Η κρίση θέλει τον γερμανό της

Η γερμανίδα καγκελάριος αποφάσισε να στείλει τον πρώην προπονητή της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου Οτο Ρεχάγκελ για να βελτιώσει το προφίλ της Γερμανίας στη χώρας μας, κεφαλαιοποιώντας λίγη από την δόξα ήρωα, που του χάρισε το απόλυτο highlight του ελληνικού ποδοσφαίρου το 2004.

Σκέφτηκα αρκετά τα κίνητρα μιας τέτοια πράξης. Ίσως να έχει σχέση με το πώς αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί την ηρωοποίηση- μια φορά ήρωας, πάντα ήρωας ο οποίος ανυψώνεται στο επίπεδο του ημίθεου. Στην Ελλάδα τα πράγματα έχουν αλλιώς. Μπορεί να έχουμε την ηρωποίηση ευκολότερη από ό,τι οι γερμανοί, αλλά το… ιδανικό που ενσαρκώνει ο εκάστοτε ήρωας ατονεί όταν υπάρχει θέμα οικονομικό.

Όταν έχει πάρει φωτιά η γούνα του, έχει σίγουρα έναν άνεργο στην οικογένεια και τα έσοδά του έχουν μειωθεί 30-40% του στέλνει η Μέρκελ τον ρεχάγκελ για να του δείξει ότι «με σκληρή δουλειά όλα γίνονται»;

«Noble sauvage» δηλαδή κάτι σαν “εξευγενισμένοι άγριοι” χαρακτηρίζει ο Αντώνης Πανούτσος την εντύπωση που αποκαλύπτει ότι έχουν για τον ελληνικό λαό οι γερμανοί. Και δεν μου φαίνεται να έχει άδικο.

Σε μια καλή περίπτωση, φαντάζομαι ότι η αντίδραση της ελληνικής κοινής γνώμης στην ανακοίνωση της άφιξης του τεχνικού θα μπορούσε να συρρικνωθεί στην χαρακτηριστική φράση «Χέσε μας και εσύ ρε Ρεχάγκελ». Σε μια κακή, μπορεί και να “θυμηθούμε” ότι «οι παικταράδες μας τα έκαναν όλα, που ήταν ελληνάρες και όχι το ραμολί ο γερμανός που βάφει και τα μαλλιά του για να κάνει το τζόβενο».

Για να γίνει κατανοητό πόσο θετικά έγινε δεκτή η κίνηση του Βερολίνου, η Προεδρία της Δημοκρατίας έβγαλε ανακοίνωση ότι ο Πρόεδρος δεν θα συναντήσει τον κ. Ρεχάγκελ. Δεν είναι εχθρική δήλωση αλλά είναι ξεκάθαρα αποστασιοποιημένη. Στην περίσταση αυτή το τελευταίο που θα ήθελε ο οποιοσδήποτε θεσμός είναι να κάνει κάτι και να γίνει συμπαθής στη Γερμανία, αφού αυτόματα έτσι θα του έρθουν κατάμουτρα κύματα αντιπάθειας.

Ο Ότο Ρεχάγκελ, φύσει συντηρητικός, δήλωσε πρόσφατα ότι η καγκελάριος Μέρκελ του είναι ιδιαιτέρως συμπαθής, ενώ για το σχέδιο των ελληνικών ιδιωτικοποιήσεων πρότεινε, μια και δεν προχωράει κατά τις εκτιμήσεις, να συμπεριλάβει την πώληση όλων των κτιρίων των υπουργείων και της αστυνομίας και να τις ξανανοικιάσει».

Η κίνηση αυτή της γεμρναικής καγκελαρίας νομίζω ότι δείχνει το πόσο λίγη σχέση έχει η γερμανική νοοτροπία με την ελληνική και νομίζω εξηγεί γιατί στο τέλος, και σε εμάς και στον κ. Ρεχάγκελ, θα μείνει μια γεύση ξινίλας.