Ζήσε Μάη μου (αν μπορείς)

Με τι ζητά το κράτος να ζήσουνοι μέλλοντες συνταξιούχοι μέχρι να βγει η συντάξή τους; με ελεημοσύνη, με την καλοσύνη των γειτόνων ή με την στήριξη των ιερών δεσμών της οικογένειας που, ως γνωστόν, είναι τόσους αιώνες ο στυλοβάτης του ελληνικού μεγαλείου.

γράφει:Ιοβόλος 4 Σεπτεμβρίου 2012 Παλαιότερο των 360 ημερών

Μιλούσα με μια (υποψήφια) συνταξιούχο. Λέω υποψήφια γιατί ενώ έχει κάνει τα χαρτιά της ένα χρόνο και δύο μήνες πριν, δεν έχει ακόμη «βγει» η σύνταξή της.

Μπράβο, ανακάλυψες την πυρίτιδα, θα μου πείτε. Όχι, δεν θα αναφερθώ στις κωλυσιεργίες της διοίκησης που οφείλονται στη Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας και η οποία στο μυαλό μου είναι εκ των ων ουκ άνευ των απανταχού κρατών.

Μου δημιουργήθηκε όμως η απορία πώς ακριβώς πιστεύει το ελληνικό κράτος ότι θα συντηρηθεί εκείνος που έπαψε να δουλεύει (άρα και να αμείβεται) και υπέβαλε τα χαρτιά του για τη σύνταξη επί τόσους και τόσους μήνες. Αν κάποιος δεν έχει οικονομίες, συγγενείς και μάλιστα συγγενείς που να είναι σε θέση να τον ταΐσουν, πώς θα επιβιώσει μέχρι να πάρει όλες τις απαραίτητες εγκρίσεις η σύνταξή του;

Φαντάζομαι ότι δεν το σκέφτεται κανείς πρακτικά, αφού αυτή είναι δομική ατέλεια των πολυπληθών κοινωνιών: Συνθλίβουν τις μεμονωμένες περιπτώσεις είτε εν ενόματι του συλλογικού καλού, είτε στα γρανάζια της γραφειοκρατίας.

Μια φίλη που διδάσκει ιστορία σε γυμνάσιο σκεφτόταν τρόπους να κάνει το μάθημα πιο ελκυστικό. Έψαχνε να βρει μεθόδους να μεταδίδονται καλύτερα οι (αρκετές) πληροφορίες που περιέχει το μάθημά της. Της σύστησα παράλληλα με τα μεγάλα γεγονότα να «κατασκευάσει» για τα παιδιά μια οικογένεια ή μια παρέα ανθρώπων που θα υφίστανται τα δεινά που η ιστορία τους «κληρώνει» ως πολίτες ενός συγκεκριμένου τόπου και χώρου.

Μολονότι εδώ πρόκειται για ένα τρικ ώστε οι μαθητές να δουν στην Ιστορία πράγματα από την καθημερινότητά τους και να την παρακολουθήσουν έτσι καλύτερα, είναι νομίζω ο τρόπος να εξετάζουν οι κυβερνώντες (λέμε τώρα) τις πολιτικές που θα σκέφτονται να εφαρμόσουν: έχοντας στο μυαλό τους μία μόνο περίπτωση- ακόμη και αν δεν είναι η χειρότερη.

Αυτή ας πούμε του ανθρώπου που είναι 65 χρονών και πρέπει να φορτωθεί σε κάποιον (ή να επαιτήσει;) έως ότου το κράτος του καταβάλει τα δεδουλευμένα.

Όταν στις σχέσεις αρχόντων και αρχουμένων η ευαισθησία γίνεται ζητούμενο, η ανυπακοή και ο θυμός θα γίνουν λύσεις και μάλιστα καλύτερες από τα "τελευταία μέτρα" που εισηγείται ο Πρωθυπουργός.