Το ξέσπασμα της Χρυσιήδας

Ίσως το καλύτερα γραμμένο κείμενο της Χρυσιήδας Δημουλίδου, από όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, να είναι αυτό στο οποίο διαμαρτύρεται για τις απαράδεκτες συνθήκες στις οποίες η συγγραφέα εργάζεται.

Για τους αμύητους, η Χρυσηίδα Δημουλίδου είναι μια συγγραφέας από αυτές των νεοάρλεκιν. Η θεματική των βιβλίων της ρίχνει χαστούκι στον φεμινισμό (καλό αυτό), τριγυρίζει τις γυναικείες ανασφάλειες και φροντίζει να τις ανατροφοδοτεί με συμβουλές ευτυχίας και «ψυχικής απελευθέρωσης». Στο βάθος βέβαια υπάρχει αυτό που θέλουμε όλες (ο γάμος) και όποιος άντρας το βλέπει αλλιώς, "δεν έχει σοβαρευτεί, κορίτσια και δεν σας αξίζει".

Στην ανοικτή επιστολή που η συγγραφέας δημοσιοποίησε στο Facebook σήμερα, καταφέρεται κατά των αγοραστικών συνηθειών των Ελλήνων αναγνωστών που (άκουσον- άκουσον!) δανείζουν ο ένας στον άλλο τα βιβλία τους αντί να αγοράζει ο καθένας από ένα αντίτυπο! (γαϊδούρια).

«Ποτέ στην ζωή μου, ακόμη κι όταν σπούδαζα και δεν είχα μια, δεν δανείστηκα βιβλίο. Έκανα οικονομίες και αγόραζα. Απλά ήμουν πολύ επιλεκτική. Πως στο καλό τα κατάφερνα να έχω πάντα βιβλία σπίτι μου;» αναρωτιέται ρητορικά η δημιουργός δίνοντας ταυτόχρονα στους τσαμπατζήδες φιλαναγνώστες και ένα κίνητρο σωστής διαχείρισης των οικονομικών τους.

Ναι, τα σημαντικά κέρδη τα παίρνουν οι επιχειρηματίες του βιβλίου, ναι, κάποια βιβλία πηγαίνουν όντως νωρίς στις δανειστικές βιβλιοθήκες και ναι, πιθανώς με διαφορετικές πρακτικές τα έσοδα των συγγραφέων να μπορούσαν να είναι περισσότερα.

Αλλά, αναρωτιέμαι, τι είδους συγγραφέας προτιμά να πουλήσει λίγο περισσότερα αντίτυπα από το να κυκλοφορήσουν παραπέρα αυτά που έχει καταθέσει από την ψυχή του στο χαρτί; Ποιος άνθρωπος που έχει ολοκληρώσει μια ειλικρινή καλλιτεχνική δημιουργία προτιμά να πιεστούν οικονομικά αυτοί που δεν έχουν για να έχει ο καθένας το αντίτυπό του και να αμβλυνθούν λίγο «οι ανυπολόγιστες οικονομικές συνέπειες που έχει ένας συγγραφέας»;

«Αυτός που βρήκε επιτέλους τρόπο να αναγνωριστεί ως 'συνάδελφος' από τους άλλους συγγραφείς!», θα απαντούσε ο κακεντρεχής- μακριά από εμάς τέτοιες σκέψεις.

Πιθανότερο θεωρώ να πρόκειται για κάποιον καταξιωμένο καλλιτέχνη που έχει ξεπεράσει το άγχος της αναγνώρισης και έχει ήδη τη διαβεβαίωση της ιστορίας ότι μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων λογοτεχνών είναι για αυτόν κρατημένη. Έχοντας λυμένο το θέμα της αποδοχής του, τον ενδιαφέρει περισσότερο η αύξηση της περιουσίας του.

Η κ. Χρύσα κλείνει την επιστολή της, όχι με γκρίνια, αλλά ελπιδοφόρα. «Ο συγγραφέας στην Ελλάδα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Εσείς οι ίδιοι αν αγαπάτε πραγματικά το βιβλίο και δεν είστε οι αναγνώστες αλεξιπτωτιστές, θα έπρεπε να συνδράμετε σ αυτή την προσπάθεια. Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας».

κ. Χρύσα μου επειδή δεν το βλέπω να σταματάνε (θα συνεχίσουν και θα συνεχίσουν να δανείζουν οι αλήτες) πότε να περιμένουμε να σταματήσετε;

Ακολουθεί το πλήρες κειμενο της επιστολής:

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες

Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε μερικά πράγματα και επειδή το κακό παράγινε, θα το κάνω θέμα. Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για αναπαράγει έργο, θα πρέπει και να αμείβεται γι αυτό. Κάποιοι λοιπόν αναγνώστες, μου δηλώνουν με ιδιαίτερη μάλιστα υπερηφάνεια ότι δανείζονται όλα τα βιβλία μου απο δανειστικές βιβλιοθήκες ή τα ανταλλάσουν γιατί δεν έχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης.

Όμως αυτό δεν είναι τωρινό, γινόταν πάντα από τότε που άρχισα να πρωτογράφω. Ως ένα σημείο το καταλαβαίνω, όμως δεν καταλαβαίνω, πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να βρίσκεται στις προθήκες δανειστικών βιβλιοθηκών μια εβδομάδα μετά την έκδοσή του και μάλιστα χωρίς την άδεια του συγγραφέα; Ένα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να εχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, όχι όμως βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν.

Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος.

Αγαπητοί αναγνώστες θα πρέπει να μάθετε να σέβεστε τον μόχθο ενός δημιουργού. Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο τίμημα μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του , αλλά και ο εγκέφαλος του. Και ενώ παράγει κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο, αμείβεται στο κάθε βιβλίο του από 0.20 λεπτά έως 1 ευρώ [καθαρά], δηλαδή ψίχουλα. Τα άλλα πάνε υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Επομένως το να ζητάτε εσείς να σας δίνει δωρεάν αυτή την σταγόνα μόχθου του, όχι μόνο τον υποβιβάζει σαν επαγγελματία, αλλά και τον πλήττει οικονομικά. Το ίδιο γίνεται και με τα λαθραία cd και ταινίες , αλλά εκεί τουλάχιστον πληρώνετε ένα ποσό. Στην περίπτωσή μας όχι μόνο δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή, αλλά ζητάτε να πληρώσει επιπρόσθετα ο δημιουργός για να έχετε εσείς το έργο του. Μάλιστα κάποιοι αναγνώστες είχαν το θράσος να με βρίσουν και να με στολίσουν με χείριστα κοσμητικά επίθετα επειδή αρνήθηκα να τους χαρίσω βιβλία μου.

Οι δε δανειστικές βιβλιοθήκες έμειναν κατάπληκτες που δεν ήθελα να μοιράζω στους Έλληνες τα πνευματικά μου έργα δωρεάν, με πρόσβαλλαν επίσης με τα λεγόμενά τους λες κι εγώ βρίσκω τα προς το ζείν στον δρόμο κι αν αύριο μείνω κουλή η στραβή ή πάθω κάτι σοβαρό και δεν μπορώ να γράψω, αυτοί θα με ταΐσουν. Αν είναι έτσι, τότε να υπάρχει και δανειστική ταινιοθήκη και δανειστική ιματιοθήκη, πινακοθήκη, φαγοποτοθήκη κλπ.

Οι δανειστικές βιβλιοθήκες δημιουργήθηκαν με σκοπό να δανείζουν βιβλία που έκαναν το κύκλο τους και πλέον μένουν στα αζήτητα. Ήδη η δικηγόρος μου που είναι η καλύτερη στα πνευματικά δικαιώματα, ανέλαβε να το ψάξει. Βιβλία μου χαρίζω εκεί που κρίνω εγώ ότι πρέπει να δώσω και το κάνω με όλη μου την καρδιά. Οι υπόλοιποι καλό θα είναι να το σκεφτούν καλύτερα. Ποτέ στην ζωή μου, ακόμη κι όταν σπούδαζα και δεν είχα μια, δεν δανείστηκα βιβλίο. Έκανα οικονομίες και αγόραζα. Απλά ήμουν πολύ επιλεκτική. Πως στο καλό τα κατάφερνα να έχω πάντα βιβλία σπίτι μου;

Οι οικονομικές απώλειες που έχει ένας συγγραφέας είναι ανυπολόγιστες. Μη τον συγκρίνετε με τους εκδότες ή τους βιβλιοπώλες, εκείνοι είναι επιχειρηματίες θα βρουν την άκρη. Ο συγγραφέας στην Ελλάδα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Εσείς οι ίδιοι αν αγαπάτε πραγματικά το βιβλίο και δεν είστε οι αναγνώστες αλεξιπτωτιστές , θα έπρεπε να συνδράμετε σ αυτή την προσπάθεια. Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας.

Η παρούσα επιστολή εγράφη μετά από συζητήσεις με πολλούς συγγραφείς που εξέφρασαν έντονα αυτό το παράπονο. Σας ευχαριστώ πολύ , αν κατανοήσετε αυτή την επιστολή μου..

Χρυσηίδα Δημουλίδου