Ένας είναι ο εχθρός- ο άτιμος αθεϊσμός!

Η Ιερά Σύνοδος που συνεδρίασε τη Δευτέρα κατέληξε σε ορισμένα ενδιαφέροντα συμπεράσματα σχετικά με τις θέσεις της γύρω από την διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Βέβαια, «ενδιαφέροντα» δεν θα πει και λογικά- κάθε άλλο.

Όπως επί παραδείγματι αυτό που η εκκλησία ζητά να εγκρίνεται από τον επίσκοπο της τοπικής Εκκλησίας ο διορισμός καθηγητών για το μάθημα των Θρησκευτικών. Ας μην σπεύσει όμως ο κοσμικός αναγνώστης να στηλιτεύσει το θράσος των σεβάσμιων πατέρων. Είναι το κράτος του που τα έχει κάνει μπάχαλο. Εξηγούμαι: κρατώντας την εκκλησία συνδεδεμένη με την παιδεία (ες ανάμνησιν της τουρκοκρατίας, άραγε;) δικαιωματικά αυτή θεωρεί ότι μπορεί να έχει λόγο στο πως διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών και στο εάν θα είναι υποχρεωτικό ή όχι.

Αλλά το θέμα εδω είναι βαθύτερο. 

Η  Ιερά Σύνοδος προτείνει η θρησκευτική γνώση που προσλαμβάνει ο κάθε μαθητής και η κάθε μαθήτρια να χωρίζεται σε τρεις κύκλους. Στον πρώτο κύκλο ο μαθητής θα πρέπει να γνωρίσει «την θρησκευτικήν παράδοσιν του τόπου, ως πίστιν, λατρείαν, ζωήν, τέχνην και πολιτισμόν ανεξαρτήτως της θρησκευτικής του ιδιοπροσωπείας».

Στον δεύτερο κύκλο θα γνωρίσει «τας μεγάλας χριστιανικάς παραδόσεις εκτός της Ορθοδοξίας, αι οποίαι συναντώνται εις τον ελλαδικόν χώρον και γενικώτερον εις τον κόσμον, όπως στοιχεία του Ρωμαιοκαθολικισμού και του Προτεσταντισμού», ενώ στον τρίτο κύκλο θα περιλαμβάνονται «ορισμένα στοιχεία από τα μεγάλα Θρησκεύματα και ιδίως όσα ενδιαφέρουν την ελληνικήν κοινωνίαν περισσότερον, δηλαδή, τας μονοθεϊστικάς παραδόσεις του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ, τον Ινδουϊσμόν και τον Βουδισμόν».

Εδώ οι ιεράρχες επισημαίνουν κάτι σημαντικό. Το τι λέει η πίστη των διπλανών σου είναι ένα πράγμα που οφείλεις- ως καλός συμ-πολίτης- να το μαθαίνεις για να το λαμβάνεις υπόψη σου. Έτσι, οι βασικές αρχές της Ορθοδοξίας, του ισλαμισμού και οι επόμενες σε πληθυσμιακή εκπροσώπηση θρησκείες θα ήταν χρήσιμο να είναι προσβάσιμες στη μαθητική κοινότητα.

Η σημασία όμως μιας τέτοιας διδακτικής ενότητας είναι καθαρά γνωσιολογική και ουδόλως θρησκευτική μια που η έννοια της θρησκευτικότητας δύσκολα σχετίζεται με εκείνη της πληροφορίας.

Τι θέλουν λοιπόν οι ιεράρχες να πετύχουν;

Φαντάζομαι κατ΄αρχάς να αποκοιμίσουν όλους αυτούς τους αριστερίζοντες που «επί της αρχής» θέλουν αποχωρισμό εκκλησίας- κράτους, αποδέσμευση της παιδείας από το βάρος της εκκλησίας και ελεύθερη επιλογή της κάθε οικογένειας και του κάθε μαθητή για την παρακολούθηση ή όχι του μαθήματος των θρησκευτικών. Σε μια φαινομενικά πρωτοποριακή κίνηση αναγνωρίζουν την ανάγκη μελέτης και άλλων θρησκειών.

Μάλιστα, για να μην ξεφύγει το πράγμα (γιατί καλή η «πρόοδος», αλλά μη βγάλουμε και τα ματάκια μας) ζητούν να έχουν οι ίδιοι τον έλεγχο στις προσλήψεις των διδασκόντων, φαντάζομαι και της διδακτέας ύλης.

Από την πλευρά τους η κίνηση είναι πολύ σωστή, αφού το σημαντικό είναι να μην απομακρυνθούν οι (αυριανοί) «πελάτες»- πιστοί από την έννοια και τη δομή της θρησκείας. Τώρα, το ποια ακριβώς θρησκεία είναι «η σωστή», θα το βρούμε. Το βασικό είναι να νικηθεί ο φοβερότερος εχθρός: O αθεϊσμός. Ο αθεϊσμός είναι που απειλεί και απειλούσε πάντα την θρησκευτική εξουσία, ήταν για αυτήν το “think out of the box”.

Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω πως ο πιο επείγον διαχωρισμός δεν είναι αυτός που αφορά το κράτος από την εκκλησία αλλά αυτός της θρησκοληψίας από τις ψήφους. Και δυστυχώς αυτά στη χώρα μας μοιάζουν σιαμαία.