Ο Κουβέλης και το σάλτο μορτάλε

Οι δηλώσεις Κουβέλη τις προηγούμενες ημέρες ήταν ξεκάθαρες: Δεν επρόκειτο ο άνθρωπος να υπογράψει διάταξη για το χαράτσι! 

Το ίδιο το χαράτσι δεν ήταν το θέμα που ώθησε τον γηραιό πολιτικό να κάνει φασαρία. Σιγά κιόλας! Ένας φόρος ανάμεσα στους άλλους και μάλιστα ενώ έχει ανακοινωθεί ότι έρχεται νέος φόρος ακινήτων. Το θέμα με το χαράτσι- σκέφτηκα, ήταν ο συμβολισμός. Από αυτή την άποψη κατανοούσα εγώ το σθένος Κουβέλη όσον αφορά την άρνησή του να υπογράψει.

Τόσο μάλιστα αποφασισμένο τον έβλεπα στις δηλώσεις του που σκεφτόμουν ότι ή έχει ήδη συμφωνήσει με τον Σαμαρά κα μετά έκανε τον καμπόσο ή ότι τοποθετείται έτσι δημοσίως για «να μην μπορεί» μετά να υποχωρήσει από τον φόβο του κραξίματος,

Μια τρίτη ερμηνεία της στάσης Κουβέλη θα μπορούσε να συνδέεται περισσότερο με πιο πηγαία κίνητρα. Να ήθελε, ας πούμε, να δείξει στους ξένους ότι δεν μπορούν να φέρονται σαν να είναι κατακτητές βρε αδελφέ!

Το κόμμα της ΔΗΜΑΡ μάλιστα πόνταρε στην σταθερότητα της στάσης του προέδρου του. Αν αυτό δεν είναι επικοινωνιακή βλακεία είναι σοβαρότατο σφάλμα κρίσης- σε κάθε περίπτωση, μαρτυρά ανικανότητα.

Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως όλη αυτή η περίφημη διαπραγμάτευση ούτε υπάρχει, ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει. Και δεν εννοώ να μην υπάρχει μόνο σαν εν εξελίξει άσκηση πολιτικής- αυτό το βλέπει και η κουτσή Μαριώ- αλλά και ούτε καν σαν δυνατότητα. Αυτό που με ωθεί σε αυτή τη σκέψη είναι η πεποίθησή μου ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επιτρέψει στην αξιοπρέπειά του να πλήττεται μέχρι ενός ορισμένου σημείου.

Άρα, συμπεραίνω, όταν ο Κουβέλης διαλαλεί ότι πάει για να πει όχι- δεν μπορεί!- θα το εννοεί. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τη δυστυχία κάποιου που φωνάζει όλον τον κόσμο να έρθει κοντά για να δει το κατόρθωμά του, ενώ την ίδια στιγμή γνωρίζει ότι θα αποτύχει παταγωδώς. Άρα, κάπου στο μυαλό του αυτό που έλεγε το πίστευε.

Άντε λοιπόν και να πιστέψω ότι η συγκεκριμένη κωλοτούμπα δεν είναι μια πρωτοφανής επίδειξη αναξιοπρέπειας. Μήπως θα πρέπει να δεχθούμε ότι με αυτήν την κυβέρνηση, και πιθανώς και με άλλες, ουδέποτε υπήρξε το περιθώριο για την εξαγγελλόμενη διαπραγμάτευση;

Κατάπτυστη μου φαίνεται η στάση Βενιζέλου. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία καϊλα για διαπραγμάτευση είτε επειδή θεώρησε ότι αρκετά εκτέθηκε προσπαθώντας να πείσει το κοινό ότι διαπραγματεύεται, είτε επειδή είναι πλέον ελεύθερος να παραδεχθεί κυνικά ότι διαπραγμάτευση δεν θα παίξει ασχέτως του τι λέμε στο πόπολο. Τι κάνει λοιπόν; Δεν εγείρει το θέμα των αντιρρήσεων σχεδόν σε τίποτα κυβερνητικό εκτός από τις περιπτώσεις στις οποίες κάτι ζητά η ΔΗΜΑΡ. Τότε ρίχνεται με μανία στο κυνήγι του τίτλου «προστάτης των αδυνάτων 2013» και των ψήφων του σοσιαλιστικού κέντρου.

Τρία ζήτω για την ύπαρξη πολιτικών αρχών.