Εγώ για ψωμί πήγα στο φούρνο της γειτονιάς. Όταν όμως το είδα εκεί στα ράφια, μαζί με όλα τα ζεστά, μοσχομυριστά αρτοσκευάσματα και σφολιατοειδή, μου τράβηξε την προσοχή. Και, ως κάποιος που έχει επενδύσει (και συνεχίζει να το κάνει) σε μία αρκετά σοβαρή οινική συλλογή, δεν σας κρύβω ότι τα τσιγκουνευόμουν τα 4 ευρώ για το συγκεκριμένο. Τα έδωσα όμως, γιατί πραγματικά με έτρωγε η περιέργεια!
Πήγα λοιπόν το πλαστικό εναμισόλιτρο "Μοσχοφίλερο" από την Αρχαία Μαντινεία στο ταμείο, πλήρωσα γι αυτό και για το ζεστό, ολόφρεσκο ψωμί μου και τα παρέλαβα στην ίδια σακκούλα (δεν έφερα αντίρηση, αφού προφανώς έτσι γίνεται πάντα κι εγώ ήθελα να αναπαράξω απόλυτα τη συγκεκριμένη εμπειρία). Μάλιστα τα παιδιά στο ταμείο έδειξαν ενθουσιασμένα με την επιλογή μου: "Θα σας αρέσει πολύ, όλοι οι πελάτες μας λένε ότι είναι πολύ νόστιμο κρασάκι" ήταν επί λέξει τα λόγια τους. Κι αυτό με "ιντρίγκαρε" ακόμα περισσότερο!...
Και ήρθε η ώρα να το ανοίξω και να το δοκιμάσω. Ομολογώ ότι δεν ακολούθησα πιστά την διαδικασία την οποία θα ακολουθούσε ο τυπικός αγοραστής του συγκεκριμένου κρασιού. Κι αυτό γιατί το δρόσισα αντί να το παγώσω, ενώ το δοκίμασα σε κολωνάτο ποτήρι γευσιγνωσίας και όχι στο κλασικό κρασοπότηρο της ταβέρνας ή του τυπικού Ελληνικού νοικοκυριού. Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος ακόμα και να με κατηγορήσει ότι το βοήθησα κιόλας! Ας είναι όμως...
Θέλω να είμαι ειλικρινής: Πριν το ανοίξω - μα τι λέω, με το που το είδα δηλαδή... - περίμενα ότι θα ήταν ένα κρασί "πεθαμένο", οξειδωμένο από την εμφιάλωση στο πλαστικό, αλλοιωμένο από την έκθεση στη ζέστη του φούρνου και δε συμμαζεύεται. Και ακριβώς επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, θα πω ότι το αποτέλεσμα, όπως το δοκίμασα, δεν ήταν έτσι. Για την ακρίβεια, ήταν αυτό που μου υποσχέθηκαν τα παιδιά που μου το πούλησαν και τίποτα παραπάνω. Ήταν "κρασάκι". Όχι λοιπόν, το κρασί δεν ήταν αλλοιωμένο ή οξειδωμένο και δεν ήταν "ξύδι", όπως θα λέγαμε επί το λαϊκότερον. Δεν ήταν και Μοσχοφίλερο, όμως. Ήταν εμφανής η παντελής απουσία των τυπικών λουλουδάτων αρωμάτων του Μοσχοφίλερου (ή και οποιουδήποτε αρώματος, εδώ που τα λέμε), καθώς και κάθε μορφής οξύτητας. Ναι, επρόκειτο για προϊόν που προήλθε από τη ζύμωση μούστου, αλλά το οποίο ήταν flat, νερουλό σε σώμα και αίσθηση και - στην καλύτερη περίπτωση - μονοδιάστατο. Όπως δηλαδή τα περισσότερα προϊόντα της κατηγορίας του, δεν πρόκειται για κρασί που θα δέσει αρωματικά και γευστικά με το φαγητό για να χαρίσει αρμονία και απόλαυση σε ένα γεύμα, αλλά απλά για κάτι υγρό που θα εξασφαλίσει ότι η τροφή μας δεν θα πάει κάτω - με το συμπάθειο - "ξεροσφύρι".
Κι όμως, υπάρχει κόσμος που το αγοράζει, το προτιμάει και το σχολιάζει θετικά όταν (προφανώς) το ξανα-αγοράζει. Και αυτό είναι το ανησυχητικό της υπόθεσης. Γιατί ένα σημαντικό μέρος του καταναλωτικού κοινού δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμβιβαστεί, συνοδεύοντας το φαγητό του με ένα ελαφρύ (και αναπόφευκτα έτσι) ευκολόπιοτο υγρό που θυμίζει κρασί - αυτό που εγώ αποκαλώ "κρασάκι". Και εννοείται ότι η τιμή παίζει το ρόλο της (και) εδώ, καθώς με 4 ευρώ μπορεί κανείς να αγοράσει ένα πλαστικό (θου Κύριε...) magnum, που θα "φτουρήσει" στο τραπέζι της οικογένειας ή της παρέας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι προφανές ότι ενώ οι γενιές και οι παραστάσεις αλλάζουν, η πρακτική της αγοράς του χύμα κρασιού από το καρβουνιάρικο ή το καπηλειό της γειτονιάς, που είχαμε σε αυτή τη χώρα πριν κάποιες δεκαετίες, δεν έχει εξαφανιστεί, έχει απλά (ελαφρώς) εξευγενιστεί. Κι αυτό εμένα μου λέει ότι έχουμε πολύ δρόμο (και πολύ δουλειά ορισμένοι) μπροστά μας...
Τι μπορεί κανείς να κρατήσει κανείς από αυτή την ιστορία; Ελικρικρινά δεν ξέρω. Δεν μπορεί κανένας μας να επιβάλει στον άλλο τί να κάνει και πώς να διαθέσει τα χρήματά του. Εγώ απλά θα πω κάτι που έχω πει τόοοοσες φορές που κινδυνεύει να γίνει βαρετό: Το κρασί είναι απόλαυση. Και η ζωή μας είναι απελπιστικά σύντομη για να στερούμαστε τέτοιες μικρές απολαύσεις. Και ναι, είναι αλήθεια ότι οι αγαπημένες Μαντινείες και τα Μοσχοφίλερα της αγοράς, όπως του Μποσινάκη, του Νασιάκου, του Τσέλεπου, του Σκούρα κλπ, κοστίζουν τα διπλάσια για μικρότερη ποσότητα (μέση τιμή γύρω στα €8 για την φιάλη των 750ml) σε σχέση με το "κρασάκι του φούρνου". Σε αυτή την τιμή, όμως, είναι όλα τους φτηνά, επώνυμα, ποιοτικά κρασιά. Και η απόλαυση που μπορούν να χαρίσουν - και αυτό το υπογράφω - είναι υπερ-πολλαπλάσια. Τελειώνοντας, και μιλώντας αυστηρά για τον εαυτό μου και μόνο, εγώ θα πω ότι από το να πιω κακό ή μέτριο κρασί, ή απλά "κρασάκι" - καλή ώρα - με το φαγητό μου, θα προτιμήσω ασυζητητί μία μπυρίτσα. Και θα είμαι πανευτυχής...
