Αθηνά, η θεά της σοφίας

γράφει ο Θοδωρής Διάκος 

Δεν ξέρω τι έχουμε πάθει με τους ειρωνικούς τίτλους στην Ελλάδα. Πρώτα είχαμε τον Ξένιο Δία που μας έδινε καρτ μπλανς αν δέρναμε μερικούς πακιστανούς, τώρα έχουμε το Σχέδιο Αθηνά, για την μείωση του μπάτζετ των πανεπιστημίων. Επειδή αν η θεά Αθηνά ήταν ακόμα ζωντανή (την σκότωσε η Ζήνα στα 90’s, duh) αυτό είναι ακριβώς ό,τι θα έκανε.

Πώς γίνεται η δουλειά: το κράτος θέλει να μειώσει τον προϋπολογισμό για την εκπαίδευση γύρω στο 30-40%. Δεν μπορεί να μειώσει τον αριθμό των εισακτέων γιατί, καλημέρα, στην Ελλάδα όλοι πρέπει να βγάλουν πανεπιστήμιο, κι αυτοί οι εισακτέοι θα χρειάζονται βιβλία. Ίσως να κοπούν και τα βιβλία. Σημείωση: Κάποιος να πει στους υπεύθυνους του Εύδοξου (*) να βγάλουν το κεφάλι τους από τον κώλο τους και να δουλέψουν λίγο, το σάητ πέφτει κάθε μέρα. Στοδιάλο. Αλλά όχι, όλα αυτά είναι μικρά κι ασήμαντα. Αν θες πραγματικά να μειώσεις τα έξοδά σου, μόνο μία λύση υπάρχει: να κλείσεις τα πανεπιστήμια!

Δώσε μου μισό λεπτό να κάνω ένα τσιγάρο να πάρω μια ανάσα, ακόμα τραντάζομαι από τον οργασμό της προηγούμενης πρότασης.

Εκατόν πενήντα σχολές στο στόχαστρο. Χαμηλόβαθμες, με μικρή ζήτηση και μικρό ποσοστό αποφοίτησης. Αυτές δηλαδή που περνάς για να δικαιολογηθείς στις θείες σου πως έγινες φοιτητής, μετά πας και είναι τόσο καταθλιπτικά χάλια που η στιγμή που κόβεις τις φλέβες σου στη μπανιέρα είναι το χάιλαϊτ της φοιτητικής ζωής σου. Όχι που θα άγγιζαν Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αυτές είναι τρόπαια, πρέπει να είναι καλές. Άρα χτυπάμε την επαρχία. Εναλλακτικά, αν δεν κλείσουμε σχολές, αρχίζουμε την συγχώνευση.

Ένα παράδειγμα από την καθημερινή μου ζωή: η Κομοτηνή έχει μια σχολή ελληνικής φιλολογίας και μια σχολή ιστορίας. Οι απόφοιτοί τους έχουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα, ασχέτως αν οι πρώτοι έφαγαν τη ζωή τους με αρχαία, λατινικά και παπυρολογία και οι δεύτεροι έμαθαν την αληθινή ιστορία του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς. Ας τους βάλουμε μαζί. Ξέρεις κάτι, έχουμε χώρο, ας χώσουμε μέσα και το τμήμα παρευξείνιων σπουδών, κι αυτοί φιλόλογοι είναι, δεν μας νοιάζει που μαθαίνουν ρώσικα. Άρα τρεις σχολές με περίπου χίλιους πεντακόσιους ενεργούς φοιτητές η καθεμία συγχωνεύονται σε μία γκλάμορους σχολή ποικίλης ύλης (σαν το in2life ένα πράμα) παίρνουν κοινό πτυχίο και βγαίνουν στον ανταγωνισμό. Δεν χάνει κανείς, θα σου πουν τα δασκαλεμένα παιδιά στα τραπεζάκια, το μόνο που θέλουν είναι καλύτερες σπουδές κι ένα πιο ωραίο σύστημα.

Αυτό που πραγματικά θα συμβεί είναι το εξής: μια λύση είναι να βάλουμε χορηγούς στα πανεπιστήμια. Οκέι, δεν τρέχει τίποτα (τρέχει μόνο η γλώσσα μου, έπρεπε να το πω), το πολύ να πάρω πτυχίο που θα λέει πάνω "ευγενική χορηγία του όμιλου Καρφούρ", που συμπτωματικά θα είναι και το μόνο μέρος που έχω πιθανότητες να βρω δουλειά. Οι χορηγοί, βέβαια, δεν είναι αλτρουιστές. Οι μέρες του σοσιαλισμού είναι τελειωμένες. Θα μπουν εμβόλιμα μαθήματα, θα δίνονται λεφτά για έρευνες που καμία σχέση δεν θα έχουν με το αντικείμενο της σχολής, και τα προγράμματα σπουδών θα αλλάξουν τόσο ριζικά για να τα βολέψουμε στις συνθήκες, που οι τωρινοί φοιτητές (εγώ κι εσύ, φίλε αναγνώστη, που ξέρω ότι υπάρχεις) δεν θα βγουν από ‘κει μέσα ποτέ. Σκέψου δηλαδή πως με μια αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών εντός της σχολής μου βρέθηκα να χρωστάω πέντε μαθήματα που δεν έχω διδαχθεί ποτέ. Τώρα βάλε αυτή τη σκέψη σε μια κλίμακα συγχώνευσης δύο ή και περισσότερων σχολών. Και για να πάρουν μερικούς ακόμα τα σκάγια, ας απολύσουμε και μερικούς καθηγητές! Δεν μπορούμε να τους πληρώσουμε όλους! Χέσε τους συμβασιούχους, χέσε τους λέκτορες. Δεν είναι καν αληθινοί καθηγητές, after all.

Αυτή η παράγραφος υποτίθεται πως είναι ο επίλογος, μα ο μόνος επίλογος που μπορώ να βάλω είναι πως ντρέπομαι και φρικάρω και ντρέπομαι να βλέπω το δεύτερο σημαντικότερο σκέλος ενός κράτους να γίνεται παιχνιδάκι. Είπα ότι ντρέπομαι;



(*) Το σύστημα δήλωσης συγγραμμάτων για τους φοιτητές. Μεγάλη προχειροδουλειά, άσχημη οργάνωση.