Πόσες φορές δεν ακούμε έναν φίλο (συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας, ευτυχώς) να μας διηγείται ότι κάθε χρόνο "βάζει το βαρελάκι του" και "φτιάχνει το κρασάκι του". Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αγοράζει μούστο από κάποιον αμπελουργό ή οινοποιό και γεμίζει με αυτόν το παλιό και έμπιστό του βαρελάκι για να "βράσει" (βλ. να υποστεί αλκοολική ζύμωση). Ο στόχος είναι κάποια στιγμή όλη αυτή η διαδικασία να δώσει ένα προϊόν που "θυμίζει" κρασί (χρειάζεται αρκετή φαντασία βέβαια), για το οποίο ο "οινοποιός" θα είναι ιδιαίτερα υπερήφανος. Τόσο, που θα το κερνάει και θα το μοιράζει σε φίλους και γνωστούς με περισσή χαρά...
Συγχωρήστε με, ακούγομαι λίγο είρων και καυστικός και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Από τη μία πλευρά όλο αυτό το πράγμα είναι ρομαντικό, όμορφο και παραπέμπει σε παλιότερες εποχές. Αλλά ακριβώς εκεί είναι το θέμα. Ότι ζούμε στην εποχή της εξειδίκευσης. Όπως λοιπόν σε μένα δεν αρέσει να κάνει κάποιος άλλος τη δουλειά μου και είναι σίγουρο ότι δεν έχει τη δική μου τεχνογνωσία και εμπειρία για να την κάνει όπως εγώ, έτσι κι εγώ δεν θα κάνω τη δουλειά ενός τρίτου - εν προκειμένω του επαγγελματία οινοποιού - παρουσιάζοντάς το ως "χόμπυ". Και με προβληματίζει το γεγονός ότι η κρίση και η - αδιαμφισβήτητη - οικονομική στενότητα που όλοι αισθανόμαστε, δίνουν "τροφή" σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις (καν' το μόνος σου), βάζοντας την οινοποίηση στην ίδια κατηγορία με την καλλιέργεια ζαρζαβατικών στην αυλή μας ή και στη βεράντα μας. Και αυτό που είναι ακόμα πιο στενάχωρο, είναι ότι και τα ΜΜΕ έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία και στρέφουν τους αναγνώστες τους προς αυτή την κατεύθυνση, δημοσιεύοντας ένθετα, αφιερώματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο με οδηγίες σπιτικής οινοποίησης.
Λοιπόν, ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους μια και καλή. Όσο σαφείς οδηγίες και αν μας δίνει οποιοδήποτε εγχειρίδιο και όσο καλά εικονογραφημένο κι αν είναι, το προϊόν της σπιτικής οινοποίησης είναι κάτι που ελάχιστα θα θυμίζει το κρασί που έχει συνηθίσει και προτιμάει, όχι μόνο ο οινόφιλος, αλλά ο μέσος καταναλωτής. Σε άρωμα, γεύση, σώμα και ποιότητα, θα είναι κάτι αξιωματικά υποδεέστερο - και αυτό δεν το λέω από εμπάθεια, αλλά επειδή όλα αυτά διασφαλίζονται μόνο με την τεχνολογία και τεχνογνωσία στην οποία έχει επενδύσει ένας επαγγελματίας οινοποιός. Για όσους βέβαια αυτό είναι το ζητούμενο, εγώ πάω πάσο και η κουβέντα σταματάει εδώ. Για όσους όμως έχει περάσει η εποχή που το κρασί πουλιόταν σε τσίγκινες κανάτες ή πλαστικά μπουκάλια από τον καρβουνιάρη ή τον παντοπώλη της γειτονιάς, κάτι τέτοιο μάλλον δεν είναι αρκετό.
Και ξαναγυρνάμε στην κρίση και στο οικονομικό. Και ξαναλέω, για πολλοστή φορά: ακόμα και για κάποιον που θέλει να απολαύσει ένα αξιοπρεπές κρασί αλλά τα οικονομικά του είναι περιορισμένα, σε σούπερ μάρκετ και κάβες διατίθενται εμφιαλωμένα κρασιά επωνύμων Ελλήνων παραγωγών σε τιμές που ξεκινούν από τα €3,50! Πιστέψτε με, κατ' αντιστοιχίαν, ο οικιακός "οινοποιός" θα είναι "μία η άλλη" στα χρήματα, αλλά σίγουρα όχι στην ποιότητα και - πολύ μαλλον - στην απόλαυση. Α, και επιπλέον, αυτοί που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν την οικονομία ίσως θα πρέπει να σκεφτούν μήπως είναι καλύτερα να στηρίξουν τους Έλληνες οινοποιούς και τον κλάδο τους που, ενώ πάσχει εντός συνόρων, διαπρέπει συνεχώς στο εξωτερικό.
Και κάτι τελευταίο, επειδή πολλοί θεωρούν ότι το σπιτικό κρασί είναι και αγνό: ας το ξανασκεφτούν. Παντελής απουσία θειωδών στην σπιτική οινοποίηση σημαίνει απουσία προστασίας από την οξείδωση και άρα κρασί που - με το συμπάθειο - είναι ξύδι. Αυτός βέβαια που θα αποφασίσει να προσθέσει θειώδη, καλό θα είναι να γνωρίζει ή να ρωτήσει κάποιον ειδικό, αλλιώς μπορεί να κάνει και κακό σε όποιον έχει την ατυχία να δοκιμάσει το "κρασάκι" του. Και, σημειωτέον, όποιος θέλει να πιστεύει ότι το κρασί του είναι απόλυτα αγνό, θα πρέπει να προμηθεύεται το μούστο του από αμπελουργό που κάνει πιστοποιημένα βιολογική καλλιέργεια. Ουδέν περαιτέρω σχόλιον...
Αυτά είχα να πω. Περί ορέξεως ουδείς λόγος, οπότε ούτε μπορώ, αλλά ούτε και θέλω να επιμείνω παραπάνω. Όποιος θέλει να φτιάχνει το δικό του "κρασάκι" ή να πίνει τα αγνώστου ταυτότητος, σύνθεσης και προελεύσεως χύμα που κυκλοφορούν από εδώ και από εκεί, είναι προφανώς ελεύθερος να το κάνει. Ας μην επικαλείται όμως την κρίση ή τα θέματα υγείας ως δικαιολογίες, γιατί απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του. Τα βιβλιαράκια και τα αφιερώματα στο σπιτικό κρασί τα θεωρώ (θλιβερά) σημεία των καιρών και τα αγνοώ παντελώς. Και στηρίζω το επώνυμο εμφιαλωμένο κρασί, πρωτίστως των Ελλήνων οινοποιών, αλλά και αυτό που με συνέπεια και υπευθυνότητα διαθέτουν στην αγορά οι Έλληνικές εισαγωγικές εταιρείες. Την υγειά μας να 'χουμε!...
