Πούλα το βρε παιδί μου, το ρημάδι!

Μια φίλη Τσέχα μου έλεγε προ ετών ότι στα συμβόλαια αγοράς κατοικιών η γη επάνω στην οποία στέκεται το ακίνητο δεν περιλαμβάνεται ποτέ. Βάσει νόμου. «Η τσέχικη γη ανήκει στον λαό αυτής της χώρας. Δεν πωλείται. Ποτέ. Και σε κανέναν». Αυτά ήταν, επί λέξει, τα λόγια της. Βάσει του ίδιου νόμου, όμως, ούτε ως Τσέχος μπορείς να κατέχεις «τσέχικη γη». Τα χωράφια του παππού και της γιαγιάς μου ήταν μια έννοια που χρειάστηκε να την συζητήσουμε επί ώρες απλώς για να τη χωρέσει ο νους της –για να την καταλάβει ή να την ασπαστεί, ούτε λόγος.

Σκεφτόμουν σήμερα εκείνη την συζήτηση, ακούγοντας τις ανακοινώσεις Σαμαρά περί πώλησης βραχονησίδων, και διαβάζοντας (και απολαμβάνοντάς το, είναι η αλήθεια) έναν εξοργισμένο Τσίπρα να μιλά για «γενικό ξεπούλημα της χώρας».

Μοιραία, αυτή η μικρή διαδρομή σκέψης κατέληξε σε ένα ερώτημα: Αν τίποτα δεν εμποδίζει, για παράδειγμα, εμένα να πουλήσω το χωράφι μου στο χωριό σε έναν Γερμανό/ Γάλλο/ Σαουδάραβα/ οποιονδήποτε έχει τα χρήματα να το αγοράσει εν πάση περιπτώσει και να ξεχρεώσω με αυτά τα λεφτά τις πιστωτικές μου κάρτες, γιατί να εμποδίζει κάτι το ετοιμόρροπο ελληνικό κράτος να πουλήσει ένα κομμάτι γης το οποίο: α. δεν ανήκει σε κανέναν, β. δεν κατοικείται από κανέναν, γ. δεν ενδιαφέρει, ας είμαστε ειλικρινείς, κανέναν και δ. δεν το εκμεταλλεύεται (επί παραδείγματι, απλώνοντας μερικές σειρές φωτοβολταϊκά, ή στήνοντας ιχθυοκαλλιέργειες) κανείς;

Πραγματικά, θα ήθελα πολύ κάποιος να μου το απαντήσει αυτό, χωρίς εθνικιστικές κορώνες τύπου «η γη για την οποία πολέμησαν οι παππούδες μου ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ!!!!111». Γιατί η απάντηση σε αυτό λέει ότι και τα χωραφάκια με τις ελιές που καταλήγουν ένα-ένα στο μεσίτη «γη για την οποία πολέμησαν οι παππούδες σου» είναι.

Θα μου πεις, από την άλλη, γιατί να ξεκινήσουμε πουλώντας τις βραχονησίδες ρισκάροντας να γίνουμε το νέο Tuvalu, και να μην ξεκινήσουμε, ας πούμε, από την περιουσία της εκκλησίας;

Σε αυτό δεν έχω απάντηση.