Corpus πίστη

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Αυτή την βδομάδα, στο Ελλάδα έχεις λογοκρισία! Δεκατρείς γκέι άντρες σπέρνουν τον πανικό! Δημοσιογράφοι πέφτουν θύμα ξυλοδαρμού! Και ο Πέτρος Γαϊτάνος υποστηρίζει την Χρυσή Αυγή.

Τι περίμενες, θα μου πεις. Εδώ ακυρώθηκαν παραστάσεις του Corpus Christi στην Αμερική και την Αγγλία, θα το αφήσουν στην Αθήνα να περάσει στο ντούκου; Το γελοίο όλης της υπόθεσης είναι πως η Εκκλησία θα το άφηνε να περάσει στο ντούκου. Το κεκλεισμένων των θυρών preview που έγινε για εκκλησιαστική επιτροπή στέφθηκε με επιτυχία και οι παπάδες έδωσαν το οκέι. Ο Σεραφείμ, πάλι, είναι άλλη ιστορία. Προσβλήθηκε το ελληνορθόδοξο συναίσθημά του.

Για όσους ζούσαν κάτω από μια πέτρα την τελευταία εβδομάδα, ανακεφαλαίωση: θα ανέβαινε στην Αθήνα το Corpus Christi, μια παράσταση που παρουσιάζει τον Χριστό και τους μαθητές του σαν γκέι άντρες στο σύγχρονο Τέξας (συμβολισμός, geddit?) και εν συντομία παρουσιάζει το θείο πάθος από την πιο παθιασμένη του πλευρά. Συμβολισμός για την θέση των ομοφυλόφιλων σε μια χριστιανική κοινωνία, μηνύματα ανοχής, Χρυσή Αυγή smash!

Και πιο καλαίσθητο smash δεν θα μπορούσες να σκεφτείς. Ξυλοδαρμοί, απειλές, ακύρωση της πρεμιέρας και ‘πουστράκια ηθοποιοί θα σας κρεμάσουμε’. Στην πλατεία, να παραδειγματιστούν οι ακόλαστοι περαστικοί, μη παραλείψεις. Και θέλω να κράξω αυτή τη στιγμή. Για όποιο από τα παρακάτω προτιμάς, για το πώς η Χρυσή Αυγή έχωσε ξανά την βαλκανικά άρια μυτούλα της εκεί που δεν χρειαζόταν, πώς προέβη πάλι στις παλιές καλές συνήθειές της, πόσο κατάπτυστο είναι αυτό, πόσο υποκριτικό είναι να λες ότι προσβάλλεται ο ελληνοχριστιανισμός σου και στο καπάκι να ουρλιάζεις ‘γ@%#μένες αλβανικές κ@^$τρυπίδες’, διάολε, θα μαλλιάσει η γλώσσα μου αν υπερασπιστώ ξανά το δικαίωμα της τέχνης να σοκάρει, να σε κάνει να αμφισβητείς αυτά που ξέρεις, να περνάει το μήνυμά της όπως θέλει.

Και είναι ένα μήνυμα που στην Ελλάδα έχει μείνει στάσιμο από την εποχή των Απαράδεκτων και του φάμπιουλους Μπέζου, μια καρικατούρα που αναπαράγεται χρόνο με τον χρόνο. Αν τσιρίζει και κουνάει πολύ τα χέρια του, είναι γκέι. Υποθέτω πρέπει να ενημερώσω όσους γκέι γνωρίζω πως κατά βάθος είναι στρέιτ, και στη ντουλάπα τους η προτιμώμενη πόρτα είναι η μπροστινή. Δεν θα ξέρουν από πού τους ήρθε τα παιδιά. Όχι πάντως από πίσω, συγγνώμη για τα γαλλικά.

Και άντε πες τον Σεραφείμ τον έχεις γραμμένο. Ο Σεραφείμ δεν έχει ούτε έναν μήνα που έβγαλε ανακοίνωση πως η πεολειχία προκαλεί καρκίνο του στόματος. Γεια, έχω ένα Μάρλμπορο στο βρακί μου, όποτε θες διάλειμμα για τσιγαράκι, κάνε νόημα. Ο Σεραφείμ επίσημα έχει κάψει τον εγκέφαλό του, ο κόσμος του είναι πιο ακατάληπτος κι απ’ του Παΐσιου. Ουπς, το ‘πα δυνατά αυτό. Δεν μπορείς να αγνοήσεις το γεγονός πως ο Σεραφείμ έκανε την καταγγελία του αγκαζέ με δυο χρυσαυγίτες. Λίγο μυαλό να έχεις, είναι πιο ξεκάθαρο κι απ’ την αισχρή διαφήμιση που κάνω στα Μάρλμπορο μέσα σ’ αυτή την στήλη. Η γριά θεούσα μπορεί να μην έχει ιδέα τι υπάρχει μες στη Βουλή, μα έχει ιδέα τι ακούει στον εσπερινό και αν ο παπα-Χαράλαμπος ψέλνει εγκώμια για τα καλά, πατριωτικά παιδιά που θέλουν να σώσουν το ήθος της νέας γενιάς, γεμίζει η κάλπη.

Ο Χριστός για μένα δεν είναι κάτι ιερό. Η ιδέα ενός γκέι μεσσία με αφήνει μπερδεμένο. Ναι, βλέπω τον συμβολισμό. Ο βασιλεύς των Ιουδαίων γίνεται βασιλέας των Λάουρων και το Ευαγγέλιό του διαδίδεται σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη. Ο χριστιανισμός είναι ανθρώπινη επινόηση, κι όπως όλες οι ανθρώπινες επινοήσεις, σηκώνει αμφισβήτηση και πείραγμα. Θα ‘πρεπε να τα σηκώνει. Άρα, από αυτή την σκοπιά, είμαι καλυμμένος: το έργο έπρεπε να ανεβεί, να συζητηθεί, τα έκτροπα να αποφευχθούν.

Αλλά. Εδώ προκάλεσε σάλο ο Κώδικας Ντα Βίντσι που υπονοούσε πως ο Χριστός ήταν παντρεμένος με γυναίκα. Τι αντιδράσεις ακριβώς περιμένεις αν βγεις και πεις πως ο Ιούδας γλωσσοφιλούσε υπέροχα; Θα φάει χώμα η μούρη σου. Όσο δικαιολογώ τον μπουχτισμένο καλλιτέχνη που θέλει να σοκάρει, άλλο τόσο δικαιολογώ τον αμαθή οποιονδήποτε, που μεγάλωσε χωρίς να ξέρει πως το μυαλό το έχουμε για να μένει ανοιχτό. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Κι αν αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός; Δεν υπάρχει καλή και κακή διαφήμιση. Οι κανόνες του καλού προβοκάτορα.

Το σημαντικό ερώτημα εδώ είναι, o σκοπός αγιάζει τα μέσα και τη γροθιά του χρυσαυγίτη;