Νοικοκυραίοι και βολεμένοι

Διάβαζα το ωραίο αφιέρωμα του In2life για τη «γενιά του πολυτεχνείου». Ομολογώ πως αυτό το «γενιά του πολυτεχνείου και «γενιά του γαλλικού Μάη» δεν το κατάλαβα ποτέ. Και δεν εννοώ ότι δεν τα κατάλαβα ως ηλικιακό προσδιορισμό, αλλά δεν τα κατάλαβα ως συντεταγμένο υποκείμενο πολιτικών πράξεων.

Ακόμη περισσότερο δεν κατάλαβα ποτέ την αιχμή ότι αυτοί της γενιές του Πολυτεχνείου ή αντίστοιχα του γαλλικού Μάη «βολεύτηκαν». Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνουν; Να μείνουν για πάντα ξεβολεμένοι για να μην χαλάσουν την εικόνα του επαναστάτη που δημιουργούν για αυτούς οι εκάστοτε- για να μην πω ενίοτε- «ανατρεπτικοί- νεολαίοι;

Έτσι είναι όμως οι νεότεροι- δεν χάνουν ευκαιρία να αυτοπροσδιοριστούν εις βάρος κάποιου άλλου. «Εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς που συμβιβάστηκαν. Εμείς θα είμαστε για πάντα επαναστάτες». Τώρα πια δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο: να μένει κανείς στο “κόκκινο λάβαρο πάντα πιστός” διατρέχοντας τον κίνδυνο της γραφικότητας ή να φορά τις παντόφλες του συντηρητικού και να εύχεται να μην υπάρξει καμία ουσιαστική ανατροπή;
 
Αυτό που σίγουρα έχω αποκηρύξει είναι οι επιθέσεις σε αυτούς που κάνουν είτε το ένα είτε το άλλο. Μάλλον γιατί δεν είμαι πια νέος και περισσότερη είναι η πιθανότητα να με χαρακτηρίσουν κάπως παρά η διάθεσή μου να χαρακτηρίσω εγώ.

Ίσως πάλι να είμαι σε εκείνο το μεσοδιάστημα που είσαι λίγο χλιαρός, αφού ούτε έχεις αφήσει το κλαδί της ανατροπής ούτε έχεις πιάσει το άλλο της συντήρησης. Ο Τσώρτσιλ έλεγε ότι είναι ανόητος όποιος δεν είναι αριστερός στα 25 και όποιος δεν είναι δεξιός στα 35.

Είναι μια πολύ εμβριθής παρατήρηση από τη σκοπιά βέβαια ενός δεξιού που δίνει στα ιδανικά αναλώσιμη αξία και θεωρεί ότι αργά ή γρήγορα ένας νοικοκύρης θα συνειδητοποιήσει ότι έχει πολύ περισσότερα να χάσει από τις αλυσίδες του.
 
Για τη διαδικασία που κάποιος γίνεται «νοικοκύρης» προτείνω ανεπιφύλακτα το σχετικά άγνωστο διαμάντι του Τζωρτζ Όργουελ "Keep the Aspidistria flying". Στα ελληνικά είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος με τον μάλλον ατυχή τίτλο «Κρατείστε σφιχτά τον μικροαστισμό σας», ο οποίος θα μπορούσε να έχει αντικατασταθεί και από τον «είμαι-ο-μεταφραστής-και-έχω-κάτι-απωθημένα. Να-τα-πω;».

Στο βιβλίο του Όργουελ ο ελεύθερος και ωραίος Γκόρντον βρίσκεται σταδιακά στο χείλος της… οικογένειας και τελικά του ιδιωτεύειν, αφού πάντα αυτή είναι η πιο συνετή επιλογή.
 
Τα μεγάλα ιδανικό νομίζω ότι δεν συντρίβονται από το δέλεαρ της εξουσίας που προσφέρουν οι απέναντι- άλλωστε αυτό άντε και να αφορά δύο ή πέντε ανθρώπους. Οι ευγενείς ιδέες συντρίβονται στην καθημερινότητα.

Οι μεγάλες συλλογικότητες χρεοκοπούν στις προσφορές των σούπερ μάρκετ και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι απέχουν του τριήμερου εορτασμού.