Σιχτίρ

γράφει ο Θοδωρής Διάκος 

Ξέρετε αυτόν τον τύπο, τον Γκιούλιβερ; Που ταξίδεψε σε πολλά μέρη, είδε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, άλλαξε την κοσμοθεωρία του; Νιώθω λίγο σαν τον Γκιούλιβερ, κι ας μην κουνιέμαι τον περισσότερο καιρό από τη θέση μου. Ακόμα κι αν το μόνο που αλλάζει είναι πως πάμε απ’ το κακό στο χειρότερο.

Αγανακτήσαμε, τα σπάσαμε, τα μαζέψαμε, αλλά ποτέ δεν τα μαζέψαμε αρκετά, γελάσαμε με την εκκλησία, η Κατερίνα Μουτσάτσου είναι Χελήν, σκεφτήκαμε σοβαρά την προοπτική μιας τεχνοκρατικής κυβέρνησης, δεν μας άρεσε. Ψηφίσαμε Τσίπρα και Χρυσή Αυγή, το Πασόκ έγινε θρασύ και σέξι, πληρώσαμε χαράτσι, αλλάξαμε τρεις κυβερνήσεις. Σηκώσαμε το κεφάλι, γιατί τι να το κάνεις το κεφάλι άμα κοιτάς το έδαφος, θα πέσεις και θα σκοτωθείς. Το Πυρ το εξώτερο γίνεται ενός χρόνου!

Σε κάνει σοβαρά να καταλαβαίνεις γιατί ήταν τόσο σημαντικό να διαβάζεις ιστορία στο σχολείο. Όλα αυτά που ζούμε και σχολιάζουμε δεν θα κάλυπταν ούτε μια σελίδα. Είναι όλα αμελητέα. Οι αγανακτισμένοι, η αυτοκτονία μες στο Σύνταγμα, τα αντι-Φαλμεράγιερ συσσίτια της Χρυσής Αυγής. Σε μια κλίμακα τριάντα χρόνων είναι όλα αμελητέα. Γιατί μια άλλη μεγάλη αλήθεια της ιστορίας είναι πως καμιά στιγμή δεν είναι αποκομμένη. Φτιάξε τη δικιά σου αλληλουχία. Εδώ θα καταλήξεις.

Προφανώς θα καταλήξεις εδώ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, λένε. Άρα θα επαναληφθεί τι ακριβώς; Μια καταστροφή; Μια γενοκτονία; Μια επανάσταση; Είναι πολλά, δεν ξέρω ποιο να διαλέξω (αφού έχω τόσα Sprint, σόρι δεν άντεξα). Εγώ θα προτιμούσα μια αλλαγή. Να μην επαναληφθεί η ιστορία, όποια κι αν είναι αυτή. Να γίνουμε πρωτότυποι μία φορά, να κερδίσουμε μια θέση στα βιβλία ιστορίας, εκτός απ’ την υποσημείωση "Η Ελλάδα αυτοκτόνησε το 2015. Ο κόσμος είχε κουραστεί υπερβολικά για να αντιδράσει".

Αυτή είναι η ευχή που κάνει η στήλη πριν σβήσει τα κεράκια από την τούρτα της. Να έρθει η μέρα που θα σχολιάσει μία αλλαγή που μας γύρισε προς το καλύτερο. Να μην έχει να κάνει με πολιτικό, τηλεοπτικό, πολιτικό φασισμό, με περικοπές, με κακά πανεπιστήμια ή με τυχάρπαστους που βγήκαν στις ειδήσεις για δεκαπέντε λεπτά. Αφού αποδείξαμε πως αντέχουμε, πως είμαστε μουλάρια, ας δείξουμε και λίγη θέληση.

Μπόνους αστείο γεγονός της εβδομάδας: Συνέλευση στη σχολή μου. Ο ομιλητής του ΜΑΣ σηκώνεται και διαβάζει την θέση του σχετικά με την Παλαιστίνη και την προτροπή να δείξουμε την αντίθεσή μας στις στρατιωτικές επιχειρήσεις και στο καθημερινό θανατικό ως φοιτητικός σύλλογος. Σηκώνουν χεράκια όσοι έχουν κοινή λογική, μούγκα η ΔΑΠ. ‘Γουστάρετε τον πόλεμο;’ τους ρωτάει ο ομιλητής, τινάζοντας οργισμένα τα ράστα του πέρα-δώθε. Τα μουγκά παιδάκια τον κοιτούν απορημένα. Αγάπη κι αγκαλιές.