Η οργή για Κατίδη δείχνει υποκρισία

Αν μέναμε στη Σουηδία θα έπρεπε να ζητήσουμε την άδεια της Google για να περιγράψουμε μια αναζήτησή μας στην δημοφιλή μηχανή αναζήτησης. Τουλάχιστον αν είχαμε σκοπό να την περιγράψουμε ως γκουγκλάρισμα.

Πρόσφατα, το Σουηδικό Γλωσσικό Συμβούλιο που κάθε χρόνο εντάσσει ορισμένους νεολογισμούς στη σουηδική γλώσσα αποφάσισε να περιλάβει και τον όρο «ungooglable» που σημαίνει ότι κάποιος δεν έχει αποτέλεσμα σε κάποιο search που επιχειρεί. Η εταιρία παρενέβη μέσω δικηγόρων και ζήτησε να μην ταυτίζεται η έννοια της αναζήτησης με το όνομά της, παρά μόνο αν η αναζήτηση αγφορά τη συγκεκριμένη μηχανή αναζήτησης.

Το Συμβούλιο φοβούμενο τις πολυετείς νομικές μάχες με την Google προτίμησε να αποσύρει τον όρο, ενώ ενέταξε κανονικά όρους όπως το emoticon (συμβολάκια με τις φατσούλες που μπαίνουν σε emails και όχι μόνο), και «zlatanera» για να περιγράψει τις ικανότητες του Σουηδού ποδοσφαιριστή Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς.

Να ξεκινήσω κατ΄αρχάς με το ότι στη Σουηδία υπάρχει ένα συμβούλιο που επιμελείται την «επίσημη» γλώσσα, βλέπει ποιοι όροι είναι δημοφιλείς και ποιοι έχουν κερδίσει θέση στην επικοινωνία μέσω της σουηδικής γλώσσας και τους δίνει πράσινη κάρτα. Είναι μια έξυπνη βαλβίδα «εκτόνωσης» των πιέσεων που ασκούνται στην καθαρότητα των γλωσσών από τις πολυπολιτισμικές πραγματικότητες και από την χρήση νέων όρων ελέω τεχνολογίας.
Τουλάχιστον για όσους θέλουν να προστατεύσουν τη γλωσσική τους ταυτότητα, έστω και αν η διαδικασία αυτή μοιάζει κάπως αποστειρωμένη.

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι η κίνηση της ίδιας της Google που επιχειρεί να ελέγξει τα… ανεξέλεγκτα. Οι δυναμικές της επικοινωνίας και της γλώσσας είναι βέβαια δυνατότερες από τις επιταγές του νομικού συμφέροντος, οπότε παρόμοιες παρεμβάσεις της εταιρίας μένουν περισσότερο ως «παραξενιά», παρά ως νουνεχείς προβλέψεις.

Ίσως επειδή εγώ δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στα εθνικά σύμβολα και στο τι συμβολίζουν βρίσκω υπερβολικό τον ισόβιο αποκλεισμό του ποδοσφαιριστή Κατίδη από τις εθνικές ομάδες. Το άμυαλο των νεαρών αθλητών- ειδικά αυτών που γίνονται ονόματα απότομα- είναι σχεδόν κοινός τόπος. Το απόλυτο των ακραίων θέσεων συνεγείρει τους ανόητους και τους αδύναμους. Ο Κατίδης με τον ναζιστικό χαιρετισμό του δεν καταφέρθηκε κατά κανενός. Τον εαυτό του επιχείρησε να εντάξει σε κάτι που θεωρεί «δυνατό».

Τόσο βλάκας.

Όσο για εμάς, την κοινή γνώμη, νιώθω ότι για μία ακόμη φορά προσπαθούμε να πάρουμε αποστάσεις από τη συμπεριφορά του ανάγωγου μέλους της οικογένειάς μας που ήταν αγενές μπροστά στους ξένους («δεν ξέρω που τα μαθαίνει αυτά τα λόγια… στο σχολείο;…)

Τα ήθη της άκρας δεξιάς, του ναζισμού και ό,τι άλλο τέτοιο είναι πια τόσο κοντά μας που είναι εξαιρετικά πιθανό κάθε τόσο ένα μπούφος να τσιμπάει. Τα να πέφτουμε από τα σύννεφα και να βγάζουμε κορώνες μοιάζει όλο και περισσότερο με αναισθητικό, παρά με «δημοκρατικά αντανακλαστικά».