Α.

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Σε επηρεάζει, θες δεν θες. Πριν δυο μέρες είδα όνειρο πως ήμουν σε έναν μεγάλο δρόμο κι άρχισαν να πέφτουν μετεωρίτες, που μόλις έπεσαν έγιναν πάγοι και από μέσα έβγαιναν αγιοβασίληδες με εξωγήινες δολοφονικές πηρούνες που είχαν φωτιά στις άκρες τους. Αυτό πρέπει να σημαίνει κάτι.

Ότι πρέπει να κόψω το πιοτό.

Δηλαδή, εντάξει, ο κόσμος προφανώς δεν πρόκειται να καταστραφεί. Είναι ήδη σχεδόν τρεις το πρωί και νιώθω λες και με εξαπάτησαν. Ακόμα πρέπει να πάρω πτυχίο, ακόμα πρέπει να ζήσω στην Ελλάδα. Ίσως ανοίξουν νέο λογαριασμό στην Εθνική, για καταθέσεις ανακούφισης που δεν πεθάναμε όλοι και ανακούφισης του δημοσίου χρέους.

Δηλαδή, αν έπεφτε μετεωρίτης, θα βλέπαμε και κάτι στον ουρανό. Η λιτότητα χτύπησε και τα Χριστούγεννα, κι αυτό είναι πλήγμα που δεν ξέρω πώς θα αντέξω. Σιγά μην έχουμε πυροτεχνήματα φέτος. Χάθηκε ο ενθουσιασμός μας. Που λογικό, θα μου πεις, αυτός ο ενθουσιασμός βασιζόταν στα χριστουγεννιάτικα ψώνια και δεν πρόκειται να κάνουμε πολλά απ’ αυτά φέτος. Το πρωί στον φούρνο που πήρα λουκανικοπιτάκια για πρωινό, η φουρνάρισσα μου έκανε δώρο ένα μπράουνι. Παίζει να είναι και το μόνο δώρο που θα δω φέτος.

Ένα καλό είναι ότι δεν έχουμε λεφτά να δώσουμε στα κάλαντα. Άρα από όλη αυτή τη μαλακία θα βγει η συναισθηματική ικανοποίηση όταν κοιτάξεις τα παιδάκια στα θλιμμένα τους μάτια και τους πεις στεγνά, απαξιωτικά, να φύγουν απ’ το σπίτι σου. Αν τα Media Markt έχουν προσφορά Playstation 3 με €199 και δεν μπορώ να το πάρω εγώ, να βολευτούν κι αυτά με μια χειροποίητη κουκλίτσα από ρετάλια. Που υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν ούτε κι αυτό και μπορούν ακόμα να είναι χαρούμενα. Ναι, καλωσόρισες στον καπιταλισμό, μάθε να βολεύεσαι με το γεγονός ότι οι ανάγκες σου είναι ανώτερες αλλά ουσιαστικά είσαι κατώτερος.

Τόσοι άνθρωποι στην ηλικία μου το κάνουν, δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο. Είμαστε, άλλωστε, η γενιά που αδικήθηκε περισσότερο. Δεν μπορεί κανείς να μας κατηγορήσει αν έχουμε γίνει βαριεστημένοι και μουντοί. Αν πάθαμε εμμονή με το τέλος του κόσμου. Θα ήταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μας συνέβη τα τελευταία δέκα χρόνια!

Είναι αστείο πώς δεν μπορώ να γράψω χαρούμενο χριστουγεννιάτικο κείμενο αλλά την ίδια στιγμή δικαιολογώ αυτό που συνήθως κατακρίνω. Με πήραν τα σκάγια της ομαδικής κατάθλιψης. Οι γονείς μας τρώγονται με ενοίκια και υποθήκες, μα εμείς τρωγόμαστε καθημερινά με το απόλυτο τίποτα. Καλώς ή κακώς, άλλο πράγμα να είσαι πενήντα, εξήντα και να ανησυχείς για το μέλλον του παιδιού σου, κι άλλο να είσαι το παιδί που συνειδητοποιεί πως έχει άλλα ογδόντα χρόνια από αυτά τα σκατά μπροστά του. Χωρίς ασφάλιση. Αλλά γι’ αυτό υπάρχει η βότκα.

Και το κακό σεξ.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!