Υπό το κράτος τρόμου (;)

Οι νέες πολλαπλές βομβιστικές (και όχι μόνο) επιθέσεις αναζωπύρωσαν τις συζητήσεις για μια νέα γενιά τρομοκρατίας- όπου «νέα γενιά» βάλτε άλλη πλην της 17 Νοέμβρη, ακόμη και αν οι δράστες είναι 50φεύγα.

Το «σύστημα» αφού χάρηκε για την αποτελεσματικότητά του στη σύλληψη και την φυλάκιση της 17 Νοέμβρη (εμ, Διώτης ήταν αυτός!), σταδιακά έρχεται αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα πολύ λιγότερο ρόδινη από εκείνη που φάνηκε τους πρώτους μήνες μετά την έκρηξη της βόμβας στα χέρια Ξηρού.

Όχι πως οι περισσότεροι είχαμε καμία αμφιβολία ότι η σύλληψη ήταν τυχαία και δεν σήμαινε ότι η ελληνική αστυνομία έγινε αποτελεσματική εν μία νυκτί, αλλά είχε πανηγυριστεί τόσο πολύ από τα μέσα και οι πρωταγωνιστές είχαν ηρωποιηθεί τόσο απότομα, που αρκετοί είχαν τις αμφιβολίες τους. Εγώ δεν ήμουν από αυτούς.

Η καταστολή μπορεί να λειτουργήσει βραχυπρόθεσμα και να έχει αποτελέσματα σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά κατά την εκτίμησή μου, ασφαλέστερο για τις κοινωνίες είναι να ποντάρουν σε άλλου τύπου λύσεις, γιατί αλλιώς το μόνο που θα έχουν είναι ένα συμπιεσμένο ελατήριο που κάποια στιγμή θα απελευθερωθεί. Δεν υπάρχουν δηλαδή περιπτώσεις που η καταστολή έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά στο πλαίσιο ενός κρατικού μηχανισμού; Αναμφισβήτητα, ναι. Νομίζω όμως ότι για να είναι αποτελεσματική αυτή η συνταγή θα πρέπει η καταστολή να ανέλθει σε επίπεδα ανελευθερίας και όχι απλώς «αυστηρής αστυνόμευσης».

Στην Ισπανία του Φράνκο, 45 χρόνια δικτατορία είχαν, και αν δεν είχε πεθάνει ο στρατηγός υποψιάζομαι ότι ακόμη κουμάντο θα έκανε. Στην Αγγλία, ο χουλιγκανισμός μπορεί να εξαφανίστηκε, αν και στη δεκαετία του 1980 αποτέλεσε το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας. Είναι όμως άραγε τυχαίο ότι στη συγκεκριμένη δεκαετία η ανεργία στη Μ. Βρετανία είχε φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 45 ετών; Δε νομίζω, όπως θα έλεγε και ο τύπος της διαφήμισης που κούρασε.

Σήμερα η ανεργία στην Αγγλία αργά αλλά σταθερά αναρριχάται ξανά στα επίπεδα του 1981- 1982 και, αν διατηρηθεί για ένα με δύο χρόνια εκεί, θα μπορέσουμε να κάνουμε μια εικασία για το πόσο αποτελεσματική είναι η καταστολή και πόσο ουσιαστική η ίδια η κοινωνική δυναμική κάθε δεδομένη στιγμή.

Η αλήθεια βέβαια σε τίποτα δεν έχει να κάνει με την «επικοινωνία» του μάρκετινγκ και των image makers. Έτσι, υπό το φως των προβολέων της δημοσιότητας, «σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος θα καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται», «η κυβέρνηση θα καταβάλει πάντοτε κάθε δυνατή προσπάθεια για να οδηγηθούν οι ένοχοι ενώπιον της δικαιοσύνης» και τα δελτία θα έχουν για λίγες μέρες έναν νέο (;) κακό λύκο.

Στις παρυφές όλων αυτών θα εξελίσσεται η πραγματική ιστορία που θα την μαθαίνουμε από τα γεγονότα. Αρκεί να έχουμε την τηλεόραση στο mute.

Disclaimer: Σε όσους αυτή η θέση φαίνεται Συριζαίικη, ζητώ συγγνώμη και απολογούμαι- δεν ήταν στις προθέσεις μου. Δυστυχώς, με τον Σύριζα παθαίνω ορισμένες φορές ό,τι και με το IKEA: Αν και μεθ’ επιτάσεως προσπαθώ να μην ψωνίζω από εκεί για να αποφύγω την ομαδοποίηση του γούστου και την ομοιομορφία των σπιτιών που αγγίζει τον σοσιαλισμό, συχνά- πυκνά αναγκάζομαι να διαπιστώσω τη σύμπτωση της δικής μου αισθητικής με εκείνη της σουηδικής πολυεθνικής. Έτσι, καμιά φορά οι απόψεις μου φαίνονται να έχουν αυτό το «πολιτικώς ορθό αλά facebook με πινελιές αριστερισμού».

Όχι πως η συγγνώμη εξαφανίζει την αμαρτία, αλλά -όσο να’ ναι- την ελαφραίνει.