Τη υπερμάχω στρατηγώ

Η πρόταση του βουλευτή του Συνασπισμού Τάσου Κουράκη περί μισθοδοσίας των ιερωμένων αποκλειστικά μέσω φορολόγησης των Oρθοδόξων Xριστιανών ήταν αναμφισβήτητα εντυπωσιακή.

Δύσκολα ωστόσο μπορώ να φανταστώ αρχηγό κόμματος που να ήθελε στην παρούσα συνθήκη να περιλαμβάνεται ο κ. Κουράκης στο δυναμικό της παράταξής του.

Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας είναι κατά τη γνώμη μου εκ των ων ουκ άνευ για διάφορους λόγους εκ των οποίων εκείνος που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι ότι με τη σημερινή κατάσταση θυμίζουμε μπανανία. Η λογική είναι «ναι, να το παίζουμε ανεξίθρησκοι και φιλελεύθεροι αλλά στο κάτω- κάτω η εκκλησία μας έχει προσφέρει πολλά στο έθνος και τα κομμένα τα πολλά- πολλά». Από τα ασημικά και τα χρυσαφικά που υποτίθεται πως ότνα κινδύνευε το Βυζάντιο χάρισε (μπουχαχαχα) στο κράτος, η εκκλησία μας κατσικώθηκε και αξιώνει να πληρώνεται από τα κονδύλια που αυτή η έρμη η χώρα έχει για την παιδεία.

Ναι, αυτό είναι άδικο.

Αλίμονο όμως αν ο τρόπος να λύνουμε τις αδικίες είναι να τραβάμε ο καθένας τον δρόμο του και να μην δίνουμε πεντάρα για τους υπόλοιπους. Με την ίδια λογική, η παιδεία θα πρέπει να χρηματοδοτείται αποκλειστικά από όσους έχουν παιδιά, το εθνικό σύστημα υγείας από όσους είναι άρρωστοι, η συλλογή των σκουπιδιών μόνο από όσους πετάνε κάτι, η Βουλή από όσους ψηφίζουν και η ναυτιλία από όσους ταξιδεύουν με πλοίο.

Αν και η άποψη αυτή περιέχει μια λογική, η λογική αυτή είναι ανυπόφορα απλουστευτική για ένα σύγχρονο κράτος και οπωσδήποτε δεν προάγει τις συλλογικότητες όπως (εγώ έχω στο μυαλό μου ότι) τις εννοεί η αριστερά. Φαντάζομαι ότι ο "ορθός δρόμος της κοσμικής αριστεράς" θα έλεγε κάτι την ανάγκη να αλλάξει ο κόσμος μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, χωρίς αυτενέργειες κλπ κλπ.     

Αντιθέτως, δεν φαντάζομαι ότι ο κ. Κουράκης στερείται του πολιτικού κριτηρίου να καταλάβει ότι αυτή η πρόταση είναι ασύμβατη όχι μόνο με την μαρξιστική ιδεολογία, αλλά και με... την πολιτική σκοπιμότητα της εκλογής στην κυβέρνηση. Εικάζω ότι αυτός, όπως και διάφοροι άλλοι Συριζαίοι που πετάνε ακραίες επικοινωνιακά «κοτσάνες» (Καραγιαννίδης) το κάνουν για να διαφοροποιηθούν από τη δεξιά στροφή που επιχειρεί η ηγεσία λόγω του φλερτ της με την εξουσία.

Ακραίος ναι αλλά Πασόκος όχι, μοιάζει να λέει ο αριστεριστής που συμμαχία στη συμμαχία βρέθηκε να είναι κοινοβουλευτικός και αύριο- μεθαύριο κυβέρνηση. Και, ξέρετε ε; Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού...