Εκτός πραγματικότητας η βολή Σακοράφα

Αν ήμουν στη θέση της ηγετικής ομάδας του Σύριζα θα ήμουν μάλλον ικανοποιημένος από την τοποθέτηση- κριτική της Σοφίας Σακοράφα. 

Ο μοναχικός δρόμος ενός αριστερότερου της ρότας επικριτή είναι συνήθως δείγμα είτε ότι αυτός θέλει κομματάκι “καρέκλας”, είτε ότι δεν είναι «ώριμος να κάνει τις απαραίτητες θυσίες για το καλό του λαού» (βλέπε «για να πάρουμε την εξουσία»).

Είναι όμως δηλωτικό και του ότι γίνονται οι απαραίτητες εκείνες κινήσεις που μετασχηματίζουν έναν μηχανισμό ρήξης με το κατεστημένο σε δυνητική κυβέρνηση. Σε αυτή τη διαδικασία κάποιοι θα γκρινιάξουν. Όταν όμως κανείς δεν γκρινιάζει, σημαίνει ότι δεν συμβαίνει και τίποτα τέτοιο.

Στην ουσία της, η κριτική Σακοράφα είναι σωστή για έναν και μόνο λόγο: Είναι εκτός κομματικής λογικής και λογικής εξουσίας. Δεν πρέπει να συνδιαλεγόμαστε με όσους προ ολίγου καταγγέλλαμε, δεν πρέπει να στρογγυλεύουμε τις διακηρύξεις μας για να μην δυσαρεστήσουμε νέες ομάδες ψηφοφόρων και δεν πρέπει να μπερδεύουμε τον κόσμο με το ιδεολογικό μας τουρλουμπούκι που από αλλού ξεκίνησε, αλλού βρίσκεται και αλλού (που άραγε;) σκοπεύει.

Το κακό με αυτού του τύπου τις δημόσιες κριτικές είναι ότι η ιστορία δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια πέρα από το να εγγραφούν στα όρια της γραφικότητας.

Η δυναμική μας βασιζόταν πάνω στην αναμφισβήτητη διαπραγματευτική μας ισχύ. Και αυτή η ισχύς δεν πήγαζε μόνον μέσα από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δε χρωστούσε πουθενά.Πήγαζε κατά κύριο λόγο μέσα από τον εγγενή φόβο που τρέφουν οι πυλώνες του ευρωπαϊκού και δυτικού κατεστημένου απέναντι σε κάθε τι αριστερό.

Αυτός ακριβώς ο φόβος, ο πολιτικός φόβος εννοώ, σε μια σκληρή διαπραγμάτευση είναι ίσως το πιο σημαντικό εργαλείο, μαζί εννοείται με την πολιτική βούληση, που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση της αριστεράς.

Εμείς αυτήν την πολιτική υπεραξία τη μετατρπουμε προς τα έξω σε εύσημα κυβερνησιμότητας, προς τα μέσα σε δηλώσεις νομιμότητας.

Οι παλαιοί πασόκοι είναι σίγουρο πως θα αντιμετωπίζουν το παραπάνω απόσπασμα από την ομιλία Σακοράφα στην Κ.Ε. του Σύριζα το περασμένο Σάββατο με σαρκαστικό γέλιο. Κάπως έτσι άραγε δεν μιλούσαν και εκείνοι κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 όταν, έμπλεοι σοσιαλιστικού ενθουσιασμού υπόσχονταν έξοδο από το ΝΑΤΟ και κατήγγελλαν την ΕΟΚ; Η διεργασία της εξουσίας είχε ήδη αρχίσει.
 
Ο Σύριζα, ακόμη και αν δεν καταφέρει να γίνει τελικά κυβέρνηση, έχει αλλοτριωθεί από αυτή την επιθυμία που υπάρχιε πλέον στις τάξεις των στελεχών του- κυρίως των όψιμων. Όποιος δεν καταλαβαίνει τις νέες ανάγκες του κόμματος και προτάσσει τις αρχές από τις οποίες ξεκίνησε, αργά ή γρήγορα θα κατηγορηθεί ότι «θέλει μια αριστερά στο περιθώριο», ότι επιδιώκει για την αριστερά «μόνο καταγγελτικό ρόλο, χωρίς ουσιαστική πρόταση», ενώ ταυτόχρονα θα διαβεβαιώνεται ότι «δυστυχώς για αυτόν, η χώρα έχει αλλάξει σελίδα και προχωράει μπροστά».

Ο θεός να φυλάει από την ιδεολογική συνέπεια όποιον ορέγεται εξουσία, λέει ένας θυρεός.