Το μπάχαλο που ψηφίσαμε

Κοίταζα το τι έγινε χθες στη Βουλή με τις ψηφοφορίες για τις προανακριτικές και σκεφτόμουν: Τόσο μεγάλη είναι η λαχτάρα για εξουσία ρε παιδί μου ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς ότι ξευτιλίζεται όταν συμμετέχει σε τέτοιου είδους πανηγύρια;

Έχεις επιλεγεί ανάμεσα σε εκατομμύρια Έλληνες για να εκπροσωπείς «τον λαό» και επι δύο ώρες αδυνατείς να συνεννοηθείς με άλλον έναν σαν και εσένα για το πώς θα φτιαχτεί ένα ψηφοδέλτιο ώστε να υπάρξιε ψηφοφορία και να βγει ένα ρημαδοαποτέλεσμα;

Η απορία μου μπορεί να μοιάζει λαϊκίστικη και να θυμίζει τον «μπαρμπαγιώργο» αλλά μού φαίνεται εύλογη: Τι συναίνεση επι των καίριων ζητημάτων μπορεί να υπάρξει;

Είσαι υπερβολικός, μπορεί να μου πει κάποιος. Είναι σα να προσπαθείς να βγάλεις συμπέρασμα για το πώς περνάει ένα ζευγάρι και για δείγμα να έχεις μόνο μια σκηνή που τσακώνεται. Η διαφορά με το Κοινοβούλιο είναι αφενός η διαφορά του «εν οίκω» από το «εν δήμω» και αφετέρου ότι το ένα θα αφορούσε κάποιους, κάπου, ενώ το άλλο είναι πολύ πιθανό να επηρεάζει άμεσα ή έστω λιγότερο άμεσα τη ζωή μας. Επίσης, το καημένο το ανδρόγυνο δεν ζήτησε από τους ψηφοφόρους να το εκλέξουν σε εκείνη την έμμισθη θέση της μη συνεννόησης.

Άρα τα παραδείγματα που δίνει η Βουλή στα ελληνικά νοικοκυριά είναι σημαντικά (με την κυριολεκτική έννοια του όρου, «σημαίνουν» δηλαδή) οσοδήποτε μικρά και αν είναι, και αξιολογούνται. Εν πάση περιπτώσει, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και ο καθένας είναι ελεύθερος να συμπεράνει ό,τι θέλει για το ποιον του εκλογικού συστήματος που στηρίζει ή που δεν στηρίζει.

Από το διεθνές δελτίο εντύπωση μου έκανε εντύπωση μια είδηση που δείχνει το πόσο εύστοχα βαθιά αντίληψη του καπιταλισμού μπορεί να αποκτήσει ένα από τα υποζύγιά του «που δεν έχει να χάσει τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες του». Ένας μισθωτός αμερικάνος προγραμματιστής λοιπόν, έδινε την δουλειά που του ανέθεταν να κάνει, σε έναν κινέζο συνάδελφό του, εγκατεστημένο στην άλλη άκρη της γης, ο οποίος βέβαια πληρωνόταν ελάχιστα σε σχέση με αυτά που κόστιζε ο αμερικανός στην εταιρία του.

Το γεγονός αποτελεί… δημοκρατικοποίηση του καπιταλισμού ή ακριβέστερα «της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», μια και η πρακτική αυτή συνηθίζεται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και ονομάζεται outsourcing. Έχεις ας πούμε να φτιάξεις αυτοκίνητο. Μπορείς να κατασκευάζεις τα τιμόνια τους ο ίδιος ή μπορείς να παραγγείλεις στους κινέζους 2 εκατομμύρια τιμόνια και να τα μοντάρεις στα αυτοκίνητα μετέ. Ο νεαρός λοιπόν πήρε το μάθημα και έριξε το κόστος, κεφαλαιοποιώντας την υπεραξία (που σε αυτή την περίπτωση ήταν ο χρόνος, τον οποίο αξιοποίησε σερφάροντας στο διαδίκτυο).

Και αν για κάποιους η σιδηρά χειρ του καπιταλισμού στέκεται στοργική, για κάποιους άλλους είναι άτεγκτος και πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να αλλάξουν τη μοίρα τους και τη μοίρα του λαού τους. Αναφέρομαι στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τον κ. Στρατούλη που φιλοξενούμενος στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, ένιωσε την αδικία που γίνεται σε βάρος της αριστεράς με το να μην βάζουν τη φάτσα του στο «σωστό παράθυρο»- αυτό που κατά τη γνώμη του προορίζεται για το δεύτερο κόμμα. Ο σκηνοθέτης της εκπομπής αποκατέστησε το «λάθος» και μετά από λίγο ο βουλευτής εμφανίστηκε στο παράθυρο της καριδάς του.

Ο ίδιος ο κ. Στρατούλης δύσκολα θα μείνει στη μνήμη μου για κάτι άλλο πέραν των μεθόδων που μετέρχεται για να βελτιώσει την καθημέρινότητα των Ελλήνων.

Απολαύστε τον εδώ 

… «γιατί με αυτά δεν παίζουμε στο ΣΥΡΙΖΑ».