Ούτε από μικρό, ούτε από τρελό

Όσο οι ευρωπαϊκές χώρες παρασύρονται από την κακοδαιμονία του Ευρωπαϊκού νότου τόσο τα διεθνή χρηματοοικονομικά συστήματα πιέζονται να αλλάξουν- ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.

Ένα από τα πρόσωπα των ημερών για όσους παροικούν τον τραπεζικό χώρο, είναι ο ιταλοελβετός Ντανιέλ Φαλτσιανί, πρώην στέλεχος της ελβετικής μεγαλοτράπεζας HSBC. Ο συγκεκριμένος τύπος λοιπόν αποφάσισε να υποκλέψει στοιχεία Γάλλων φοροφυγάδων από την τράπεζά του και να τα δώσει στις γαλλικές αρχές, καταφέρνοντας ένα σημαντικό πλήγμα στο απόρρητο του ελβετικού τραπεζικού συστήματος.

Τον Ιούλιο ο Φαλτσιανί συνελήφθη στη Βαρκελώνη και οι Ελβετοί ζητούσαν μεθ΄επιτάσεως την έκδοσή του. Αυτές τις ημέρες, το ισπανικό ανώτατο δικαστήριο έκανε δεκτά τα επιχειρήματα της υπεράσπισης και διέταξε την προσωρινή απελευθέρωση του πρώην στελέχους. Το δικαστήριο μάλιστα χαρακτήρισε ελαφρυντικό στοιχείο το γεγονός ότι ο Φαλτσιανί βοηθά τις ευρωπαϊκές χώρες να εντοπίσουν περιπτώσεις διαφυγούσας φορολογητέας ύλης.

Οι καιροί αλλάζουν. Παλιότερα, λίγα χρόνια πριν, η δικαιοσύνη θα λειτουργούσε περισσότερο στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και θα παρέδιδε τον θρασύδειλο που εκθέτει το διεθνές τραπεζικό σύστημα και απειλεί την σταθερότητα του σύγχρονου καπιταλισμού. Σήμερα, με τις ισπανικές τράπεζες να είναι τα απόλυτα «βαρίδια» για την υπό κατάρρευση ισπανική οικονομία, η ρευστότητα, που φεύγει με κατεύθυνση τους ευρωπαϊκούς παραδείσους μυστικής αποταμίευσης, τσούζει. Τόσο ώστε η έδρα του ανώτατου δικαστηρίου να δώσει εύσημα σε υπάλληλο που παρέβη το καθήκον του- γιατί όσο συμπαθής και αν είναι ο κ. Φαλτσιανί, αυτό ακριβώς έκανε.

Ποιο άραγε να ήταν το κίνητρό του; Μία εκδοχή είναι να έχει ήδη συμφωνήσει μεταγραφή σε ανταγωνίστρια της προηγούμενης εργοδότριάς του. Μια άλλη να χρηματίστηκε απλώς από κάποια τράπεζα μιας χώρας που δεν άντεχε να βλέπει τη ρευστότητά της να αποδημεί προς την Ελβετία.

Εγώ θα προτιμήσω την ρομαντική (και λιγότερο πιθανή): Μπούχτισε από τα όσα συμβαίνουν στο χρηματοοικονομικό σύστημα και πριν αποσυρθεί για πάντα σε κάποια εξοχή για να δουλέψει το μικρό του βιβλιοπωλείο, σπάει όσο πιο πολλά γυαλικά μπορεί.

Αν είναι έτσι, έχει την ευχή μου.