γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Μου έλεγε προ μηνών ένας φίλος πως τον είχαν αντιμετωπίσει σαν τον Χασάπη της Λυόν, τον θρυλικό για τη σκληρότητά του ναζιστή, Κλάους Μπάρμπι, όταν είχε δειλά υποστηρίξει σε μια παρέα ότι, σε αντίθεση με όλες τις πράξεις παιδεραστίας, η κατοχή παιδοφιλικού υλικού από μόνη της δεν πρέπει να τιμωρείται.
H υιοθέτηση εκ μέρους τους φαινομενικά ακραίας αλλά ιδεολογικά σωστής αυτής θέσης λίγο έλειψε μάλιστα να προκαλέσει τριγμούς στη σχέση του, αφού η καλή του θεώρησε αδιανόητη την ψυχρή λογική του.
Το συμβάν μού θύμισε λίγο την περίπτωση Βουλγαράκη με το «νόμιμο και το ηθικό». Ναι μεν η εύνομος πολιτεία απαγορεύει δια νόμου ό,τι είναι ανήθικο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ηθικά κολάσιμες οι περιπτώσεις που η ίδια η ηθική συμπεριφορά επαφίεται μόνο στο γράμμα του νόμου. Οι ίδιες οι κοινωνίες υφαίνουν άρρητα το δίκτυ της «ελάχιστης ηθικής στάθμης» και όποιος κατεβαίνει πιο κάτω επιβαρύνεται με το στίγμα.
Διάβαζα σήμερα μια είδηση που δείχνει ότι το θέμα νομικά δεν είναι τόσο λυμένο όσο λέει η κοινή (μας) λογική. Στην κοιτίδα των σύγχρονων νομικών ζητημάτων λοιπόν, τη Γερμανία, έχει ξεσπάσει διαμάχη, λέει η είδηση, για το ποιας αντιμετώπισης θα τύχουν οι… κτηνοβάτες.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της χώρας προωθεί νόμο για την απαγόρευση της κτηνοβασίας, η οποία- σημειωτέον- σήμερα απαγορεύεται μόνο αν το ζώο που μετέχει στην πράξη τραυματιστεί. Οι υπερασπιστές του... κτηνώδους ερωτισμού ισχυρίζονται ότι αφενός οι ίδιοι είναι «ζωόφιλοι», και αφετέρου ότι οι πράξεις γίνονται με τη συναίνεση των ζώων, όπερ μεθερμηνευόμενον, άντε να αποδείξουν οι φιλοζωικές οργανώσεις ότι οι επιθυμίες των ζώων δεν είναι αυτές που λένε οι sui generis εραστές.
Ο ιδρυτής μάλιστα της «φιλοζωικής» οργάνωσης ZETA, ο Μίχαελ Κίοκ, ανεβάζει τον αριθμό των εχόντων την συγκεκριμένη σεξουαλική ιδιαιτερότητα στη Γερμανία, στους 100.000- αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος.
Απέναντι στην αμφιλεγόμενη «ελάχιστη ηθική» βρίσκεται εδώ η επίσης αμφιλεγόμενη κοινωνική ανοχή και προοδευτικότητα των δυτικών ευρωπαϊκών κοινωνιών- έστω και ως «αποφασισμένο» παράσημο που σκέφτηκαν να καρφιτσώσουν στο πέτο τους για να καυχώνται για τα πρωτεία του πολιτισμού.
Και όμως η ακόμη και η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι επινοημένη από μια πνευματική βορειοευρωπαϊκή ελίτ, το γεγονός δεν αλλάζει: Η ανοχή της ιδιαιτερότητας του άλλου είναι πολιτισμός.
Ελάτε λοιπόν να αγκαλιάσουμε με την κατανόησή μας τον καημένο τον έλληνα βοσκό που ξεχειμωνιάζει μόνος του στη στάνη με τα πρόβατα και νομίζει ότι απλώς «ξαλαφρώνει», αγνοώντας τα διλήμματα που η ανάγκη του γεννά σε όποιον δεν έχει κάτι σοβαρότερο να κάνει.
