Λογαριάζουν... με το νοικοκύρη

Το ελληνικό κράτος ανακάλυψε τη νομιμότητα στις διώξεις των διαμενόντων στις καταλήψεις στέγης. Από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς, θα πείτε. Αν είναι να γίνει το καλό λοιπόν, ας ξεκινήσει από εκεί, αφού αυτό προκρίνουν οι ιθύνοντες και μια και τυπικά αυτές οι καταλήψεις αποτελούν «παρανομία».

Αλλά ας ρίξουμε μια (ad hoc) ματιά σε αυτή την παρανομία. Ο εκάστοτε νομοθέτης δεν μπορεί να παραθέτει εξαντλητικές περιπτώσεις τις οποίες να καλύπτει ο νόμος του. Τι κάνει λοιπόν; Φτιάχνει ένα γενικό σχεδίασμα, όπου εξειδικεύει μια γενικότερη αρχή του δικαίου ώστε να προστατεύσει κάποιο συγκεκριμένο έννομο αγαθό. Στις περιπτώσεις των «βιλών», το προς προστασία αγαθό είναι η περιουσία και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία.

Αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο αυτό προσβάλλεται, όταν κάποιοι καταλαμβάνουν ένα αζήτητο ακίνητο και καλύπτουν την ανάγκη τους για στέγαση.

Γιατί πρέπει το κράτος να επέμβει στην περίπτωση εκείνη; Έχει το δικαίωμα (και την υποχρέωση θα πουν ορισμένοι), αλλά γιατί «πρέπει»;

Αν οι αρχές ασφαλείας θεωρούν ότι στις απανταχού βίλλες υποθάλπονται αντιεξουσιαστικές πράξεις που απειλούν την ίδια την ύπαρξη του κράτους, ας επέμβουν να ερευνήσουν και να αποδώσουν ποινικές ευθύνες, αν βρεθούν ύποπτοι. Ας αφήσουν όμως τις εστίες αυτές να υπάρχουν. Αν δεν προσφέρουν πάντα «πολιτιστικό έργο», όπως συνέβη στην περίπτωση αυτή, στην οποία ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, δικαιούνται να υπάρχουν εκ του πνεύματος του νόμου• του πνεύματος της επιείκειας.

Η αρχή της επιείκειας που διέπει όλο το ελληνικό δίκαιο, είναι κατεξοχήν παρεξηγημένη. Δεν σημαίνει ότι οι αρχές πρέπει να είναι «ανεκτικές», αλλά το ότι πρέπει να εφαρμόζεται με τρόπο ταιριαστό, «φυσικό» ο νόμος. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη προκύπτει από το αρχαϊκό «εικός» που σημαίνει λογικό, φυσικό και με αυτή τη σημασία χρησιμοποιείται και από τη δικαιική τάξη.

Κατά την προσωπική μου γνώμη, πιο δίκαιο είναι αυτές οι καταλήψεις στέγης να συνεχίσουν να υπάρχουν, αφού το κράτος βεβαιωθεί ότι δεν… απειλείται η ύπαρξή του από όσα γίνονται στο εσωτερικό τους. Μόνο και μόνο για αυτή την λεπτή αίσθηση δικαιοσύνης που λέγαμε: σπίτια χωρίς ιδιοκτήτη για ανθρώπους χωρίς σπίτι.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και αν υπήρχε κάποιος που να είχε αυτή την προσέγγιση στο όλο θέμα, η εν εξελίξει «νοικοκυρομαχία» δεν θα επέτρεπε την δημόσια τοποθέτηση υπέρ μιας «λύσης» αντί μιας «πάταξης». Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιδοθεί σε απηνή αγώνα:
Οι μεν για να μην χάσουν τους «νοικοκύρηδες» ψηφοφόρους από πελάτες, οι δε για να τους σαγηνέψουν χωρίς να τους φοβίσουν με την ρετσινιά του κουκουλοπροστάτη.

Η πολιτική επικαιρότητα δεν κοιτάζει τις ψιλές έννοιες του σωστού και του λάθους. Το χειρότερο δε είναι ότι δεν έχει καν αμφιβολίες.