αγάπη του για την ομάδα φαίνεται να έμεινε εντός των φυσιολογικών ορίων και η στεναχώρια του επίσης.

Η αθλητική δημοσιογραφία- όπως καλείται η διαχείριση του θυμικού των οπαδών- εξυπηρετεί πάντα κάποια συμφέροντα που συνήθως εκτείνονται πολύ πέρα από την κυκλοφορία των εντύπων, την ακροαματικότητα των σταθμών και την επισκεψιμότητα των sites. Ο συνήθης τρόπος αντίδρασης σε μπαλαφάρες της διοίκησης ή απλώς στην ένδεια, είναι να κατασκευάζονται ένοχοι και να συνεγείρεται ένα συλλογικό αίσθημα αντίστασης στην εν εξελίξει “αδικία”.

«Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ» και «ΡΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΡΙΞΕΤΕ ΤΗΝ ΑΕΚ». Προ μηνών τον… υπέρ πάντων αγώνα έδινε ο Παναθηναϊκός: «ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ» κλπ κλπ.

Ομοίως παλαιότερα και για τον Ολυμπιακό βέβαια, αφού η πρακτική είναι τυφλοσούρτης και δεν αλλάζει με το χρώμα της φανέλας.

Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω ποιοι είναι «αυτοί». Είναι ακαθόριστα “το σύστημα” που κατατρέχει την αγαπημένη μας ομάδα; Είναι πράκτορες της άλλης ομάδας που διείσδυσαν στα κέντρα εξουσίας και κινούν τα νήματα εναντίον μας; H μήπως πρόκειται για εμπαθείς προσωπικότητες που απλώς μισούν την ομάδα μας;

Όλη αυτή η φροντίδα της κατασκευής εχθρού ποντάρει ακριβώς σε αυτή την αφελή «αγάπη για την ομάδα» που λέγαμε. Όσο πιο πολύ την αγαπάς, τόσο πιο εύκολα μπορείς να δεχθείς ότι άλλοι- εξίσου αυθαίρετα με το δικό σου συναίσθημα, τη μισούν.

Τα πράγματα στο (ελληνικό) ποδόσφαιρο είναι πιο απλά. Αυτός που έχει χρήματα παίρνει μια ομάδα και τα πράγματα για αυτή την ομάδα πηγαίνουν καλά. Όταν τα χρήματα τελειώσουν ή αυτός που τα ξοδεύει σταματήσει να θέλει να τα ξοδεύει για να νιώθει καλύτερα ο οπαδός στις παρέες του, τα πράγματα για την ομάδα αρχίζουν και χαλάνε. Και τότε, με τη βοήθεια του τύπου, σκάνε μύτη και οι «εχθροί», έχοντας όχι άλλο ρόλο, αλλά εκείνον των καβαφικών βαρβάρων.

Ελπίζω, για την ψυχική γαλήνη του Διονύση, να ηττηθούν επιτέλους «αυτοί» και στο τέλος του παραμυθιού ένας φραγκάτος με άσπρο άλογο και συμφέροντα αυτοπροβολής να έρθει και να πάρει την ΑΕΚ.

Όχι τίποτε άλλο, να ησυχάσει και η ΔΗΜΑΡ που βγάζει ανακοινώσεις καταδίκης των επεισοδίων στο ΟΑΚΑ. "Άντε και δελτίο τύπου για τον σχολιασμό των επίμαχων φάσεων", που διαβάζω και στο Twitter.