Συγχωνεύσεις με κοινή λογική (;)

Η συγχώνευση της συγχώνευσης ω, συγχώνευση.

Το κράτος με την καθοδήγηση των Βρυξελλών συγχωνεύεται. Συγχωνεύει πανεπιστήμια και σχολεία, συγχωνεύει νοσοκομεία, συγχωνεύει τράπεζες. Το μήνυμα του καιρού είναι «λιγότερο κράτος»- μια εξέλιξη που οι συνταγές του καπιταλισμού λένε ότι θα έπρεπε να είχαμε επιβάλει εδώ και καιρό.

Και αν οι συγχωνεύσεις σε νοσοκομεία- ιδίως σε νησιά προκαλούν ανησυχία, αυτές των Πανεπιστημίων μου φαίνονται στον σωστό δρόμο. Οι πελατειακές σχέσεις των κατά καιρούς βουλευτών με τις επαγγελματικές ομάδες του νομού τους είχαν ως αποτέλεσμα την ίδρυση σχολών τύπου «Πλεξίματος και Χειροτεχνίας» που παλαιότερα θα ήταν απλώς μια έδρα σε κάποια άλλη ανώτατη σχολή.

Οι έλληνες γονείς με το άγχος τους «να σπουδάσει το παιδί», στέλνουν τα καμάρια τους στις εσχατιές της Ελλάδας και εκείνα (μαζί με τους φαντάρους) συντηρούν τις εκεί οικονομίες κρατώντας χαρούμενους τους ψηφοφόρους. Οι συγχωνεύσεις των σχολών δεν θα δυσαρεστήσουν όμως αυτού του τύπου τους βουλευτές μια που έτσι, μετά το απαραίτητο “restart”, θα μπορέσουν να ξεκινήσουν από την αρχή τον κύκλο των σχετικών πολιτικών εκδουλεύσεων και ρουσφετιών.

Το περισσότερο ή λιγότερο κράτος είναι θέμα επί της αρχής πολιτικής επιλογής. Νομίζω όμως ότι τις ενοποιήσεις δημόσιων φορέων ώστε να είναι οικονομικότεροι και άρα αποδοτικότεροι, τις δικαιολογούν πολύ περισσότεροι από τους έλληνες οπαδούς του  Άνταμ Σμιθ.

Το με ποια κριτήρια θα γίνονται αυτού του τύπου οι εκκαθαρίσεις και το τι ακριβώς θα περιλαμβάνουν φυσικά και υπόκειται στη σαπίλα που διατρέχει το σύστημά μας- αυτό για όσους νομίζουν ότι με τέτοιου τύπου αποφάσεις «αλλάζει κάτι».

"Είναι η κοινή λογική που λείπει από το ελληνικό κράτος", άκουσα έναν κύριο να λέει στο μετρό, σχεδόν μονολογώντας. Θυμήθηκα (με λίγο search) την ατάκα του Βολταίρου : «Η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή». 

Αυτή η νοηματική διάσταση είναι που κάνει σχεδόν κάθε εκλογική αναμέτρηση επί ελληνικού εδάφους ενδιαφέρουσα.