Να φάτε παντεσπάνι!

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Ένας απ’ τους κανόνες στους οποίους έχω βασίσει τη ζωή μου είναι πως το δωρεάν φαγητό είναι δυο φορές πιο νόστιμο. Το πρώτο σοκ ήρθε μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο και μου σέρβιραν στη λέσχη μακαρόνια με άσπρη σάλτσα που έμοιαζε με εμετό. Αλλά συμβιβάστηκα. Συμβιβάστηκα και προσαρμόστηκα. Το δεύτερο σοκ ήταν όταν απέσυραν το Ροδοπάκι από το μεσημεριανό. Οι μπάσταρδοι.

Άρα φαντάσου πώς νιώθω τώρα, που μια βδομάδα πριν έχασα εντελώς το δικαίωμά μου στο δωρεάν φαγητό.

Ας τα πάρουμε με την σειρά. Η Κομοτηνή (Κομοτηνάρα, kom0city, Γκιουμουλτζίνα) στεγάζει κάτι παραπάνω από 10.000 φοιτητές. Οι φοιτητές χρειάζονται να φάνε, οι έντονοι ρυθμοί της ζωής τους απαιτούν μεγάλα αποθέματα ενέργειας. Αυτό το φαγητό κάποτε ήταν δωρεάν. Κακομαγειρεμένο, γεμάτο σόδα και δωρεάν. Και μια εβδομάδα πριν κοινοποιήθηκαν έξω απ’ τη λέσχη λίστες με ονόματα. Ούτε σε αλφαβητική σειρά δεν μπήκαν στον κόπο να μας βάλουν. Οι λίστες περιλαμβάνουν 1.800 ονόματα, κι αυτοί είναι οι φοιτητές που απολαμβάνουν το δικαίωμα στη κακή, δωρεάν σίτιση. Βαρέθηκες ν’ ακούς τη λέξη δωρεάν; Δωρεάν δωρεάν δωρεάν. Δωρεάν.

Πώς λειτουργεί το σύστημα: πας στη λέσχη, δείχνεις το πάσο σου, κι αν είσαι ένας από τους 1.800, τρως. Αν δεν είσαι στους τυχερούς, πληρώνεις €2,20 ανά γεύμα. €4,40 την ημέρα, γύρω στα €125 τον μήνα. Και μιλάμε για σόδα. Αλλά μιλούσαμε για δωρεάν σόδα, άρα συμβιβάζεσαι. Πλέον συμφέρει πιο πολύ να φας δύο πιτόγυρα, και καλύτερο φαΐ είναι, και δεν θα πεινάς σε μισή ώρα. Και τα πιτόγυρα δεν έχουν ΠΑΝΤΟΥ τριμμένο καρότο, σοβαρά Χούτε (*) τι διάολο παιδικό τραύμα έχεις με το τριμμένο καρότο;

Οπότε μιλάμε για ένα ποσοστό μικρότερο από 20%. Οι υπόλοιποι μπορούμε να φάμε ~~σκατά~~ καραμέλες. Που εμένα οι καραμέλες μου αρέσουν, έχω βγάλει και βδομάδα τρώγοντας μόνο Χάριμπο (τα οποία δεν στηρίζουμε πλέον, είναι γερμανικά, φτου κακά). Δεν γράφω αυτό το κείμενο επειδή το όνομά μου δεν είναι στη λίστα. Δεν γράφω αυτό το κείμενο γιατί θέλω να το παίξω Μεσσίας του αδικημένου φοιτητή. Γράφω αυτό το κείμενο γιατί είμαι οργισμένος. Γιατί όπου και να κοιτάξω βλέπω φοιτητές να γκρινιάζουν γιατί τους μειώθηκε το μπάτζετ. Απλά και ξεκάθαρα: πού στο διάολο θα φάνε όλοι αυτοί οι φοιτητές;

Και δεν είναι μόνο στην Κομοτηνή. Απ’ αυτά που ακούω, παρόμοιες αποφάσεις παίρνονται και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Και οι υπεύθυνοι της λέσχης με την Πρυτανεία το μόνο που κάνουν είναι να πετάνε το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Ναι, οκέι, μα ποιος τις έβγαλε εν τέλει τις γ#$%μένες τις λίστες; Και γιατί να πρέπει να συμπαρασταθούμε αναγκαστικά στον έναν απ’ τους δυο; Είναι καημένο πιόνι ο Πρύτανης; Είναι καημένος ο Χούτος; Όχι. Καημένοι είμαστε όλοι εμείς που μας στερούν ακόμα και τον υποσιτισμό μας. Και πιο καημένοι είναι όσοι κάθονται και τα τρώνε στη μάπα αγόγγυστα.

Έχω σιχαθεί αυτή την νοοτροπία του παθητικού φοιτητή. Τι μπορούμε ν’ αλλάξουμε κι εμείς; Αν είχες λίγο πράμα στο κεφάλι σου, θα προσπαθούσες ήδη να τετραγωνίσεις τον κύκλο, που θα μου βγεις στην κοινωνία σε τρία χρόνια και θα θες να σε φωνάζουν επιστήμονα. Οι επιστήμονες είναι ριζοσπάστες, όσο κι αν μισείς αυτή τη λέξη. Κι όμως, το πρώτο ντουβάρι που θα συναντήσεις δεν είναι ούτε ο Πρύτανης, ούτε ο υπουργός, θα είναι οι συμφοιτητές σου. Αυτοί που κλείνουν ώρες στα τραπεζάκια (πληρώνονται γι’ αυτό, the more you know). Αυτοί που θα σου απαγορέψουν να κρατήσεις σημειώσεις από το καταστατικό της σχολής γιατί "μόλις μίλησαν με τον δικηγόρο τους και τους είπε ότι απαγορεύεται" και μόλις τους προτείνεις τρόπους να λειτουργεί πιο συστηματικά ο σύλλογος φοιτητών θα σου απαντήσουν χωρίς ντροπή "κι εσάς τώρα σας γκ%#λωσε [sic] που δεν λειτουργεί ο σύλλογος φοιτητών;" Γιατί, προφανώς, μία κακή κατάσταση είναι προτιμότερο να την αγνοείς παρά να προσπαθείς να την αλλάξεις.

Είμαστε απλά ρεαλιστές, θα σου πουν. Κι εγώ τους λέω πως ρεαλισμός δεν σημαίνει συμβιβασμός. Αυτό που έχεις λέγεται δύναμη. Είμαστε οι πολλοί. Και είμαστε παθητικοί.