γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το post με τον Τσάβες φαίνεται θορύβησε τους υμνητές της… άπω αριστεράς που θεωρούν ότι επειδή κοιτούν κάτι από μακριά, τα ψεγάδια που δεν φαίνονται, ίσως να μην υπάρχουν κιόλας.
Διάβαζα σήμερα την ειδησεογραφία, όπου είδα τον Φώτη Κουβέλη να φέρεται αιτούμενος στον Πρωθυπουργό να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι και να διαπραγματευθεί όσο μπορεί για τη μη ανανέωση του χαρατσιού στα ακίνητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο επικεφαλής της Δημοκρατικής Αριστεράς επεμβαίνει - στη δημοσιότητα κυρίως- επιχειρώντας να βάλει την σφραγίδα του στις εξελίξεις ή (ακόμη πιθανότερο) να αποσείσει από πάνω του τη σφραγίδα του «δεξιούλη». Πείθει κανέναν; Αμφιβάλλω.
Ελάτε τώρα να φανταστούμε τι εντύπωση δίνει ο Φώτης Κουβέλης σε κάποιους αριστερούς ή έστω συμπαθούντες την αριστερά λατινοαμερικάνους που ενημερώνονται από μακριά για τα όσα γίνονται στην Ευρώπη και μάλιστα στην Ελλάδα. Οι κάτοικοι της μακρινής χώρας θα μάθαιναν τα γεγονότα από μια ροή ειδήσεων ενός διεθνούς πρακτορείου, που θα έμοιαζε περίπου έτσι:
«-Στην Eλλάδα υπάρχει μια συντηρητική και δεξιά κυβέρνηση.
-Για λόγους σωτηρίας της χώρας τη δεξιά πλειοψηφία αναγκάστηκαν να στηρίξουν οι κεντρώοι του ΠΑΣΟΚ και οι αριστεροί του κόμματος «Δημοκρατική Αριστερά»
-Με συχνές παρεμβάσεις του, ο επικεφαλής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης επιχειρεί να εμποδίσει τα οδυνηρά οικονομικά μέτρα που εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό.
- Η δημοκρατική Αριστερά τάχθηκε κατά του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας σε πολυεθνικές εταιρίες και ζήτησε η συμμετοχή ξένων εταιριών σε σημαντικές κοινωφελείς ελληνικές εταιρίες να υπόκειται σε αυστηρές διαδικασίες».
Δεν υπάρχει τίποτα ψευδές σε αυτές τις μικρές προτάσεις. Ωστόσο ,κάποιος που έχει επαφή με την ελληνική πραγματικότητα αμέσως καταλαβαίνει ότι βρίθουν ανακριβειών.
Όμως και οι σύντροφοι της Νότιας Αμερικής θέλουν κάπου μακριά να υπάρχει κάποιος συμπαθής πολιτικός που να τα λέει έξω από τα δόντια, ακόμη και αν (ίσως και ακριβώς επειδή) οι ίδιοι στη δική τους πατρίδα δεν έχουν το θάρρος να βγουν πραγματικά στους δρόμους και να ζητήσουν όλες τις αλλαγές που θέλουν για τη ζωή τους και για τη ζωή των παιδιών τους.
Αυτή η επιθυμία είναι που επιτρέπει σε κάποιους επικεφαλής να μπαίνουν κατευθείαν στο πάνθεον του απυρόβλητου χωρίς να περάσουν από μια κρησάρα για το τι έκαναν, τι δεν έκαναν, τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει και ποιους περιορισμούς είχε το σύστημα (ή το «μη σύστημα») που υπηρέτησαν. Αυτά που θα δείξει στο τέλος μια τέτοια κρησάρα είναι απολύτως απαραίτητα για να μάθουμε πώς θα μπορούσε να γίνει πράξη μια δικαιότερη κοινωνία.
Η εναλλακτική είναι να κοιτάμε τη βιτρίνα με τους αλάνθαστους ηγέτες και να υπενθυμίζουμε μεταξύ μας ότι «δεν φτιάχνουν τέτοιους πια».
Κλείνω με την ελληνική επικαιρότητα και με μια από τις ωραιότερες δηλώσεις της κ. Βίκυς Σταμάτη, της έγκλειστης συζύγου Τσοχατζόπουλου. Μετά από την αμίμητη δήλωση της κ. Σταμάτη («ένα κανονικό σπίτι όπως όλα») όπου επιχειρούσε να δικαιολογήσει κάτι απίστευτα έξοδα του τύπου 1.500 ευρώ για κρόσια κουρτίνας κλπ κλπ, τις προάλλες δήλωσε ότι «φυσικά και δεν ήξερα από πού προέρχονται τα χρήματα. Οι γυναίκες του κύκλου μου δεν ρωτούν τους συζύγους τους που βρίσκουν τα λεφτά τους». Μάθημα ήθους, κομψότητας και –γιατί όχι;- savoir vivre. Εύγε.
