Ένα μικρό λάθος

Το μεσημέρι της Κυριακής που πέρασε καθόμουν σε ένα αντιπαθές καφέ στη Φωκίωνος Νέγρη περιμένοντας να περάσει η ώρα ώστε να πάω κάπου όπου έπρεπε να βρίσκομαι. «Ο φιλαναγνώστης τις ώρες της ανίας τις κάνει ώρες εντρυφήσεως», έλεγε μια υπερμεγέθης (και προϊστορική) ταμπέλα στον διάδρομο του σχολείου μου που φρόντιζε με τον τρόπο αυτό να πατάξει εν τη γενέσει της όποια τάση φιλαναγνωσίας μπορεί να φώλιαζε στους μαθητές.

Πέρασαν όμως τα χρόνια και εγώ πειθόμενος, είχα, όπως σχεδόν πάντα, μαζί μου ένα βιβλίο ώστε να εντρυφήσω. Είχα λοιπόν πέσει με τα μούτρα στην ανάγνωση, προσπαθώντας να αγνοήσω τις μετρίως συμπαθητικές φάτσες γύρω μου και κυρίως την ακαθόριστα «μπιτάτη» μουσική.

Κάποια στιγμή στο οπτικό μου πεδίο και κοντά στο βιβλίο μου μπαίνει ένα χέρι που κρατάει μια κάρτα. Ελαφρώς ενοχλημένος από την εγγύτητα της προσέγγισης και θεωρώντας ότι πρόκειται για κάποιον που με αυτόν τον τρόπο επαιτεί, ένευσα αρνητικά χωρίς καν να τον κοιτάξω.

Αυτό άφησε την κάρτα δίπλα στο βιβλίο μου. Αρχικά αρνήθηκα να δω την κάρτα έστω και έτσι, θεωρώντας ότι σε λίγο θα περάσει να την πάρει με τα όποια χρήματα θελήσαι έχει επάνω. Δεν ήθελα να του δώσω θάρρος. Η περιέργειά μου όμως είναι μεγαλύτερη από την πειθαρχία μου και έτσι το βλέμμα μου έπεσε στην περί ου ο λόγος κάρτα. Ω του θαύματος δεν ήταν η γραπτή εκδοχή μιας ζητιανιάς!

«Ανοιχτός χώρος βιβλίου και πολιτισμού ‘Βιβλιονησίδα’- Φωκίωνος Νέγρη 62». Αναζήτησα εκείνον που άφησε την κάρτα. Είχε ήδη απομακρυνθεί και κατέβαινε τη Φωκίωνος Νέγρη με γοργό βήμα, χωρίς να κοιτάξει πίσω. Ο άνθρωπος που περιφρόνησα είχε μόλις συμπαθήσει το ότι διάβαζα, είχε κάνει τον κόπο να μπει στον χώρο του καφέ και είχε εκτεθεί στα μάτια μου σαν ενός είδους πλασιέ, για να συναναστραφούμε.

Αισθάνθηκα σκουλήκι. Ένιωσα ότι διεκδικώντας για την ιδιωτικότητά μου τη σπουδαιότερη θέση απέρριψα αβλεπί μια ειλικρινή κίνηση και ίσως και να στεναχώρησα αυτόν που την έκανε.

Το ανάποδο, αυτό που απυήθυνα στον βιβλιοφίλο μου, μού συμβαίνει καμιά φορά όταν μου έρθει να χαϊδέψω αδέσποτες γάτες. Τις προσεγγίζω με μεγάλη τρυφερότητα και εκείνες- καχύποπτα φερόμενες λόγω αυτοσυντήρησης- φεύγουν τρομαγμένες. Το βλέμμα τους λίγο πριν αρχίσουν να απομακρύνονται νιώθω ότι με προσβάλει. Δε μπορεί να με βάζουν στην ίδια μοίρα με αυτούς που τις κλωτσάνε! σκέφτομαι.

Ήλπισα ο άγνωστός μου βιβλιοφίλ να ήταν αρκετά… «γανωμένος» από αυτού του τύπου τις αντιδράσεις και να μην έγινα αιτία να πικραθεί. Σε κάθε περίπτωση ζητώ συγγνώμη.
Αν δε δεν ήμουν και αισθητικά εναντίον αυτών των λογοτεχνικό-ποιητικών μαζώξεων, μπορεί να πέρναγα και μια βόλτα από τη «Βιβλιονησίδα». Έτσι, για την κάθαρση.