Παλιότερα καλύτερα

Πριν από λίγες εβδομάδες πήγα στη λαϊκή αγορά ως καλός νοικοκύρης. Μαζί με άλλους καλούς νοικοκύρηδες ψάχναμε την χρυσή ισορροπία ανάμεσα στα φθηνά και καλά προϊόντα. Ανάμεσα στις ευμεγέθεις και σφριγηλές μπανάνες που πωλούνται παντού, είδα ότι ένας πάγκος φιλοξενούσε, μεταξύ άλλων, και λίγες μικρές και ιδιαιτέρως κίτρινες μπανάνες.

Αυτές τι είναι; Ρωτάω την πωλήτρια- παραγωγό. Αυτές είναι Κρήτης, μου λέει. Κοιτάζω την τιμή τους: 3,2 ευρώ ανά κιλό, ενώ οι «κανονικές μπανάνες τιμώνται περί τα 1,7 ευρώ. Μια που είμαι καταναλωτικό όν μπήκα στον πειρασμό: λες κάτω από την διπλάσια σχεδόν τιμή να κρύβεται μια αξεπέραστη γευστική απόλαυση;

Η γευστική εμπειρία από τις μπανάνες- φαρμακείο ήταν εξαιρετική. Μου θύμισε την γεύση από μπανάνα που είχα όταν ήμουν μικρός. Λίγο η τιμή, λίγο η εγνωσμένης αξίας αλήθεια ότι «παλιά ήταν όλα καλύτερα», βρήκα τις μπανάνες πεντανόστιμες, αρωματικότατες και «αληθινές».
 
Λίγες ημέρες μετά, μέσω ενός ακούσιου συνειρμού, θυμήθηκα μια γκρίνια του πατέρα μου- εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, όταν η εισαγωγή μπανάνας ήταν απαγορευμένη από τον νεοπαγή made in Greece σοσιαλισμό: «Μας αναγκάζουν να αγοράζουμε αυτές τις μπανάνες- νάνους της Κρήτης που είναι και πανάκριβες, ενώ στο εξωτερικό έχουν κάτι θαυμάσιες και πολύ φθηνότερες μπανάνες», έλεγε ο πατέρας και με χαρακτηριστική άνεση παπαγάλιζα τα λόγια του, όταν τύχαινε να βρεθώ σε κουβέντα για μπανάνες.

Και τώρα τι έγινε; Ανακάλυψα ότι οι πανάκριβες μπανάνες Κρήτης είναι τελικώς η enfant gate της μαναβικής; Ή μήπως βρήκα ευκαιρία να γκρινιάξω για το ότι κάτι (οτιδήποτε, δεν έχει πολύ σημασία) παλιά ήταν καλύτερο;

Ένα από τα πράγματα που πρόλαβα να παρατηρήσω για τους «γέροντες», πριν γεράσω και ο ίδιος ήταν η μανία τους να είναι όλα καλύτερα "παλιά". Όταν είσαι πιτσιρίκι, όλα είναι καλύτερα ΤΩΡΑ. Όταν είσαι νέος, όλα ΘΑ είναι καλύτερα μόλις ευοδωθεί το τάδε ή το δείνα σχέδιό σου. Όταν μεγαλώνεις όλα ήταν καλύτερα ΠΡΙΝ.

Φοβάμαι ότι έχω περάσει σε αυτή τη φάση- της γκρίνιας και της νοσταλγίας. Γιατί με ανησυχεί; θα αναρωτηθεί κάποιος.

Φαντάζεστε στο μέλλον να νοσταλγούμε κάποια από τα πράγματα που τώρα μας φαίνονται απαίσια; Θα πρόκειται διαπιστωμένα για επιδείνωση της ποιότητας ζωής και μόνο της βάλσαμο θα είναι η πατίνα του χρόνου. Για τους ρομαντικούς. Γιατί για τους κυνικούς ως μόνος λόγος να μην βλέπουν την χειροτέρευση της καθημερινότητάς τους θα προβάλλεται η πρεσβυωπία τους.

Ε, και φοβάμαι να ανήκω και στους μεν και στους δε.