Κλίση 45 μοιρών

Η απόφαση του οικονομικού επιτελείου να προτείνει ένα φορολογικό νομοσχέδιο που αγνοεί την ελληνική πραγματικότητα φαντάζει σχεδόν λογική στο ατελείωτο μπάχαλο όπου ζούμε.

Βάζει για μια τεράστια μάζα μισθωτών τον φόρο στο 45% λέγοντάς τους στην ουσία ότι θα τους παίρνει τα μισά έσοδα- ούτε καν κέρδη. «Δηλαδή, αν φτάσω να παίρνω 1.800 ευρώ το μήνα», μου έλεγε με πικρία ένας συνάδελφος, «θα είναι σαν να παίρνω 950. Για ποιο λόγο να δουλεύω;», προσθέτει.

Εδώ που τα λέμε έχει δίκιο. Έχεις αυτό που θέλεις να λες ραχοκοκκαλιά της κατανάλωσης, δηλαδή αυτούς που παίρνουν από 1.200 έως 2.000 ευρώ το μήνα και τους κοπανάς σαν χταπόδι. Γιατί; Γιατί μόνο τους μισθωτούς μπορείς να πιάσεις και γιατί αν βαρέσεις αυτούς που παίρνουν κάτω από 1.000 ευρώ το πόπολο θα τις πάρει τις πέτρες, ενώ και οι «αριστεροσοσιαλιστές» συνεταίροι δεν θα έχουν καθόλου κούτελο».

Έτσι όμως αφήνεις χωρίς κίνητρο αυτή την πολυπληθή φουρνιά του εργατικού σου δυναμικού που κατά τις στατιστικές έχει εξειδικευμένες δυνατότητες, ανώτατη μόρφωση και που θα μπορούσε να απασχοληθεί και στο εξωτερικό.

Πού θα είχε κίνητρο; Εκεί που δέχονται τις φορολογίες του 40% και του 50% αδιαμαρτύρητα: Στη Σκανδιναβία. Εκεί όμως έχουν και κράτος πρόνοιας- δεν βγαίνουν στη γύρα τα νοσοκομεία να ζητιανεύουν γύψο και επιθέματα από τους προμηθευτές- οπότε ο φορολογούμενος έχει την αίσθηση ότι τα χρήματα που δίνει πραγματικά επιστρέφουν στην κοινωνία και στο κοινό ταμείο.

Αυτό ζητάμε; Δεν είμαι τόσο σίγουρος, γιατί βασικά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί αυτοί που, παρά τη γκρίνια τους, θέλουν πραγματικά «να γίνουμε κράτος». Το σίγουρο είναι ότι το ίδιο το σύστημα πρέπει να θέλει να γίνει Σκανδιναβία. Δεν αμφιβάλω ότι διάφοροι ιθύνοντες το θέλουν όντως και έχουν πράγματι αγαθές προθέσεις.

Όμως για να το πιστέψω ευκολότερα, θα ήθελα το πρώτο βήμα (λέμε τώρα) να μην είναι η αύξηση της φορολογίας. Πολλώ μάλλον που το… επόμενο βήμα δεν το βλέπω να έρχεται ποτέ.

Υ.Γ. Όχι συχνά αλλά κάποιες φορές γνωρίζω ανθρώπους που είναι ακριβώς αυτό που θέλησαν να είναι, αποφεύγοντας τα επικοινωνιακά «σκόντα» και έλκοντας έτσι τον χαρακτηρισμό του «δύστροπου». Είναι άνθρωποι που δύσκολα μπορείς να καταλάβεις την ουσία τους και ίσως εξίσου δύσκολα να τους εκτιμήσεις. Είναι μουρμούρηδες αλλά «καλά παιδιά» και κυρίως είναι συναισθηματικά σπάταλοι, όπως όλοι οι άνθρωποι που είναι συνεπείς με τη γνώμη που έχουν για τον εαυτό τους.

Ένας από αυτούς, ο Χρήστος Χαραλαμπάκης, προπονητής, διακεκριμένος αθλητής και κυρίως δάσκαλος, αφού προσέφερε το μεράκι του στη μέση εκπαίδευση επί τρεις δεκαετίες, έφυγε σήμερα από τη ζωή στα 66 του χρόνια.

Του "χρωστούσα" μια απάντηση σε κάτι που με είχε ρωτήσει. «Να το σκεφτείς και να μου πεις», μού είχε πει.

Το σκέφτηκα αυτές τις ημέρες βλέποντάς τον στα τελευταία στάδια της ασθένειας που τον ταλαιπώρησε: Τα ανοικτά μάτια νομίζω ότι δείχνουν την ανάγκη μας για περισσότερη αλήθεια. Πόση δεν ξέρω, πάντως περισσότερη.

Ελπίζω εκείνος να την έχει ήδη βρει.