Στη μούρη μας

Οι διαφημίσεις πάντα με ιντρίγκαραν. Μου άρεσε η συμπιεσμένη σε λίγα δευτερόλεπτα ή σε λίγα εκατοστά εξυπνάδα τους και ο συχνά πνευματώδης τρόπος που χρησιμοποιούν για να πείσουν. Μου άρεσε τόσο αυτό το παιχνίδι των λέξεων και των νοημάτων που έβαζα- και βάζω- σε δεύτερο επίπεδο την δεδομένη ανηθικότητά τους, η οποία συγχωρείται μόνο από την παραδοχή του έτσι είναι η ζωή- όπου ζωή βάλτε καπιταλισμός.

Με ενδιαφέρον παρατηρώ τις κατά καιρούς μόδες που πιάνουν το κοινό με διάφορες διαφημίσεις. Άλλοτε συμφωνώ με την αισθητική αυτών των τάσεων, άλλοτε όχι. Επί παραδείγματι μου άρεσε το Put the kot down, αλλά όχι το «τι λέει ο αρχαίος;». Το «στη μάνα σου το είπες;» αλλά όχι ο Κίτσος που «θέλει να έχει τον έλεγχο».

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα όμως και, εδώ που τα λέμε, λίγο κόσμο απασχολεί η αισθητική της διαφήμισης. Τον πελάτη της διαφημιστικής τον νοιάζει να αυξήσει τις πωλήσεις του και τον διαφημιστή να είναι ικανοποιημένες ο πελάτης. Πέρα από το θέμα του πρεστίζ, δεν υπάρχει κάτι που να συνδέει τις έξυπνες διαφημίσεις με την άνοδο στις πωλήσεις.

Η διαφήμιση με τη μάνα του Τζάμπα, κατά τη γνώμη μου, είναι μια επιτυχημένη διαφήμιση, αν και δεν θα έλεγα ότι κερδίζει τις δάφνες της αισθητικής μου. Είναι επιτυχημένη γιατί, εν πολλοίς, μας θυμίσει όσα δεν θέλουμε να μας λένε ότι είμαστε: παγαπόντηδες και λιγούρηδες. Όχι, κατά τη γνώμη μου η διαφήμιση δεν περιγράφει "τον Έλληνα", αλλά την ψυχή κάθε καταναλωτή. Αυτή η δυσάρεστη υπενθύμιση νομίζω ότι λειτουργεί θετικά για την αλυσίδα που διαφημίζεται, αφού αυτή ταυτίζεται με τέτοιου είδους αγοραστική συμπεριφορά που όλοι λίγο πολύ επιδεικνύουμε, ακόμη και αν δεν αφήνουμε τη μασέλα μας πάνω στα προσωπικά αντικείμενα αγνώστων.

«Αν θέλεις να είσαι τόσο άτεγκτος με την οικονομία που θα κάνεις όσο αυτή η-σε-σημείο-αηδίας-γρια, έλα στο μαγαζί μας».

Είναι νομίζω μια καλή υπενθύμιση για το ότι οι διαφημίσεις δεν φτιάχνονται για να αρέσουν και για το ότι το καταναλωτικό μας πρόσωπο είναι απεχθές.

Αμφότερες οι αλήθειες δεν είναι αμελητέες.