Το αποτελεσματικό ελληνικό κράτος

Οι εισβολές μετά συλλήψεως της ελληνικής αστυνομίας στην Ιερισσό ήταν μια κίνηση τουλάχιστον δυσανάλογη της επικινδυνότητας των φερομένων ως ενόχων και ως τέτοια είναι – στην καλύτερη περίπτωση- γκάφα. Στην χειρότερη περίπτωση είναι μία ακόμη ένδειξη σκλήρυνσης της στάσης των αστυνομικών αρχών που πιστώνεται στην ηγεσία Δένδια.

Οι συλλήψεις στην Ιερισσό από κουκουλοφόρους αστυνομικούς που κρατούσαν αυτόματα όπλα, έχουν να κάνουν με την επίθεση κατοίκων στις Σκουριές όπου έχει τις εν Ελλάδι εγκαταστάσεις της η εταιρία Ελληνικός Χρυσός. Η αστυνομία εισέβαλε στα σπίτια υπόπτων για τις ταραχές σπάζοντας την πόρτα με λοστό και προκαλώντας εύλογο τρόμο στα ανήλικά παιδιά του ενός συλληφθέντα.

Η παραβίαση της οικογενειακής γαλήνης τα μαύρα μεσάνυχτα δικαιολογείται μόνο σε περιπτώσεις επείγουσες ή σε περιπτώσεις κατά τις οποίες οι αρχές μπορούν βάσιμα να ανησυχούν για την διαφυγή του υπόπτου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως εξήγησαν οι αρμόδιοι, η ανησυχία ήταν ότι αν η επιχείρηση λάμβανε χώρα την ημέρα, οι αντιδρώντες κάτοικοι δεν θα επέτρεπαν την σύλληψη των δύο. Το προτασσόμενο αγαθό δηλαδή είναι η αποτελεσματικότητα.

Πιθανότατα η μαντεψιά ήταν σωστή. Ίσως οι μαχητικοί συμπολίτες- οργανωμένοι ή ανοργάνωτοι- να μην επέτρεπαν εύκολα τη σύλληψη των… συμμαχητών τους.
Ωστόσο, το κράτος δεν πρέπει να λειτουργεί έτσι. Δεν μπορούν να παραβιάζονται τα δικαιώματα των πολιτών, επειδή οι ιθύνοντες υποθέτουν ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά στην επιχείρηση που σχεδιάζουν. Τα δικαιώματα δεν είναι «υπό αίρεση» ή, αν είναι, ο νομοθέτης το προβλέπει ρητά. Το επιχείρημα ότι η δουλειά του κράτους πρέπει να γίνει μπορεί να «ανοίγει πόρτες» όταν πρόκειται για την προστασία υπέρτατης αξίας δημόσιων αγαθών, αλλά στην περίπτωση αυτή, νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Τι πρέπει να γίνει τότε; Δεν το γνωρίζω, αλλά είναι δουλειά του κράτους να βρει τρόπο να κάνει αυτό που πρέπει χωρίς να παραβιάζει τα δικαιώματα των πολιτών.

Το κλείσιμο του Indymedia, του διαδικτυακού τόπου που εξέπεμπε από το άσυλο του Πολυτεχνείου με ειδησεογραφικό περιεχόμενο από τον αντιεξουσιαστικό χώρο είναι μια πιο αμφίσημη περίπτωση, όσον αφορά τη «νομιμότητα».

Προσωπικά συμπαθούσα αυτή την εναλλακτική πηγή ειδήσεων. Για το τι συμβαίνει στις πορείες, τι φασιστοειδείς βλακείες λένε διάφοροι διάσημοι κλπ κλπ το Indymendia ήταν μια χρήσιμη πηγή ενημέρωσης κυριολεκτικά «εναλλακτική». Πρακτικές όμως όπως το να δημοσιεύονται ονόματα και φωτογραφίες φασιστών ή «φασιστών» ώστε όποιος πρόθυμος τους συναντήσει να τους κοπανάει ή να τους προπηλακίζει υπερβαίνουν τη δική μου λογική για το ποια όρια έχει ένα μέσο ώστε να είναι εντός της αστικής μας νομιμότητας.

Είναι αυτή "η μόνη νομιμότητα"; θα ρωτήσει κάποιος.

Ασφαλώς και όχι αλλά είναι αυτή είναι η μόνη που αποφασίζει αν θα σε κλείσει ή όχι.