Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις;

Διάβαζα σήμερα την συνέντευξη Στουρνάρα στην Bild η οποία τιτλοφορείται “Δε μπορώ να κυκλοφορήσω μόνος μου». Εκεί περιγράφεται το πως έχει αλλάξει η ζωή του υπουργού από τότε που ανέλαβε καθήκοντα, αφού δεν μπορεί να αθληθεί, να βγει με τους φίλους του και άλλα διάφορα.

Δηλαδή, ζωή είναι αυτή που ζει;

Και δεν το λέω με ίχνος ειρωνείας.

Αναρωτιώμουν πάντα αν αυτοί οι άνθρωποι που περνούν έτσι δυσάρεστα είναι πρόθυμοι να παραδεχθούν- τουλάχιστον στον εαυτό τους- ότι όλα τα κάνουν κυνηγώντας την εξουσία ή ακόμη και τότε επικαλούνται «το δημόσιο συμφέρον» και την ανάγκη «να σωθεί η χώρα»; Είναι μάλλον θέμα ανθρώπου και εγώ είμαι από άλλη στόφα.

Τις προάλλες το αφεντικό μου είχε φέρει την τετράχρονη κόρη του στο γραφείο. Η μικρή είχε πάει και είχε καθίσει στην καρέκλα του μπαμπά της, προκαλώντας το καμάρι του προγόνου της. Εγώ παρακολουθούσα τη σκηνή χαμογελώντας λίγο πιο πέρα. «Πόσων χρονών είσαι;», μου λέει ξαφνικά ο αφεντικός, και με την απάντησή μου αρχίζει να υπολογίζει. «Φαντάζεσαι» μου λέει με κέφι «να περάσουν τα χρόνια και στην καρέκλα που κάθομαι εγώ και σου κουνάω το δάχτυλο να κάθεται η μικρή; ‘όταν μου κούναγε εμένα το δάχτυλο ο μπαμπάς σου εσύ ήσουν νιάνιαρο΄, θα σκέφτεσαι τότε», μου λέει γελώντας με το κοινό μας μέλλον- εμού και της απογόνου του.

Ανακάλυψα ξαφνικά ότι στο πιο προσωπικό και αυθόρμητο όραμα του προϊσταμένου μου κρατώ σταθερά το ρόλο του υπαλλήλου, ενώ διάφοροι άνθρωποι ακόμη και αυτοί που σήμερα είναι στο προσχολικό στάδιο, με προσπερνούν στην ιεραρχία. Τι φταίει; Τα γονίδια;

Η φαντασίωσή του ανθρώπου δεν είχε αξιολογικά κριτήρια που να αφορούν εμένα- μόνο την κόρη του. Με άλλα λόγια δεν φταίω εγώ που είμαι κανονικός άνθρωπος- απλώς το δικό του παιδί είναι προορισμένο να διοικεί «κανονικούς ανθρώπους».

Η ταξική συνείδηση είναι ένα πράγμα χρήσιμο, αν σε νοιάζει να καταλάβεις, όχι τι είσαι, αλλά ποιον ρόλο παίζεις. Η «γεννετική προεπιλογή» που καθορίζει την αλυσίδα απογόνων- αφεντικών από την αλυσίδα απογόνων- υπαλλήλων είναι άλλο πράγμα και εναπόκειται στον καθένα να πιστέψει στην αξία της ή όχι.

Θεωρώ ότι ο κ. Στουρνάρας , όπως και όλοι όσοι ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα, είναι της made in USA νοοτροπίας «υπάρχουν οι ηγέτες και οι ακόλουθοι. Εσύ που μπορείς να ανήκεις;».

Η ζωή του εξουσιάζοντος θέλει θυσίες, που μπορεί εύκολα να τις κάνει όποιος έχει την εξουσία για αφροδισιακό. Οι υπόλοιποι ή είναι πολύ φιλοσοφημένοι τύποι και δεν τους νοιάζει τίποτα παρά να έχουν την ελευθερία του πνεύματός τους, ή είναι κλακαδόροι κάποιου.

Πίσω από το κοστούμι του βραχύσωμου τεχνοκράτη «που θέλει απλώς να κάνει τη δουλειά του» ο κ. Στουρνάρας προφανώς κρύβει μεγάλη φιλοδοξία. Ουδόλως με ενοχλεί. Του εύχομαι μετά από λίγο να μην έχει καν ανάγκη να βγαίνει από το σπίτι του χωρίς να φοβάται.

Γιατί όσο λιγότερη ανάγκη έχεις να ανασαίνεις, τόσο λιγότερο σε ενοχλεί ο λίγος αέρας.