Όχι άλλες δηλώσεις για την Ελλάδα

Μου πήρε περίπου 2,5 χρόνια για να σιχαθώ οτιδήποτε έχει σχέση με την ειδησεογραφία που αφορά την Ελλάδα και την προοπτικής της εντός ή εντός της !@#**% Ευρωζώνης.

Τις πρώτες 20, 30 100 φορές που άκουγα ότι ο ένας ή ο άλλος θέτει όρους για το τι να γίνει με την Ελλάδα ή εκφράζει τις εκτιμήσεις του (που για να δουν τη δημοσιότητα θα είναι ακραίες: «σε 1,5 μήνα η ελληνική χρεοκοπία», «δεν πρόκειται να βγει από το ευρώ η Ελλάδα» κλπ) διάβαζα λαίμαργα τις πληροφορίες προσπαθώντας να καταλάβω τι μας επιφυλάσσει η μοίρα.

Όσο περνούσε ο καιρός χωρίς κανένα από τα θεαματικά σενάρια να επιβεβαιώνεται, κατάλαβα ότι, ως χώρα, είμαστε πλήρως εμπλεγμένοι σε αυτό το είδος της πολιτικής- οδοστρωτήρα που αφήνει ελεύθερο το πεδίο απλώς για να σχεδιαστεί η επικοινωνιακή διαχείριση των όσων πρόκειται να επιβληθούν. Από τη διαπίστωση αυτή και μετά, τα πάντα μου φαίνονται λαπάς.

Διάφοροι τεχνοκράτες με πόστο στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή κάπου αλλού λένε διάφορα τραγικά, είτε υπερεκτιμώντας την ικανότητά τους μαντεύουν το μέλλον, είτε επιχειρώντας να χειραγωγήσουν την πορεία των πραγμάτων, και οι αγωνιούντες για το μέλλον καταπίνουν τις ειδήσεις που «όλο αλλάζουν και όλο οι ίδιες μένουν».

Ε, μπούχτισα. Εδώ και κάποιους μήνες δε δίνω πεντάρα για το εάν «η Ελλάδα τηρήσει τις δεσμεύσεις της», για το ότι «θέλουμε την Ελλάδα στο ευρώ» για το «εάν η Ελλάδα τηρήσει τις δεσμεύσεις της θα μείνει στο ευρώ» και λοιπά τέτοια. Για την ακρίβεια σταμάτησα εντελώς να βλέπω ειδήσεις.  

Ο εθισμός στην επικαιρότητα γίνεται ψυχαναγκασμός. Και όμως αγαπητοί μου! Η αηδία μου για όλο αυτό το πανηγύρι τον νίκησε!

Είναι άραγε ένας κοινωνικά αναίσθητος πολίτης; αναρωτιέμαι τις (σπάνιες) στιγμές της αυτοκριτικής μου διάθεσης. Πιθανότατα ναι, μου απαντώ με παρρησία. Τουλάχιστον όμως γλιτώνω την τσαντίλα του να με βλέπω σαν χάμστερ που γυρνάει στη σβούρα του νομίζοντας ότι κινείται (βλέπε: “ενημερώνεται”), ενώ στην πραγματικότητα σπαταλά την ενεργητικότητά του άσκοπα.