Υπ-αλληλεγγύη (το όπλο των λαών)

Προ ημερών χρειάστηκε να πάω στην εφορία. Μόνο που σκεφτόμουν ότι είναι τελευταίες ημέρες του χρόνου και όλος ο κόσμος (όπως και εγώ) θα έτρεχε να διευθετήσει τις εκκρεμότητές του, ένιωθα σύγκρυο. Ήταν σα να έβλεπα δύο ώρες από τη ζωή μου χαμένες στην ουρά και μάλιστα περιμένοντας για να πληρώσω.

Η εφορία ήταν η εφορία Αγίας Παρασκευής και Χολαργού και η ώρα ήταν περίπου 11. Το έργο ξεκίνησε όπως φανταζόμουν: ατελείωτες ουρές και κόσμος να αναρωτιέται μεγαλόφωνα αν περιμένει στο σωστό μέρος ή αν θα χρειαστεί να περάσει κανά 50λεπτο για να του δείξει ο υπάλληλος στο γκισέ τη διπλανή ουρά.

Για εμάς, που προερχόμασταν από άλλους δήμους και θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο την ταμειακή υπηρεσία της συγκεκριμένης εφορίας, δεν ήταν καθόλου σαφές το που έπρεπε να πάμε. Εν τω μεταξύ η ώρα περνούσε και εμείς δεν είχαμε διαλέξει καν ουρά για να αρχίσουμε να περιμένουμε. Αυτό που φαινόταν πιθανό ήταν ότι η δική μας κατηγορία θα φιλοξενούνταν σε μία ευρύτερη ουρά που περίμενε μπροστά σε γκισέ το οποίο τιτλοφορούνταν «Εκκρεμότητες» ή κάτι εξίσου γενικό. Αλλά... τίποτε δεν ήταν σίγουρο μια και ρωτούσαμε διάφορους που φαίνονταν αρμόδιοι χωρίς αποτέλεσμα. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Όλοι ήξεραν το σταυρό που ήταν καταδικασμένοι να σηκώσουν, πηγαίνοντας την τελευταία στιγμή να κάνουν τη δουλειά τους σε δημόσια υπηρεσία.

Και ξαφνικά, το θαύμα.

Μια υπάλληλος γύρω στα 50, με κοντά μαύρα μαλλιά, διακόπτει τη δουλειά της, μας κοιτάει και λέει δυνατά απευθυνόμενη στους συναδέλφους της: «Παιδιά υπάρχουν άνθρωποι που είναι και από άλλες εφορίες. Δεν είναι σωστό αυτοί να περιμένουν μαζί με τους άλλους. Θα κάνουν μια ώρα οι άνθρωποι!».

Κάτι σκίρτησε μέσα μου. Αφού έγινε αυτό, σκέφτηκα, μπορεί να υπάρχει και εξωγήινη ζωή. Δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτα.

Η έκπληξή μου όμως δεν τελείωσε εκεί. «Περιμένετε μισό λεπτό να τελειώσω εδώ και θα το κανονίσουμε», είπε στην ομάδα μας που κάπως είχε στηθεί σε μια τεράστια ουρά- σαλίγκαρο και που από ό,τι καταλάβαινα, αριθμούσε πλέον τέσσερα μέλη. Την κοιτάξαμε και οι τέσσερις με ευγνωμοσύνη, αν και νομίζω ότι μέσα μας υπέβοσκε η βεβαιότητα ότι κάτι θα γίνει την τελευταία στιγμή και θα χαλάσει το όνειρο: Θα πάμε στην μεγάλη ουρά και κανεις δεν θα ρωτήσει πια για εμάς. 

Αφού όμως η σούπερ υπάλληλος τελείωσε με την κυρία που εξυπηρετούσε, μας κάνει ένα γρήγορο νόημα να πάμε σε ένα άλλο, άδειο εκείνη την ώρα γκισέ και συνδέοντας εκεί από την αρχή υπολογιστή, καθότι δεν υπήρχε, ξεκινά να μας εξυπηρετεί!

Σε 10-12 λεπτά είχαμε τελειώσει και οι τέσσερεις, και ο ένα μετά τον άλλο, αφού την ευχαριστήσαμε θερμότατα, φύγαμε.

Το διανοείσθε; Ένας υπάλληλος χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι, χωρίς να είναι καν προϊστάμενος, χωρίς να είναι κάποιος «δικός του» στην ουρά, βρήκε χρόνο (και χώρο) σταμάτησε τη δουλειά που έκανε για να εξυπηρετήσει κάτι τύπους που "ήταν κρίμα να περιμένουν μαζί με τους υπόλοιπους, μια και θέλανε κάτι διαφορετικό".

Όταν τέτοια περιστατικά θα πάψουν να κάνουν εντύπωση, η Ελλάδα θα έχει γίνει μια άλλη χώρα. Μέχρι τότε, ο Ιοβόλος δίνει ένα μεγάλο μπράβο στην σούπερ υπάλληλο που του έδειξε ότι η έννοια του “civil servant”, η πραγματική δηλαδή πρόθεση του Συντάγματος για τους δημοσίους υπαλλήλους, δεν είναι μόνο σχήμα οξύμωρο.